Help,ik heb een stalker..

Pas geleden luisterde ik een bemoedigende preek.
Het ging over pijn…
Nu zul je zeggen;”wat is daar zo bemoedigend aan dan?”
Dat is een logische opmerking.
Want pijn doet zeer,pijn is lijden.
Pijn schuurt.
Pijn bloedt.

In het lied “thank You Jesus”( Jesus Fellowship Songs)zit een prachtige zin:
“I was scared of the pain that came with trust”

Ik ben steeds weer geroerd door dit lied,en dan vooral om deze zin.
Voor mij geeft dit lied de kern weer van het zoeken naar het waarom in en bang zijn voor lijden.
Het zoeken naar verbinding.
Het hunkeren naar gezien worden.
Het verlangen naar echt contact.
En er tegelijkertijd als de dood zo bang voor zijn.

Terug naar de vraag;wat zit er voor bemoediging in pijn lijden?
Omdat pijn lijden (altijd) om het verliezen van verbinding gaat.
Pijn hebben is (altijd)het missen van contact.
Eenzaamheid beleven is pijnlijk.

Tegelijkertijd is verbinding vinden ook pijn lijden.
Je toevertrouwen aan iemand,levert meteen angst voor afwijzing op.
Angst voor pijn lijden in contact,kan mij soms de adem benemen.

Ik geloof,dat zoals in de preek ook genoemd,lijden bij het leven hoort.
In mijn eigen leven heb ik ervaren dat het één niet zonder het ander kan.
Echt leven,is moed hebben om pijn te lijden.
Moed hebben om pijn te lijden is leven.
Leven met pijn,is de mogelijkheid aangrijpen om bemoedigt te worden.

Maar…en nu kun je allerlei redeneringen loslaten op het vorige.
Maar…
Ik hou niet van dit woord.
Omdat het altijd betekent:”dat wat ervoor gezegd is,is niet waar,pas wat er nu gezegd wordt is belangrijk”

Maar…wanneer het uitgesproken wordt door Vader,ja,dat verandert de zaak!
Dan betekent het óók:”dat wat ervoor gezegd is is niet waar,dat wat Ik nu ga zeggen is pas echt belangrijk”
Maar,betekent dan een kentering van het lijden.
Een dak boven het lijden.
Een bodem onder de pijn.
Een beschermende muur om je heen.
Het is tot vertroosting!
Het is een “Ja Maar” tot bemoediging!
Het “Maar…”plaatst het kruis midden in de pijn.

Het is,zoals in 2 Korinthe 1 door Paulus geschreven is,tot redding.
En zoals het in Hebreeën 12 staat;omdat(!) we kinderen zijn,worden we opgevoed.
Een mooi oud woord zegt,getuchtigd.
We hebben het zelfs nodig.

Dan wordt pijn lijden een geweldige kans om je te laten bemoedigen door Vader.
Pijn lijden wordt dan :opgevoed worden tot volwassenheid.
Pijn lijden laat je de persoon worden die Vader bedoelt heeft.
Dan wordt pijn een doorgang tot ongekende mogelijkheden.
Wat lijkt op afbraak,wordt juist opbouw.
Het is gesnoeid worden,zodat je meer vrucht draagt.

De voorwaarde tot die bloei en groei is,je láten snoeien,je láten bemoedigen,je láten vertroosten.
Daar heb je zelf een keus in.
Vader is geen inbreker,hij dwingt je tot niets.

Meestal brengt het weigeren je door Hem laten bemoedigen,vertroosten,snoeien,tot verbittering.
Het zelf vasthouden van je pijn,betekent dat je zegt:”ik los het zelf wel op.Ik heb U hierin niet nodig”
Het is wetenschappelijk bewezen dat je eigen genen dan zeggen:“oké,wil je zelf de rekening betalen?
Dan gaan we je een handje meehelpen”
Vervolgens wordt je lijf ziek.
Het niet landen op de bodem,Jezus,brengt je in een vrije val.

Maar…wanneer je zijn genade toelaat in het lijden,wordt het een doorgang naar groei.
Dan wordt bloeden,bloeien.
Meer een meer ga je ervaren,hoe je geheeld door Hem,anderen kunt bemoedigen met je eigen genezen pijn.
Het wordt een vreugde om in het lijden van jezelf,zijn zalfolie te laten vloeien,tot groei en bloei van jezelf.
En daarna naar de ander toe.

Omdat jezelf de diepte van de put hebt gevoelt begrijp je des te meer wat een ander in die put ervaart.
Uit het zelf weten,dat de diepste put altijd een bodem heeft,Jezus,
kun je gebruikt worden om zijn zalving uit te delen.
Het landen op die bodem heeft je val gebroken.
Niemand kan meer zeggen:”ja maar…jij hebt makkelijk praten”

In de bijbel staan veel voorbeelden van pijn lijden en bemoedigt worden.
Om daarna tot heling en redding van anderen te kunnen zijn.
Denk aan Jozef,denk aan Paulus.

Is Jezus zelf niet ons grootste voorbeeld in pijn lijden?
Afgewezen worden?
Ziek te zijn tot op het bot?
De diepste diepte ervaren?
De grootste eenzaamheid ooit beleeft te hebben?
Let wel,hij onderging dit als mens!
In zijn lijden werd hij volkomen alleen gelaten.
Om ons,om mij!

Omdat ik niet meer ben dan mijn Heer en omdat hij mij zo liefheeft,heb ik gekozen voor de enig mogelijke optie.
Hem in mijn pijn uit te nodigen,Hem met zijn zalving toe te laten,Hem de dode takken te laten snoeien,om daarna te ontdekken hoe bevrijdend het is alles aan Hem te geven.
Waarna hij me elke keer weer laat zien dat mijn identiteit niet ligt in mijn pijn,niet in mijn ziekte,niet in mijn littekens,maar in Hem!
In het gruwelijk geliefd zijn door Hem!
Onvermoeibaar achtervolgt hij mij met zijn onvoorwaardelijke liefde.
Golf na golf overspoelt mij zijn genade en heling.

Ik heb een stalker,Jezus!