Een nieuw hartje.

Ik ben nog een klein meisje en lig in het gras van de dijk aan het IJsselmeer naar de hemel te staren.
Mijn hartje bonst in mijn lijf.
Als het lieflijk, maar tegelijkertijd dringend kloppen op een deur.
Mijn hartje…mijn vader en moeder zeggen dat ik bidden moet om een nieuw hartje.
Want, wordt me ook door de dominee verteld, anders kom ik in de hel.
Ik weet al heel veel over de hel.
Het is een plek waar wening is en knersing der tanden.
Tot in eeuwigheid roepen en schreeuwen de mensen daar: “ach,had ik maar”
Waarna het antwoord steevast zal zijn: “te laat”
De duivel heeft volgens de dominee heel veel macht.
Hij gaat rond als een briesende leeuw om mij te verslinden.
De dominee zegt ook dat alle mensen het liefst naar die duivel luisteren in plaats van naar de Heere God.
Zoveel macht heeft hij!
En wanneer je dan dood gaat, kom je bij hem in de hel waar je nooit meer dood gaat.

In de kinderbijbel en in de kerk wordt me verteld dat ik uitverkoren moet zijn om niet in dat eeuwig brandende vuur, maar in de hemel te komen.
Maar er zijn volgens de dominee, en mijn opa en opoe maar heel weinig uitverkoornen.
Daarom moet ik maar veel bidden om een nieuw hartje.
Mijn vader doet vaak voor hoe een dominee op de kansel stond te ruiken.
Daarna zei hij: “Ik ruik hellevlees…”
Dát zijn de goeie dominees…volgens mijn vader,!en opa zegt dat ook.
Die vertellen je precies de waarheid!

De verhalen over de Heere God,(Heere met 2 e’s!)die erg boos op me is vanwege mijn van nature zondige hartje, en over de Heere Jezus…(ook met 2 e’s),het is als het praten over iemand waar ik vreselijk bang voor moet zijn.
En al helemaal voor de Heilige Geest, want wanneer ik dáár eenmaal tegen gezondigd heb kom ik zeker in de hel.
Dan kan ik mijn vuisten blauw slaan en op mijn knietjes gaan tot het bot erdoor heen komt, maar daar is geen vergeving voor.
Nooit meer!
Nee ik begrijp zo langzamerhand wel dat ik niet moet denken dat ik de Heere Jezus in mijn broekzak heb.
Anders ga ik met een ingebeelde hemel toch nog naar de hel.
Op mijn sterfbed zal het misschíen nog goed komen, maar dat is echt een héél klein hoopje!

Zondag’s in de kerk wil ik graag eens gaan roepen dat ik wil weten wie de Heere Jezus is.
Maar dat durf ik niet want je moet netjes zitten en stil zijn in het huis van de Heere God.

Af en toe staat er een tafel vooraan in de kerk.
Dan hebben we Heilig Avondmaal.
De dominee nodigt dan aan de tafel des Heeren de mensen uit om Wijn te drinken en brood te eten.
Maar daarvóór heeft hij in de preek gezegd dat wanneer je onwaardig eet en drinkt je jezelf een oordeel eet.
Daar heb je het weer, dan kom je in de hel.
Terwijl hij dus vraagt om op te staan en ook aan die tafel te gaan zitten, is het toch maar beter dat je, zoals veel mensen doen, snikkend in de kerkbank blijft zitten.
Vóór me zitten ook altijd een paar vrouwen luid te snotteren.
Ik zie hun schokkende bewegingen en stiekem walg ik daarvan.

Voor mijn gevoel hangt er een zwaard boven die tafel dat je onmiddelijk doorklieft wanneer je onwaardig eet en drinkt.
Hetzefde als Annanias en Safira, die dood neervielen in de kerk omdat ze ook liever naar de duivel luisterden.

Het is jammer dat ik nog niet groot ben, want ik vind het ook best wel zielig voor de dominee.
Staat hij daar te smeken of er meer mensen komen,maar ik mag niet omdat ik nog te klein ben.
Terwijl er toch ook een mooie plaat in de kinderbijbel staat van de Heere Jezus met allemaal kindjes om zich heen.
Ze zitten zelfs bij Hem op schoot!
En op de plaat ziet Hij er erg vriendelijk en gelukkig uit.

Dat soort mijmeringen gaan er allemaal door mijn hartje, nu ik hier lig in het gras.

Mijn hartje…daar binnen in hoor ik een voortdurende fluistering.
Als het fladderen van de vleugeltjes van een baby duifje dat net uit het ei gekomen is.
Het fluistert dat het niet waar is wat ze me vertellen over de Heere God.
Dat het leugens zijn.
Het klinkt als het kabbelende water van het IJselmeer, dat in kleine golfjes breekt op de stenen onder aan de dijk.
In een eindeloze cadans, van breken en terug keren in het meer, om daarna weer in een lieflijke en tegelijkertijd onverzettelijke kabbeling de grens die de dijk aangeeft probeert op te rekken.
Het is alsof de bijbel open naast me ligt in het gras.
Een zacht windje doet het dunne papier ritselend de pagina’s omslaan.

Oh, wat voel ik een verlangen om de Heere Jezus te leren kennen!
Te wéten wie Hij is!
Gewoon bij Hem te horen!
Waarom moet ik eigenlijk bang zijn voor iemand die me nota bene zélf gemaakt heeft?
Nee, het kan ónmogelijk waar zijn wat me geleerd wordt over de Heere God.

Diep verborgen is er een wéten dat Jezus, (oh die naam,Jezus…)van me houdt.
Hij houdt van mij.
Ik ben speciaal voor Hem.
Al was ik de enige, dan was Hij nóg gekomen om voor mijn zonden te sterven.
Diep in mijn binnenste besluit ik gewoon te geloven dat ik erbij hoor.
Ik wéét het,
ik gelóóf het.
Al ben ik nog zo klein…
Alhoewel niemand het me heeft verteld, ik weet zeker dat Hij in mij gelooft en ik in Hem!

Er zingt een melodie in mijn hartje van een lied over bazuinen en een gouden stad.
Een stad waar de Heere Jezus Koning is.
Een lied over een nieuwe hemel en een nieuwe aarde waar geen verdriet meer is.
Ik tuur naar de blauwe hemel op zoek naar een teken van Zijn komst.
Mijn hartje beeft van spanning en verlangen om de Heere Jezus op de wolken te zien verschijnen.
Jezus…Jezus…alleen al zijn naam doet mijn hartje opspringen in mijn lijf.
Ik droom over een stad met paarlen poorten en gouden straten.
Het Nieuwe Jeruzalem.
Stel dat Hij nu komt, de Heere Jezus.
Wat dan?
Nou, ze kunnen me wat…
Dan ga ik gewoon mee.
Wat ze me ook wijs maken…ik ga!
Ik ga mee met de Heere Jezus!
En ik wil vooraan staan zodat ik Hem goed kan zien!
Niemand houdt mij tegen…
Niemand!

Ik ben uitverkoren…