Afgelopen zondag luisterde ik naar een een preek van ds. Robert Roth n.a.v. Lukas 7:
En toen de Here haar zag, werd Hij met ontferming over haar bewogen en Hij zeide tot haar: Ween niet.Lucas 7:13 NBG51
Ontferming;
een prachtig woord, dat in de BB vertaling en in Het Boek wordt vertaald met medelijden.
Persoonlijk vind ik dat bijzonder jammer,omdat het een afzwakking is van de veel diepere betekenis van het woord.
Ontferming;
In het Grieks staat er een woord dat refereert aan de ingewanden – bewogenheid is een gevoel vanuit de ‘nieren’ of de ingewanden. De King James Version vertaalt het woord ergens anders ook met de ‘ingewanden van bewogenheid’ (1 Johannes 3:17)
Ontferming en het synoniem Barmhartigheid, worden in de bijbel altijd gebruikt als Jezus het Hart van Zijn Vader wil laten zien aan mij.
Dat was de eerste reden van Zijn komst op aarde.
De tweede reden was dat Hij sterven moest om mijn straf te dragen.
Het hangt samen met elkaar.
Omdat Jezus stierf, heb ik weer toegang tot het hart van Vader.
Wat een Ontferming om mij zo’n grote Barmhartigheid te tonen!
Eerst verloren, nu gevonden.
Eerst blind, nu ziend.
Eerst dood, nu levend gemaakt in Jezus!
Zoals de jongeling van Naïn, zo dood lag ik ook op de dodenbaar.
Totdat Jezus voorbij kwam, en met Ontferming bewogen in een gebaar van Barmhartigheid de baar aanraakte en riep: “Meisje, sta op”
De opstandingskracht die Hem eerder zelf deed opstaan uit het graf, deed mij ook opstaan uit de dood.
Jezus ingewanden werden ziek, Zijn maag draaide om in Zijn lijf, Zijn hart brak bij het idee dat Hij enig kind zou blijven.
Hij wilde mij erbij, een zusje in Zijn familie, om samen te spelen en ravotten in de speeltuin van Vader.
Ontferming en Barmhartigheid;
Wanneer je je verdiept in deze prachtige oude woorden, schieten woorden te kort om de betekenis te vatten.
Als ik deze woorden hoor, kijk ik met de ogen van mijn hart terug in de tijd van toen ik nog kind was.
Een klein meisje dat snakte naar een goed woord over Jezus.
Deze woorden waren balsem voor mijn kinderziel, dat smachtte naar Hem, degene waarover niemand me vertelde wie Hij is.
Ik wist niet waarom ik bestond, en geloofde niets van het verhaal over hel en verdoemenis.
Maar de nu vaak als ouderwets bestempelde woorden: Barmhartigheid en Ontferming lichten voor mij iedere keer de sluier op waarin ik bevestiging hoorde van het in mijn ingewanden weten dat God goed is.
Ja,dat is het!
Jezus was met Ontferming over mij bewogen, Zijn ingewanden deden pijn bij het zien van mijn pijn, mijn verlorenheid, mijn eenzaamheid.
Daardoor goot Hij in mijn pijnlijke ingewanden de balsem van Zijn Ontferming
waardoor ik innerlijk wist niet alleen te zijn.
Het was alsof in mijn kinderziel het voorhangsel gescheurd werd, waardoor ik vrije toegang had tot de troon van Genade.
Daarom geloof ik niet zo in de bewering dat we deze oude woorden voor kinderen begrijpelijker maken door ze te vertalen met “medelijden”
In deze prachtige bijbelse woorden klopt het Vaderhart.
Ontferming en Barmhartigheid zijn als het ware de handen die Genade als een banier van onvoorwaardelijke liefde omhoog tillen.
Deze prachtige woorden zijn liefdespijlen afgeschoten door de Heilige Geest.
Deze liefdespijlen hebben mijn kinderhartje toen al doorboord.
Nog voor de schepping snelden doorboorde voeten naar mijn dodenbaar, om mij Barmhartigheid te bewijzen.
Van kleins af aan ben ik Ontfermend op doorboorde handen gedragen.
Hoenderhokje 