Ballerina

Op mijn spitzen draai ik mijn prachtige pirouettes en spring gracieus de hemel dichterbij.
De meest mooie zalen in theaters over de hele wereld hebben van mijn schoonheid en gratie genoten.
Ik danste in het Nederlands Dans Theater verschillende rollen, waarbij mijn favoriet altijd het Zwanenmeer van Tsjaikovski is geweest.

Het melodrama van de stervende zwaan bracht niet alleen het publiek in vervoering ,maar ontroerde ook mij, als prima ballerina, elke uitvoering opnieuw.

Vanaf klein meisje wilde ik al dansen.
Papa en mama namen me een keer mee naar het kinder ballet “de Notenkraker”
Meteen, bij het zien van de dansende meisjes wist ik het: dat wilde ik ook!
De ruisende tulen rokken en de spitzen die lichtvoetig de meest prachtige kunst ten toon spreiden, het betoverde me vanaf het begin.
Tot op de dag van vandaag heeft het nog steeds dezelfde uitwerking op mij.

Je zult mijn naam op allerlei affiches hebben zien staan, zo beroemd ben ik geworden over heel deze aardbol.
En toch…het heeft me niet het geluk gebracht waarop ik hoopte.
De droom eens zó te dansen dat ik op de toppen van geluk dans, is haast vervlogen.

Haast…bijna.
Mijn van hunkering nog klein walmend vlaswiekje heeft nieuwe lucht toevoer gekregen.
Ik ben namelijk uitgenodigd voor een privé voorstelling in het paleis van de Koning.
Het raadselachtige is, hij heeft me verzocht te dansen als mezelf.
Geen beroemd stuk van een bekende componist en choreograaf, nee als mezelf!
Wat een wonderlijke vraag.
Ik heb er lang over nagedacht hoe dat dan te doen, maar ik ben er niet uit gekomen.
Vraag me naar al mijn rollen, en ik zal ze voor je dansen, maar hoe dans ik als mezelf?
Vanavond is dé avond en ik weet het nog steeds niet.
Mijn mooiste tutu is ingepakt en mijn nieuwe spitzen ingedanst, ik wacht op de taxi van het paleis.

Zojuist ben ik aangekomen in de prachtige hal van s’Konings woning.
Er hangt een serene sfeer van zuiver verlangen.
Een prachtige wenteltrap nodigt uit naar boven te rennen om daarna langs de bochten van de metershoge leuning naar beneden te roetsjen.
Zou ik het doen?
Ik kan de verleiding niet weerstaan, en omdat ik verwacht dat de Koning me nog niet ontvangen zal, ren ik opgewonden de met zachtblauw tapijt beklede treden op.
Boven aangekomen ga ik, als een amazone met de glanzend gepolijste leuning als paard tussen mijn benen, in een sierlijke glijbaantocht weer naar beneden.
Ik heb de smaak te pakken, ik doe het nog een keer.
Gillend van pret verlies ik alle voorzichtigheid en roetsj keer op keer naar beneden.
Ik ga zo op in dit plezier dat ik niet meer in de gaten heb dat ik in het paleis van de koning ben.

Nog één keer…
Net wanneer ik de landing naar beneden weer in wil zetten bemerk ik dat ik niet alleen ben.
In één van de deuropeningen zie ik de Koning geamuseerd naar me opkijken, wachtend op mijn reactie.
Aan zijn blik te zien, vermoed ik beschaamd dat hij daar al een tijdje staat.
Mijn van te voren keurig gekapte haren hangen in verwilderde slierten langs mijn hoofd, als lianen in de jungle, waaraan elk moment een bende krijsende apen zich van de ene naar de andere kant zal slingeren.

Lieve help, hier zit ik bezweet met mijn benen elk aan een kant bovenop de trapleuning van s’Konings paleis.
Wat nu?
Ik zal wel een belachelijke eerste indruk maken, een indruk die ik nooit meer over kan doen.
Nee, als prima ballerina heb ik nou niet de meest elegante houding uitgekozen om mijn Koning te ontmoeten.
Ik schaam me dood…
Hoe heb ik het in mijn hoofd gehaald me zo te laten gaan?
Ik, die nou juist de meest grazieuze buiging voor de Koning zou moeten kunnen maken…
Dit is desastreus, mijn hele carrière is naar de knoppen!

Maar dan begint mijn Koninklijke toeschouwer in zijn handen te klappen…
Hij is niet boos?
Met ogen waarin ik pretlichtjes zie fonkelen zoals ik nog nooit bij iemand anders zag, moedigt hij me aan mijn geplande roetsj in te zetten.
Verlegen doe ik dan maar wat de Koning van me verwacht en probeer er nu toch enige elegantie in mee te laten dalen, wat natuurlijk jammerlijk mislukt.

Beneden aangekomen zie ik een teleurgestelde blik op zijn gezicht.
“wil je het nog een keer doen zoals al die andere keren?” vraagt hij.
Lieve help, wat moet ik nu doen?
Oké het is de Koning, dus…
Hij ziet mijn aarzeling en schroom, “wanneer je het niet durft is het goed hoor, alleen zou je er mij zo’n plezier mee doen”

Nou vooruit, zijn zachte stem, zonder dwang trekt me over de streep.
Iets minder snel,toch nog iets verlegen loop ik de treden naar boven.
Daar aangekomen beklim ik de trapleuning en gooi alle schaamte overboord.
Luid gillend “joeghee” laat ik me glijden alsof ik een cowgirl ben die de onder aan de trap staande cowboy wil veroveren.
“Nog een keer?” joel ik brutaal, en sta al boven, waarna ik mijn zoveelste roetsj inzet.
De Koning giert het uit!
Nog een keer, en nog een keer…

Bezweet als een volleerd rodeo,mag ik even later in het geurende bad van de Koning bijkomen.
Ik trek voorzichtig mijn prachtige zuiverwitte tutu aan.
De rok van 7 lagen ruisend tule, en het zijden lijfje met de Swarovski bezette spaghettibandjes staan me prachtig.
Het beeld in de spiegel vertedert me zelf.
Ik vraag me geen moment meer af hoe ik als mezelf dansen moet.
Wanneer ik aankom in de prachtige balzaal wéét ik het gewoon.

Vol passie, luisterend naar mijn hart, dans ik een niet vooraf ingestudeerde dans voor mijn Koning.

Niet alsóf een witte roos, nee ik bén de roos!
Ik dans een witte roos…
Zíjn roos.
Ik dans als nooit te voren, en ervaar een ongekende vervulling.
Steels kijk ik naar mijn Koning en zie zoveel compassie op zijn gelaat.
Zonder gêne biggelen tranen van ontroering uit zijn koningsblauwe ogen langs de kuiltjes in zijn wangen.
Zijn tedere glimlach verovert mijn hart.

Mijn Koning, ik dans voor U,
Ik dans mezelf,
op de toppen van het geluk…
Ik ben Uw roos,
ik dans
een roos,
wit,
dans ik…

( opgedragen aan Hanneke Roth )

Auteur: tinyonline

Ik word blij van zelf nadenken i.p.v. napraten Toon alle berichten van tinyonline