Een paar jaar geleden was ik met de man waar ik mee getrouwd was op een Hemels Huwelijks Seminar.
Nou,wie wil nou niet een Hemels Huwelijk?
Omdat het huwelijk wat ik leefde verre van hoe het bedoelt is was,werd ons in de kerk waar ik lid was dit Seminar aangeraden.
En ja,wat verlangde ik naar een Hemels Huwelijk.
Een huwelijk waarin je elkaar omhoog stuwt.
Waar je elk tot bloei komt.
Waar ik mezelf kon zijn.
Waarin ik gewaardeerd werd om alles waarvan hij in verkeringstijd zei,juist dáárom verliefd op me te zijn geworden.
Ik was kleurig,spontaan,anders dan anders.
Vooral,dat ik alles durfde zeggen,vond hij prachtig.
Maar datgene,waarvan hij toen zei dat dat zo leuk aan me was,moest er daarna uit geslagen worden.
Na dat mijn naam in zijn huwelijksboekje stond werd juist mijn mond zijn grootste ergernis.
Die mond moest dicht getimmerd worden.
Dat gebeurde dan ook letterlijk.(tenminste dat probeerde hij)
Wanneer ik mijn mond hield was er niets aan de hand.
Dan kabbelde alles gewoon door.
Ik kreeg cadeautjes om me af te kopen voor de liefdeloosheid en het totaal geen contact hebben met deze voor mij “onbekende man”
Wanneer ik aan hem vroeg waarom hij met me getrouwd was sloeg de stemming om.
Zodra ik het afkoop bos bloemen in radeloosheid en wanhoop over de isolatie en diepe eenzaamheid naar buiten smeet was het “feest”
Dan liep ik daarna met een zwaar opgemaakt gezicht omdat mijn ogen blauw geslagen waren.
Datgene waar mijn mond over zou kunnen gaan praten mocht niet gezien worden.
Wanneer ik ergens met hem liep,en we kennelijk voor iedereen een leuk stel waren,vroeg ik hem vaak:”wie ben jij eigenlijk?”
Ja,voor iedereen waren we een leuk stel.
Andere vrouwen waren jaloers op mij!
Zo’n charmante welbespraakte man!
Ook zo handig!
Overal waar we kwamen vermaakte hij de mensen.
Ondertussen dacht ik ” jullie moesten eens weten hoe hij thuis is.”
“Thuis”,het woord beneemt me nog steeds de adem…
Het was de hel.
We waren op het Hemels Huwelijks Seminar.
Op een gegeven moment kreeg je als stel de opdracht tegenover elkaar te gaan zitten met pen en papier.
Elkaar in de ogen kijkend moesten we de ander tekenen zonder de pen van het papier te halen.
In één lijn tekende je het gezicht van ander.
De achterliggende gedachte is dat je in deze opdracht ontdekt hoe je de ander graag Wil zien.
Daarna lieten we elkaar de tekening zien.
Dit moment heeft me verstomd,ik kon niets meer uitbrengen.
Eindelijk,mijn mond kon geen woorden meer voort brengen.
Er waren alleen nog tranen,woorden die ik niet meer spreken kon,werden tranen.
Hij had me getekend zonder mond!
Zó wilde hij me dus!
Zonder mond.
Ik was getekend,hoe ik het ook zelf beleefde,als ik mijn mond maar hield!
Wat heb ik s’nachts gehuild.
Terwijl de man die mij geen mond gunde naast me in diepe rust was,huilde ik voor de zoveelste keer mijn kussen nat.
Dit alles ging door me heen toen ik deze week een artikel las over elkaar recht in de ogen kijken.
Wat verlang ik naar echtheid,ogen waarin de lichtjes van Jezus branden.
En monden die troost brengen.
Bemoediging en vrijspraak door het offer van Diegene die zó kwetsbaar en transparant was als mens op aarde,totdat er niets meer van Hem over was.
Opdat ik ook kwetsbaar en transparant mag zijn.
En een mond heb die spreken mag.
Zelf bemoedigen mag,woorden van Leven spreken mag.
Ik dóe het ook omdat ik toestemming heb van Hem!
Hoenderhokje 