Vanmorgen vroeg fietste ik langs de sportvelden.
Ik bedacht me dat het plezier van kinderen om te gaan voetballen of hockeyen o.i.d. tevens voor ouders een grote opoffering is.
Je vrije zaterdag al vroeg kinderen naar sporten brengen,en aan de zijlijn aanmoedigen…respect.Dat aanmoedigen is trouwens op veel velden een probleem geworden.
Veel ouders letten er vooral op of de scheidsrechter hún kind niet onterecht een gele kaart uitdeelt.
Uiteraard is jóu kind de beste.Mijn fantasie nam het over.
Pappa staat ook aan de zijlijn en moedigt mij aan.
En grijpt meteen in wanneer er een gele of rode kaart wordt uitgedeeld aan mij.
Hij vindt mij de beste,uiteraard.
Het kan ook niet anders Hij ziet Zijn Zoon in mij.
En alle gele en rode kaarten zijn aan het kruis door Hem vernietigd.Die wetenschap maakt dat ik niet anders meer kan dan Papa trots te willen zien.
Het gaat automatisch omdat ik ook zo trots op Hem ben!
Mijn Vader is lekker de alderalderalderbeste!
Dus kom niet aan mij,want dan kom je aan Hém!
Hoenderhokje 