Sta op en schitter… Je zonden of je leven!

Ik ben op een survival-trip,van de ene berg naar de andere.
De afgelopen tijd heb ik de berg Sinaï beklommen.
Het was een prachtige klim.
Bovenaan gekomen had ik een haast hemelse ervaring.
Het was er wonderlijk helder en licht.
Alsof ik werd opgenomen in een mysterieuze glans.
Ik ontmoette er een Egyptische vrouw en haar zoon,Hagar en Ismaël.
Zij bewoonden een primitieve hut,en boden mij een plek om te blijven.
Het was best aantrekkelijk,maar een innerlijke drang dwong me weer verder te gaan.
Iets in me fluisterde dat er een nóg mooiere berg te beklimmen was.

Dus nu ben ik op weg naar de berg Jeruzalem.
Mijn rugzak belemmerd me trouwens behoorlijk sneller te wandelen.
Er zitten allerlei attributen in,die ik denk nodig te hebben,bv. 2 stenen van schuld en schaamte over mijn zonden.
Maar het lijkt wel of de zak steeds zwaarder wordt.
Ik ben,om eerlijk te zijn,zó moe,uitgeput ben ik.
Toch wil ik verder,want die berg lokt me.

Maar wat gebeurt me nu zeg?
Er staat een man op mijn pad,en belet me de doorgang.
“Wilt u aan de kant gaan,meneer,ik wil verder”zeg ik.
De man weet van geen wijken.
Ik zie in zijn ogen een onverzettelijke kracht die,wonderlijk genoeg,ook teer aan voelt.
Met net zo’n kracht in zijn stem zegt hij me,wijzend op mijn rugzak “je zonden of je leven!”
Aan zijn hele houding bemerk ik dat er geen keus is,ik zal mijn kostbare bepakking af moeten staan,anders wordt het mijn dood.
Bedremmeld geef ik mijn rugtas af,waarna ik weer verder kan.
Het voelt erg onwennig,de tas was best wel een fijn gevoel.
De zwaarte ervan trainde mijn spieren.

Toch lijkt het net,alsof alles nu anders is.
Ik bemerk dat juist deze verlichting van mijn last,me een enorme boost geeft.
Was de last die ik droeg dan toch te zwaar?
Ja,ik begin te geloven dat het me juist verzwakte!
Ik voel me sterker worden bij iedere stap.
Wacht,ik ga rennen!
Joegheeeee,wat voelt alles ineens anders,ik zweef!

Half op weg zie ik nog wel iets wat me schokt.
Op een heuvel staat een kruis.
Hè,wat…zie ik dat nou goed?
Als een vlag die uitgestoken wordt bij het horen van geslaagd zijn na een examen,hangt mijn rugzak aan dat kruis.
Er druppelt bloed uit,dat als voeding voor de grond de roos,die onder het kruis bloeit,bemest.
Ik wil niet te lang stil blijven staan,want de berg Jeruzalem lokt met een oogverblindende glans.

Opeens loopt er iemand naast me,het is dezelfde man die mijn rugtas wilde hebben.
Ik zie dat er littekens in zijn handen en voeten zijn.
Vriendelijk,met een liefde in zijn stem die mijn hart doorboord,vraagt hij ,of hij met me mee op weg mag gaan.
Hij zegt nog iets wonderlijks,wat me enorm bemoedigt.
“Sta op en schitter,je licht is gekomen,over jou schijnt de luister van de Heer.
Zijn luister is boven jou zichtbaar”

Nou,dat geeft me nog meer kracht!
De stad op de berg Jeruzalem blinkt me tegemoet,en roept me een hartelijk welkom toe.
Aangekomen loop ik door paarlen poorten de gouden straten in.
Er is een prachtige woning voor mij.
Een moeder en haar zoon heten me welkom.
Ze stellen zich aan me voor als Sara en Isaäk.
Sara vraagt me of ze ook mijn moeder mag zijn,en dat wil ik maar al te graag.
Nu heb ik eindelijk familie en mag gaan genieten van de heerlijke glorie van deze stad.
De man met zijn wonderlijke ogen en stem nodigt me aan tafel,waar hij me een knapperig vers stuk brood aanbiedt.
Er staan prachtige schalen vol met druiven,zo groot en sappig als ik ze nog nooit gezien heb.

Joh,wat ben ik gelukkig en blij dat ik niet op de berg Sinaï ben gebleven!
Het licht en de glans in deze stad zijn duizend en duizendmaal mooier.
Ik leef hier nog eeuwig en gelukkig,dat weet ik zéker!