Dansen in de regen.

Het is al lange tijd onrustig in ons land.
Sinds de jonge koning Achab is getrouwd met een prinses uit het goddeloze buurland,is er angst onder de mensen.
Eerder gingen we nog wel eens naar de prachtige kathedraal op zondag.
Tegenwoordig is dat niet meer toegestaan.
De koningin,Izebel,waarvan wordt verteld dat ze in de kerk,waar ze woonde een tempel prostituee was,heeft een nieuwe kerk laten bouwen.
Echt een prachtig gebouw hoor!
Met allerlei kleuren blauw ingelegd mozaïek.
Een lust voor het oog!
Alleen gebeuren er vreselijke dingen.
Alles wat God verboden heeft…zo is de uitspraak toch?
Er staat een oerlelijk beeld in die kerk,waar mensen zelfs hun kinderen offeren.
In de huizen hangen schilderijen aan de wand met een afbeelding van dat beeld.
Bah,ik word elke keer naar van de lelijke grijns van dat monster.

Nu is er ook al 3 jaar geen regen gevallen,waardoor de oogsten mislukt zijn.
Het vee gaat dood in de wei,en zelfs de paarden van de koning worden in het paleis opgediend.

Vandaag ben ik naar de berg Karmel gekomen.
Elia,dat is iemand die “de ware god ” dient,heeft ons allemaal opgeroepen.
Hij zegt dat hij een boodschap van god heeft,terwijl hij zelf maar een gewoon mens is,net als jij en ik…

Omdat ik benieuwd ben naar die god sta ik hier nu ook tussen duizenden andere mensen.
Ik heb niet zoveel met geloof enzo,maar ben wel erg nieuwsgierig,naar wat er gebeuren gaat.

Ondertussen hebben alle vriendjes van Koningin Izebel,de priesters van Baäl, een hoge berg stenen neergelegd,een altaar noemen ze dat.
Izebel zit erbij op een metershoge troon.
Opzichtig flonkeren haar diamanten sieraden waarmee ze behangen is.
Ze is best knap,zie ik op de schermen die opgesteld zijn,zodat iedereen kan zien wat er vooraan gebeurt.
Alleen haar ogen zijn beangstigend zwart.
Het lijkt wel alsof ik in een diep ravijn kijk.
Ik word er bang van.

Elia neemt het woord en zegt tegen ons dat vandaag duidelijk zal worden wie de ware god is.
Voor hem is dat uiteraard niet die god van Izebel.
Maar dat moet nog blijken natuurlijk!

De priesters van Baäl roepen tot hun god,die met die lelijke grijns,of hij vuur uit de hemel wil laten komen.
Ze schreeuwen het uit.
Er gebeurt niets.
Om hun god te bewegen snijden ze zich zelfs,waardoor het langzamerhand een bloederige en meelijwekkend schouwspel wordt.
Elia drijft de spot met ze.
“Jullie god slaapt”,roept hij.
Ja,dat kan natuurlijk.
Goden doen ook wel eens een dutje…

Met dat ik dat bedenk,plopt er diep uit mijn herinnering een zinnetje in mijn hoofd:”de God van Israël sluimert nog slaapt”.
Zeker nog van vroeger,op catechisatie ofzo…
Nou ja,terug naar het spektakel op de berg.

Elia heeft namelijk ook een altaar gebouwd.
Daaromheen graaft hij nu een brede greppel,waarna hij deze vult met water.

Ik wilde eigenlijk al naar huis gaan,maar er begint onder de mensen een gevoel van grote opwinding te komen.
Het lijkt wel of iedereen uit een dodelijk vermoeiende nachtmerrie aan het ontwaken is.
Het pakt ook mij bij de kladden,bemerk ik.
Of liever gezegd,in mijn buik voel ik een soort verlangen fladderen,een diep verstopt hopen en wachten op de ware…
(Sjonge,dat wilde ik eigenlijk niet toegeven)

Dan neemt Elia weer het woord.
Hij gaat bidden tot zijn god.
Ik kijk gebiologeerd naar het scherm en ben benieuwd naar wat komen gaat.
Elia práát met zijn god!
Heel anders dan het hysterische geschreeuw van de Baäl priesters.
Alsof hij een onderonsje heeft met een vriend.
Hij zegt dat hij graag wil dat iedereen nu zal weten wie de ware god is.
Niet een god van steen,maar een God waarmee je praten kunt.
Een god die goed voor je is,en niet boos is.
Een god die je automatisch met een hoofdletter gaat schrijven.

Plotseling…
Vuur uit de hemel!
Het hele altaar van Elia wordt in één keer verteerd!
Er blijft niets van over!
Ik juich mee met het hele volk voor de God van Elia.
Oorverdovend schreeuwt iedereen het uit.
Dansend en in de meest vreemde klanken roepen we uit dat dit de ware God is.
Dat kan toch niet anders!
Ik joel en jubel in grote verrukking en blijdschap mijn keel schor.

Er speelt zich ondertussen op de berg een gruwelijk tafereel af,wat vreemd genoeg als vanzelfsprekend aanvoelt.
Elia neemt een zwaard en doodt alle priesters van Baäl,die door het vuur uit de hemel totaal gedesoriënteerd en in shock zijn.

Op het scherm zie ik Piet Paulusma met het weerbericht.
Hij waarschuwt ons voor zeer zware regenbuien en zegt dat we snel terug moeten gaan naar onze huizen.
Koning Achab en Koningin Zwartoog worden naar huis gereden in hun Rolls Royce.
In mijn ooghoek zie ik Elia vóór de koninklijke auto uitrennen.
Snel snel…

Zelf heb ik niet zo’n haast.
Ik wil toch nog wel even kijken naar dat altaar van Elia.
Is het echt helemaal weggebrand door het vuur uit de hemel?
Ik geloof namelijk alleen wat ik zie…
Speurend naar bewijs voel ik de eerste regendruppels.
Is dat dan het teken?
Dat ik niets zie maar wel voel?
Alsof de regendruppels in mijn hart iets weg wassen.
Iets waarover ik schuld voel,en waarover ik jarenlang een verterende angst voel dat iemand erachter komt.
Maar ik ervaar het als een opluchting dat Iemand het weet…
Ik word niet verteerd…
Weet je wat?
Ik schaam me nergens meer voor en ga dansen in de regen!