Het progamma op TLC “Say yes to the Dress”is één van mij favoriete series op tv.
Heerlijk om weg te zwijmelen bij de vaak onverwachte emoties van de bruid in spé, of van de mee gekomen moeder, schoonmoeder, oma, tante, zusjes, bruidsmeisjes en soms een vader.
De geweldige passie van het team in zo’n bruidszaak om de bruid het middelpunt van schoonheid te laten zijn vind ik zó lief.
Temidden van de soms heftige gevoelens weten ze de bruid te kalmeren, de moeders gerust te stellen, de vaders in te laten zien dat hun kleine meisje groot geworden is, en dus graag een sexy vrouw uit wil stralen op háár dag, de vaak jaloerse zus tactisch te vertellen dat het vandaag niet om háár, maar om de bruid gaat.
Het is elke keer zo’n sterk staaltje.
Ik geniet er van.
Vooral van de versie “Randy’s Wedding Rescue”.
Daarin roepen aanstaande bruidjes de hulp in van Randy omdat ze onzeker zijn over hun uiterlijk, bv omdat er iets ingrijpends in hun leven heeft plaats gevonden.
Pas was er een meisje die al een jurk had,de bruiloft was al gepland,toen bleek dat ze schildklierkanker had.
Na een operatie en zeer heftige periode van herstel was het grote litteken in haar hals een enorme blikvanger.
Ze verlangde naar een nieuwe jurk.
De oude jurk paste niet meer bij haar nieuwe Ik.
Omdat ik een beelddenker ben gaat mijn fantasie dan zijn eigen leven lijden.
En dat is nou precies waarom ik dit progamma zo leuk vind en waarom ik er zo’n plezier aan beleef.
Ik stel me dan zo voor dat ik met met al mijn onzekerheden, schuld en schaamte, heden en verleden, gebreken en littekens zelf bij Randy aanklop.
Mijn hemelse Randy, Jezus heet me welkon in zijn overweldigend mooie bruidszaak.
Ik kijk om me heen, en een lang gekoesterde meisjesdroom komt in vervulling!
Jezus,de aller, allerliefste en mooiste prins, heeft een jurk voor me uitgezocht die al mijn dromen en fatasieën overstijgt.
Witter dan het verblindend wit van de morgensneeuw in de eerste glinstering van de winterzon, stralender dan het blozen van zoetgeurende aarbeitjes in de koestering van de zomerzon.
Met het uittreken van mijn oude kleren valt al mijn schuld en schaamte op de grond, iedere onzekerheid smelt weg.
Jezus pakt me bij de hand waarna de paskamer achter me vergrendeld.
Als ben ik een kostbaar porceleinen kopje, zo plaatst hij me teder en liefdevol voor de spiegel en ik ben sprakeloos, zo mooi heeft hij me gemaakt.
Dan komt de magische vraag:
“Are you saying yes to the Dress….?”
Ik kan alleen nog maar fluisteren:
“Yes, I say yes to the Dress …
Hij klapt van plezier in Zijn handen, gaat voor me op de knieën en schuift een diamanten ring aan mijn vinger.
Als verassing laat hij zijn Vader roepen, de ontwerper van mijn dress, waarna hij me met een van trots overslaande stem voorstelt als zijn bruid.
Vader leidt ons naar het Altaar waar we in het bijzijn van een heilige Getuige in het huwelijk aan elkaar verbonden worden.
Na zijn volmondig ‘Ja’ komt het mooiste moment van de dag; voorzichtig tilt Hij de sluier van voor mijn gezicht omhoog tuit zijn lippen en zegt:
“KUSJE”
Hoenderhokje 