Geef mij heden een droog crackertje

Cruise met crackertjes

Mevr. Benepen is met vakantie.
Jarenlang heeft ze elk dubbeltje opzij gezet om een cruise te maken.
Daar droomde ze al vanaf haar jeugd van, en nu eindelijk, Mevr. Benepen is zojuist aan boord van het prachtige “ SS SOZO “ gestapt.
Een steward wijst haar de weg naar de hut, die ze maanden geleden voor zichzelf gereserveerd heeft.

Wat een weelde aan boord van dit schip!
De prachtige wenteltrappen naar de verschillende dekken benemen haar de adem wanneer ze haar voeten in het zachte tapijt zet.
Rijk gedecoreerd glas in lood, filteren het zonlicht in alle kleuren van de regenboog.
De majestueuze met zuivere diamanten bezette kroonluchters weerkaatsen fonkelend hun glans op de gezichten van passagiers en bemanning.
Om eerlijk te zijn vindt ze deze overdaad ook wel erg overdreven.

Het valt haar op, dat er geen verschil is gemaakt in rangen en standen, iedereen heeft eenzelfde comfortabele hut.
Mevr. Benepen vraagt zich ondertussen af, waarom de andere passagiers, die ze op de prachtige tussendekken ontmoet zo weelderig gekleed zijn.
Zelf is ze eenvoudig en zonder opsmuk, “ doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg” is haar motto.
Daardoor ergert ze zich ook wel een beetje aan de andere dames, die met hun prachtige met veren en bloemen versierde hoeden over de dekken flaneren.
Wanneer de Kapitein van het schip zijn ronde doet en met iedereen een praatje maakt, verschuilt ze zich achter één van de dikke pilaren.
Zó belangrijk is ze nou ook weer niet, stel je voor!
Oma zei vroeger al: “ als je voor een dubbeltje geboren bent wordt je nooit een kwartje”
Dat zouden de andere passagiers zich ook eens in de oren moeten knopen, vindt ze…
Het lijkt wel alsof die zich zelf een rijksdaalder vinden!

Wanneer de bel klinkt voor het diner, gaat Mevr. Benepen naar haar hut om de door haar zelf meegebrachte crackertjes en droge beschuitjes te eten.
De reis zou anders te kostbaar zijn geweest, vandaar dat ze deze oplossing een lumineuze vondst vindt.

Hoe het toch mogelijk is dat al de andere passagiers zich in weer een andere garderobe steken, en de weelderig gedekte tafels aan zitten?

Maar goed, bij elke bel die ontbijt, lunch of diner aankondigt eet Mevr. Benepen haar droogvoer.
Soms loopt ze watertandend langs de buffetten, toch wel eens willen wetend wat er aan overdaad verorbert wordt.
Ze kan het niet helpen het ook dat een punt van ergernis wordt.
Hoe kan het bestaan dat alle anderen zich zo te buiten gaan aan deze overdaad!
Het is haar een raadsel waarom niemand haar voorbeeld volgt maar in plaats daarvan zonder gêne meedoet aan deze verspilling.
Ze moesten zich schamen, vindt ze eigenlijk zelf.
Nee, Mevr. Benepen weet zich tenminste fatsoenlijk in te houden, daar kunnen anderen nog een voorbeeld aan nemen.

Zo, met zichzelf ingenomen wandelt Mevr. Benepen dagelijks over de verschillende dekken langs de verkoelende terrassen.
Meewarig, haar ogen verborgen achter het zwarte glas van haar zonnebril, beschouwt en weegt ze de andere vakantiegangers.

S’avonds, tijdens de verschillende dansavonden op het schip zit Mevr. Benepen ook het liefst tevreden in haar hoekje op het dek.
Soms wordt ze boos om al het feestgedruis, het houdt haar zelf zo verschrikkelijk uit haar slaap.
Had ze nou maar haar oordoppen mee genomen, dan kon ze zich tenminste helemaal afsluiten voor de rest van de toch best wel goddeloze mensen.
Ze begrijpt de Kapitein al evenmin, hoe haalt hij het in zijn hoofd zich te mengen en te bemoeien met die afgedwaalde kudde uitgelatenheid?

Wanneer de cruise ten einde is loopt Mevr. Benepen met haar leeggegeten proviand mand en kleine kledingkoffer naar de loopbrug van het schip, waar de Kapitein van iedereen persoonlijk afscheid neemt.

“Kijk, daar hebben we Mevr. Benepen!” zegt de Kapitein, en biedt haar zijn wit gehandschoende hand.
“Ik heb u zelden gezien,Mevr. Benepen, zelfs niet aan de tafels in de eetzaal”
Mevr. Benepen zegt gedecideerd dat ze haar hut mooi genoeg vond om haar crackertjes te eten.
“Maar Mevrouw! U had een All-inclusieve ticket!
Wat ontzettend jammer dat u daar geen gebruik van gemaakt heeft”

Mevr. Benepen zegt dat ze een prachtige reis heeft gehad, en blij is dat ze zich niet zo te buiten is gegaan als de anderen.

De Kapitein wordt er blijkbaar erg verdrietig van want de tranen schieten hem in de ogen.
Hij knijpt haar nog maar eens liefdevol in de wangen, waarbij hij haar blik in diep medelijden gevangen houdt.

Mevr. Benepen loopt snel, zich in de handen knijpend over haar eigen eenvoudigheid de loopbrug af.
Om nou tussen al die losbandige anderen te lopen, daar vindt ze zich zelf te goed voor.

Voorbijgaand aan hoe ze de Kapitein beledigd heeft, door niet te genieten waarover hij zich zo had verheugd het haar te geven, komt ze in haar huisje aan.
Op haar blote knieën dankt ze God nederig niet te zijn als hún…
God zal wel erg blij met haar zijn!

Auteur: tinyonline

Ik word blij van zelf nadenken i.p.v. napraten Toon alle berichten van tinyonline