Lichtje

In de plaatselijke kringloopwinkel sta ik als lamp een beetje achteraan in de stelling.
Moet je voorstellen,ik ben een uniek exemplaar,maar sta uiteindelijk in de kringloop winkel.
Mijn voet is van prachtig porselein,zuiver wit van kleur.
Mijn kap is van geplooid lichtgeel linnen gemaakt,wat het schijnsel van mij een bijzondere sfeer geeft.
De stof is zorgvuldig uitgezocht door mijn maker.

Na een rondreis door verschillende families,sta ik nu hier,afgedankt…
Het eerste huis waar ik woonde had een monumentale schouw.
Ik sierde met mijn aanwezigheid de prachtige kamer.
Alleen,waar ik voor bedoeld was,is nooit gebeurd.
Ik ben een lamp en wil licht geven!
Ik wil schijnen!
Aan mijn voet hing een sierlijk gekruld snoer,zo gevormd door de vrouw des huizes.
Ze draaide het om de steel van een lange pollepel,maar mijn pijpenkrul hing doelloos naast me.
Na verloop van tijd wilde de meneer van het huis een nieuwe inrichting,waarna hij me aan een ander lid van de familie gaf.
Helemaal eerlijk was het niet,want samen met alle nieuwe meubeltjes kwam er ook een andere mevrouw wonen.
De eerste mevrouw huilde veel in die tijd.
Ik riep naar haar dat ze mijn stekker in het stopcontact moest doen,omdat ik zó graag een lichtje wilde zijn voor haar.
Jammergenoeg hoorde ze me niet door het vele huilen en de barse stem van de meneer.

Ik kwam dus bij iemand anders te wonen.
Oh,wat hoopte ik dat ik nu wel schijnen mocht!
De huiskamer waar ik mocht staan pronken was ook best wel mooi.
Het rook er naar sigaren en boenwas.
Het huis had nog meer kamers en een prachtige woonkeuken.
De vader en moeder hadden 3 kinderen,2 meisjes en een jongetje.
Maar ook in dat huis kwam ik niet tot mijn recht.
Ik riep het soms uit:”ik ben een lamp en daarom wil ik schijnen!”
De kinderen mochten alleen in de woonkeuken spelen,en zag ik dus zelden.
Wanneer ze naar bed gingen zaten de vader en moeder op zondag wel eens in de mooie kamer,maar ze deden mijn pijpenkrullen snoer niet in het stopcontact.
Dat was werken,zeiden ze.
Ik begreep dat ze heel vroom waren,maar vond tegelijkertijd dat er maar weinig gelachen werd.
Wat had ik het leuk gevonden,wanneer de kinderen verstoppertje hadden gespeeld in dat grote huis.
En ik vroeg me soms stiekem af,of de vader het moeder wel eens achter elkaar aanrenden…
Volgens mij hadden ze dan wat meer plezier in het leven gehad.

Na verloop van tijd werd ik ook daar overbodig.
De buurvrouw kreeg nieuwe spulletjes,en daarom de mevrouw van mijn huis dat ook.
Ze ging stad en land af,om het mooier dan de buren te maken.
Terwijl ik notabene zo’n mooie lamp ben,werd ik toch naar iemand anders gebracht.

Ik kwam in het studentenhuis te staan,waar het nichtje van de meneer woonde.
Het “Zwarte Schaap” werd ze spottend genoemd.
Terwijl ze felrode haren heeft…
Af en toe werd mijn pijpenkrul in het stopcontact gestoken,dat wel,maar het Zwarte Schaap had een rode zakdoek over mijn kap gedrapeerd.
Ik mocht dus wel mijn lampje laten schijnen in dit huis,maar ik kon nog steeds niet echt doen wat ik zo graag wilde;licht brengen.
Zonder bedekking!

Maar zoals gezegd,nu sta ik in de kringloopwinkel.
Oh,ik hoop zo dat ik mee genomen wordt door iemand die het ziet zitten met mij!
Iemand die mijn potentie op waarde schat.
Verschillende handen hebben me al opgepakt,maar ook weer terug gezet.
Ze zeggen dat ik ouderwets ben,niet meer van deze tijd.

Ik kijk wat rond,en bemerk een lief uitzend omaatje dat voorzichtig door de winkel schuifelt.
Oh,ik zie het al,haar ogen glanzen en ze komt recht op me af!
Zou het nu gaan gebeuren?
Ze pakt me met haar rimpelige handen liefdevol vast en begint tegen me te praten.
“Wat is dat nou fijn zeg,ik zoek jou.
Zo’n lampje als jij heb ik al eens eerder gehad.
Toen mijn meisje,dat nu zelf ook bijna oma is,nog klein was.
En haar meisje,dat nu zelf bijna een mama is,vond je ook zo mooi!
“Oma,mag het lampje aan?” vroeg ze me dan.
Op een dag was ze een beetje te uitbundig en stootte het lampje van de schoorsteen…het viel in gruzelementen uiteen.
En nu sta jij hier,alsof je nog helemaal nieuw bent.”

Wat ben ik gelukkig,ik mag mee met de bijna overgroot oma!
Ze zet me op de plek waar vroeger mijn evenbeeld gestaan heeft.
“Weet je wat,we maken het vast gezellig samen”zegt ze,en doet de gordijnen dicht,alhoewel het buiten nog niet eens donker is.
Ooooh,oooh,spannend,ze neemt vol verwachting mijn pijpenkrullen snoer in haar handen,en stopt de stekker in het stopcontact.
Ik schijn!
Ik schijn en geef licht!
Precies waar ik voor bedoeld ben.
De bijna overgroot oma gaat blij en gelukkig dicht bij me zitten,mijn licht beschijnt haar lieve zachte gezicht.
In haar ogen staan tranen die door mijn helder schijnsel schitteren als kleine diamantjes.
Ze heeft een oud in leer gebonden boek op schoot.
Ik zie dat het haar lievelingsboek is,want het valt bijna uit elkaar.
Ze ritselt wat met de dunne bladzijden en fluistert naar me:”ik zal je uitleggen waarom ik nou zo blij met je ben;omdat je met je heldere schijnsel de woorden van de Here Jezus laat zien.
Mijn mooie lampje,schijn maar mooi in mijn huisje.
En wanneer over een tijdje mijn achterkleinkindje komt,mag het jou lichtje aan doen.
En kan ik vertellen over Jezus,het licht van de wereld.
Luister maar…”

“Jullie zijn het licht voor de wereld. Een stad die op een berg ligt, kan niet verborgen blijven. En als je een olielamp aansteekt, zet je er daarna geen emmer overheen. Nee, je zet hem hoog neer, zodat iedereen in huis licht heeft. Laat op dezelfde manier jullie licht schijnen voor de mensen. Laat hun de goede dingen zien die jullie doen. Dan zullen ze jullie hemelse Vader ervoor prijzen.”

Ik ben gelukkig.
Eindelijk mag ik doen waar ik voor bedoeld ben;licht brengen!
‭‭