Helikoptervieuw

Afgelopen week werd er op een dag bij me aangebeld.
Oh,help,ik had de krulspelden nog in mijn haar en liep nog in mijn ochtendjas te lummelen.
Snel deed ik een lippen stiftje op om toch nog íets waardig over te komen.
Toen ik opendeed stond de fanfare voor mijn deur,die een feestelijk lied inzette.
Het was op de wijs van:”your beautiful”
Ik geneerde mij behoorlijk natuurlijk want zo beautiful zag ik er op dat moment niet uit.
Daarna overhandigde iemand me een prachtig bos bloemen en een envelop,die ik trillend door het hele gebeuren,opende.

Hemeltje,ik ga vliegen!
In de envelop zat een uitnodiging voor een helikopter vlucht over de bollenvelden.
Nu moet je weten dat ik doodsbang ben,maar zoals Pippi Langkous zegt:”ik kan het niet,daarom doe ik het”
Ik geef mezelf de kans om een mooie nieuwe herinnering te maken.
Het is best spannend,want ik hoorde zojuist dat het een 2 persoons helikopter is,dus ik ben de enige passagier.

De piloot komt me halen.
Hij ziet er stoer uit.
Zijn haren wapperen in de wind.
Dat komt goed uit,want ik hou van mannen met lang haar.
Met een vriendelijke stem vraagt hij me of ik er klaar voor ben.
Ja hoor,ik ben klaar voor de vlucht!
Al mijn angst verdwijnt bij het luisteren naar de warme stem van de piloot.
Ik voel alleen nog maar een opgewonden blijheid en een soort kinderlijke verwachting voor de dingen die gebeuren gaan.
Hij gespt mijn gordel vast en gaat naast me zitten waarna hij de motor start.
Daarna legt hij me uit dat het het beste is gewoon achterover te gaan zitten,omdat anders de kleine helikopter te veel uit balans raakt.

Jippppiiiee,ik vlieg!
Waar ben ik nou zo bang voor geweest?
Dit is heerlijk,zo naast de piloot te zitten,en te genieten van wat komen gaat.

Hij vraagt me om met de ogen,oren en neus van mijn hart te gaan kijken,luisteren en ruiken.
Huh…beetje vreemde opmerking,maar goed,ik vertrouw de piloot dan maar,hij zal het wel weten!

De eerste kleuren van de bloemenvelden onder ons komen in zicht.
Oooh,prachtig paars,wit en roze staan de hyacinten in hun volle glorie te bloeien.
We vliegen laag over het veld,”zodat je de geur kan opsnuiven”
zegt de piloot.
Nou,dat is niet zo’n heel goed idee,hij weet zeker niet dat ik verschrikkelijk niezen moet van hyacinten.
Hij moet lachen om mijn geproest en gesnotter.
Dat vind ik dan wel weer schattig…

Zonder dat ik het bewust wil,doet het kleurige in,banen verdeelde veld,me denken aan mijn leven van nu.
Zo mooi en uitbundig als de hyacinten bloeien zo voel ik mezelf ook.
Ik ben gelukkig!
En al helemaal bij het zien van de prachtig wisselende en verschillende tinten geel van het eindeloze veld narcissen.
Narcissen doen me altijd denken aan de trompetten uit het lied over de Wederkomst.
Ja…ook nu hoor ik ze in mijn fantasie luid schallen.
Ik begin het lied mee te neuriën.
Wanneer ik steels opzij kijk,zie ik een glimlach van gelukzaligheid op het gezicht van mijn piloot.
( hoor mij nou,míjn piloot…ik begin hem mij al toe te eigenen!)

Oh,ik wilde wel dat deze vlucht nooit meer eindigde,zo geniet ik van alles wat ik zie,hoor en ruik.

Maar dan,oh jé,we vliegen over een verdord veld.
De grond is verdroogd en stoffig.
De bollen en treurig verdorde struiken liggen en staan er triest bij in de scheuren van de uitgeputte aarde.
Het lijkt de woestijn wel!

Boze gedachten en zorgen komen bij me naar boven.
Herinneringen van diepe pijn en wanhoop.
Angst voor de toekomst,doen me de tranen in de ogen springen.
Onopgeloste zaken die verschrikkelijk schrijnen in mijn hart.
Zeer van afwijzing en verstoting benemen me de adem.
Waarom laat hij mij dit nou zien zeg?
Hij kan er toch wel voor zorgen dat ik me alleen nog maar gelukkig voel.
Ondanks de uitnodiging lekker relaxt in mijn stoel te blijven zitten,spring ik op en stoot meteen mijn hoofd tegen het lage raam van de cockpit.
Ik voel een ei opkomen dat over enkele dagen in alle kleuren paars,blauw en groen mijn voorhoofd zal ontsieren.
De helikopter begint te schudden en gevaarlijk te dalen,precies zoals de piloot het al had gezegd.

Hij reikt me zijn ene hand en met de andere probeert hij ons weer recht omhoog te laten stijgen.
Ik verwacht nu een flinke uitbrander,maar zie tranen in zijn ogen.
Tranen van mededogen en pijn om míjn pijn.

Na een tijdje zet hij de helikopter aan de grond en vraagt me of ik samen met hem wat eten wil.
Hij belooft me dat het me goed zal doen,ondanks mijn samen geknepen keel.
Liefdevol dekt hij de tafel met een overvloedige maaltijd.
De heerlijke geuren laten me ongemerkt het water in de mond lopen.
Als eerste deelt hij met mij een versgebakken brood,waarbij het geluid van het breken van de brosse korst,mij klinkt als een lied in de nacht.
Ik zie nu pas hoe littekens zijn handen ontsieren.
Maar vreemd genoeg komen ze me over als helder flonkerende sterren,die verlichting brengen waar het duister is.
Op tafel staat een prachtige kristallen karaf,waaruit hij robijnrode wijn in een sierlijk wijnglas,gemaakt van het mooiste Swarovski kristal,schenkt.
De zuivere klank van het tikken van zijn prachtige ring op het glas,klinkt als klingelende liefdesklokken die s’morgens in de bergen van Oostenrijk de mensen naar de kapelletjes nodigen.

Eerst neemt hij zelf een slokje,zijn ogen in tere en onvoorwaardelijke liefde op mij gericht.
Daarna geeft hij mij het glas,dat ik in verrukking helemaal leegdrink.
Hij glimlacht alleen maar…

Ik voel de wijn mijn hele wezen verwarmen…
Alsof het in alle aderen het vuil van pijn,angst,zorgen,schaamte en smaad schoon spoelt.
Zelfs mijn hart vult zich met het heerlijke vocht.
Wat gebeurt er toch met me?
Wie is deze man,mijn piloot?
Hoe komt het toch dat ik niet meer anders wil dan mijn hoofd in zijn schoot leggen,om me volkomen aan hem toe te vertrouwen.
Ik laat al mijn schroom varen,en doe het gewoon!
In een soort vanzelfsprekend antwoord op zijn liefde en zorg voor mij,laat ik me volkomen gaan en geniet van zijn zachte handen die me liefdevol strelen.
Hij raakt voorzichtig mijn pijnlijk kloppende voorhoofd aan,en meteen ervaar ik een frisse verkoeling,alsof hij mij zalft met een naar mint en rozen geurende olie.
Hij kroelt me door mijn haar en overlaat me met zijn warme kussen.

Hij noemt me zijn duifje…
Zijn heerlijk geurende lelietje van dalen…
Ik voel me als een witte roos die niet anders meer verlangt dan door hem geplukt te worden.

Daarna zegt hij dat we weer vliegen gaan.
Hij wil me iets belangrijks laten zien.
Bij de bloeiende velden aangekomen vraagt hij mij met andere ogen te kijken,zíjn ogen.
Wat ik dan zie is, dat deze bloemenweelde eerst een verdord veld was,droog,stoffig en dood.
Daarna brengt hij de helikopter naar het veld waar ik eerder zo overstuur van raakte.
Ook nu vraagt hij mij te kijken met zíjn ogen.
Waaauw,ik zie een eindeloze vlakte vol uitbundige bloeiende bloemen.
Onvoorstelbare kleuren en geuren nodigen me uit te juichen van geluk.
Rozen die ik nooit eerder gezien heb staan fier en trots op hun stelen te bloeien.
In mijn fantasie wuiven ze naar me,alsof mijn geliefden naar me zwaaien.
In de helderblauwe lucht verschijnt een duizend dubbele regenboog,waarvan ik diep van binnen besef dat deze speciaal voor mij aan de hemel verschijnt.
Ik raak niet uitgekeken en kan nu gewoon blijven zitten in de heerlijke relaxstoel.

Na de landing vraagt de piloot of ik hem hélemaal vertrouwen wil.
Helemaal,met alles wat er in me zit.
Álles…
Ik mag al mijn zorgen aan hem geven,zegt hij!
Dan pas kan ik zien,wat hij ziet.
Geen dor veld,geen woestijn!
Nee,hij belooft me dat ik dan de woestijn zal zien bloeien.

Ik werp me voor hem neer,mijn tranen maken zijn voeten nat,en zie daarin dezelfde littekens als in zijn handen.
Ik schaam mij niet voor mijn enorme huilbui,wonderlijk genoeg ervaar ik zelfs een gevoel van ongekende bevrijding.
Met mijn haren droog ik daarna zijn doorboorde voeten.
Hij vindt het niet gek of zo,in zijn ogen zie ik een onuitsprekelijk verlangen mij lief te hebben.
Me te beminnen.
Me te koesteren.
Het voelt alsof mijn leven nu pas begint!

Ik ben veilig.
Ik ben geliefd.
Ik ben thuis…

(Tekening gemaakt door mijn zussiedinnetje,Monique Touwen)