Wijn voor onder de 18 en kadetjes met omelet.

Schoolreisje

Vanaf de vijfde klas gingen we met de school met de bijbel,waar ik als kind vroeger les kreeg, op schoolreisje.
Terwijl we in de klas naar de instructies van juf of meester luisterden, zagen we door de grote ramen van het klaslokaal de bussen voorrijden, wat de spanning nog hoger opvoerde.
Zo erg, dat sommige kinderen over moesten geven van uitgelaten en opgewonden zenuwachtigheid.
Ik hoopte zo dat ik op een plekje bij het raam kon zitten,want dan kon ik moeder bij het uitzwaaien goed zien.
Tussen de andere vaders, moeders, bessies en bêbes stond ze in de rij van opgewonden vrolijkheid.
Vroeg in de morgen,na de nacht waarin je natuurlijk geen oog dicht had gedaan,stond moeder in de keuken eieren schuimig te kloppen,.Uit de koekenpan lagen die even later als dikke warm schuimige lagen op de opengesneden kadetjes af te koelen op het ouderwets granieten aanrecht.
Het hele huis rook ernaar,en het water liep me in de mond.
Zodra de bus het dorp uit was, zou ik de zak met deze lekkernij open maken en nog vóór de morgen om was, zou de helft op gesmuld zijn.

Voor moeder was het ook feest,want nu ze een dag geen kinderen om de benen had, kon ze mooi het hele huis eens onder handen nemen.
Om te luchten werden de gordijnen uit de rails gehaald,en samen met de matrassen en dekens naar buiten gebracht, om aan het eind van de middag te worden afgeranseld met de mattenklopper.
(Deze mattenklopper had ook wel eens mijn jurkje te pakken gehad. Jammergenoeg hing dat jurkje toen niet aan de waslijn te luchten…)

Ach…nu stond moeder naar me te lachen en zwaaien,ik kreeg een brok in mijn keel.
Het liefst was ik de bus uitgerend, naar moeder, ik had nu al heimwee naar haar.
Haar achter te laten deed pijn in mijn buik, terwijl de traantjes erg hoog zaten.
Maar…de bus ging rijden,er was geen weg meer terug!

Grappig te bedenken dat moeder het heerlijk vond en zelf hoopte dat de bus snel weg reed, omdat het huis op haar wachtte!
Zo kon ze een dag lekker haar eigen gang kon gaan.
Poetsen,soppen en kloppen.Haar meest favoriete en voor mij als kind de meest gevreesde bezigheid.

Zodra we het dorp uit waren kwam ook de pret en de verwachting terug.
Het zou een geweldig leuke dag worden.
Vreselijk eng, en toch leuk!

En oh, die heerlijke witte kadetjes met gebakken omelet.
Dat is een herinnering die me ook nu nog het water in de mond laat lopen.
Wellicht is dat voor mij het meest kostbare van het schoolreisje; de zorg van moeder,die al vroeg in de weer was met mijn eten voor die dag.

Aan het einde van de middag kropen we onder de banken van de bus zodra we het dorp weer inreden.
Prachtig hoe dit oude ritueel voor elk kind,dat voor eerst met schoolreisje gaat, nieuw is.
Vaders en moeders dachten echt dat de bus leeg terug kwam…
De gedachte alleen al dat je het zelf geloofde doet je glimlachen.
Het toneel verandert niet, alleen de spelers.

Moeder moe en met een verhit gezicht van háár favoriete bezigheid, nam me blij weer mee achterop de fiets.
Het huis was weer gelucht, vanavond mocht ik in een krakend helder bedje kruipen.
Waar ik mijmerend over de afgelopen dag al spoedig in slaap viel.

Hoe kan ik soms verlangen naar het kind dat nog zo heerlijk naïef het leven moest ontdekken.
Het kind, dat ondanks de waarschuwing van moeder niet meteen alles op te eten, de zak met kadetjes, belegd met omelet, zodra moeder het niet ziet, open maakt en verrukt de heerlijke geur opsnuift.
De geur van vertrouwdheid en geborgenheid.
Het onbevangen vertrouwen hebben in een wereld die geen kwaad in de zin heeft.
Dat naïeve verdwijnt wanneer je in het “groot” worden steeds meer butsen oploopt.

Wat een bevrijding weer kind te mogen zijn bij Vader.
Weer naïef en onbevangen bij Hem op schoot te kruipen,wetend dat je geliefd bent.
Te schuilen onder Zijn kraakhelder vleugels die je omarmen, bedekken en beschermen tegen de invloed van alle pijn in het leven opgedaan.
Alsof je bang en onzeker onder de dekens van je schone bedje kruipt.
Hier ben je veilig met je van pijn gezwollen hart vol blauwe plekken.
Onder Zijn vleugels ontdek je dat die pijn door Jezus is opgenomen als een spons die zich vol zuigt met zure wijn.
De wijn van zure druiven die de tanden sleets maakt.
De wijn die Jezus dronk nadat Hij eerder de beker vol zoete wijn aan ons doorgaf.
Aan mij.
Om te gedenken…
De vreugde beker,
De beker van verzoening.
De beker die het hart vrolijk maakt.

Blij als een kind dat met schoolreisje gaat.
In de rugtas genoeg kadetjes met omelet.

Kadetjes en wijn…smakelijke combinatie!