Naar aanleiding van dat ik aan iemand vertelde over het symposium van Stichting Project Speak Now werd me de vraag gesteld of dit een christelijke organisatie is.
Deze vraag bleef bij me hangen.
Want nee,het is niet een stichting waar persé Chr. vóór staat.
Maar er waren wel erg veel Christenen onder de aanwezige gasten.
Stuk voor stuk allemaal dappere,moedige mensen,die de stap zetten om,vaak voor het eerst,te praten over het sexueel geweld in hun leven.
Wat wringt er nou zo bij mij n.a.v. die vraag?
Het antwoord realiseerde ik me deze morgen
Omdat het voor mij de volgende vraag oproept;” hoe komt het,dat er zo’n dag,een zondag notabene,zoveel kerkleden niet in de kerkbank zitten,niet aanwezig zijn in hun eigen dienst,maar vanuit heinde en ver vaak al heel vroeg in de trein zitten,of met eigen vervoer naar Soest komen voor een dag over Sexueel Geweld?”
Mijn hemel,alsof het zo’n leuk onderwerp is…
Alsof je zegt:”ik ga niet naar de kerk,want ik heb me opgegeven voor een superleuke dag all-incusief.”
Nee,je weet dat het heel zwaar kan worden.
Dat je misschien helemaal kapot en uitgeput weer naar huis moet vanavond.
Dat er vreselijke flash-backs kunnen komen,over gebeurtenissen die je het liefst ontkent.
En dan ook nog met en bij allemaal volslagen onbekende mensen!
Toch kom je,want,oh wat een schrik,je hebt je opgegeven.
Wat heb ik uitgehaald.
Waarom doe ik dit?
Kan ik nog terug?
Maar nee,je kunt niet meer terug,want er is een eerste stap gezet om niet langer te zwijgen.
Het antwoord is even eenvoudig als schokkend;Omdat in het overgrote deel van de kerk geen plek is om dit afschuwelijke geheim te delen.
Het zou de meest veilige plek moeten zijn als christen,juist daar moet ruimte zijn voor jou pijn.
Maar dit is nou net de plek waar je nog meer beschadiging oploopt.
Dit is nou meestal net dé plek waar je maar beter je mond kunt houden.
Al te vaak wordt,wanneer je eindelijk de moed hebt om niet langer te zwijgen over het geheim waar je langzamerhand in stikt,de mond gesnoerd.
Terwijl er helemaal geen vraag is krijg je allerlei ogenschijnlijk vrome antwoorden.
Ja maar…
Er zal vast wel iets in zijn leven gebeurt zijn waarom hij zoiets doet nu…
Je zult wel moeten vergeven hoor,want anders word je bitter…
Vergeving is zo’n groot kado aan jezelf…
Je had toch ook weg kunnen gaan…
Jezus weet ervan…
Ongewild vaak spreekt de kerk daarmee dadertaal.
Wanneer u / jij vindt dat dit te zwart/wit gesteld is dan heb ik de volgende vraag;
“De kerk bent bent u,ben jij.
Kan ik daar mijn geheim delen?”
Wilt u/wil jij ook alleen maar die arm van Jezus zijn?
Want dat is de enige vraag.
“Sla asjeblieft een arm om me heen”
Omdat je daarmee het slachtoffer bestaansrecht geeft.
Hoenderhokje 
Helaas(erg zacht uitgedrukt) zijn er een hele hoop mensen die die gevoel met je delen…Waarom, kun je op de plek waar je dit het meeste verwacht, vaak juist geen steun vinden die je zo ontzettend hard nodig hebt! Waarom wordt je het gevoel gegeven dat je het probleem/de schuld bij jezelf moet zoeken? En ondertussen loopt de dader gewoon rond alsof er niks aan de hand is en kan hij gewoon zijn gang blijven gaan…Is dit dan hoe God de kerk bedoelt heeft? Nou, ik denk het niet… De kerk hoort je op te bouwen en te helpen….Niet nog meer de vernieling in te helpen…
Ik vind het behoorlijk beschamend dat de kerk dit soort gevoelens over zich uitroept… Het kan zo anders zijn…
(Niet mijn persoonlijke ervaring)
Ik hoop echt dat er meer goede ervaringen zijn hetgeen hierboven beschreven….
En anders is het te hopen dat hier een grote verandering in gaat komen…
LikeLike
Dankjewel Nancy
Daarom ben ik ook blij met de kerk waar ik nu naar toe ga.
De schade die ik heb opgelopen in mijn vorige kerk heeft mijn wereld,die al zo op zijn kop stond,nog eens extra ondersteboven gehaald,en deed me ook erg twijfelen aan het bestaan van God.
De verwarring is dan compleet.
Het raakt me erg dat er talloze van deze zelfde ervaringen zijn.
LikeLike
Fijn dat je je nu wel gehoord, begrepen en gesteund voelt! Zo hoort het 😉
Ik hoop dat er in je vorige kerk een hoop verandert is of nog gaat veranderen!
LikeLike