Strandstoeltjes conferentie

We gaan een “wie-ben-ik” spelletje spelen.
Jij moet raden wie of wat ik ben,oké?

“Uuuh…oke.
Ben je een persoon?”
“Nee”
“Dan ben je dus een ding of gebruiksvoorwerp.
Ben je voor in de keuken?”
“Nee”
“De badkamer?”
“Nee”
“Een stofzuiger,
Een auto?”
“Nee, ik zal je een hint geven, ik ben iets leuks, iets om te relaxen.
En nog een hint, ik kan uit heel veel vrolijke kleurtjes bestaan.”
“Uuuh, mensen worden dus vrolijk van je…een opblaasbad voor in de tuin.”
“Je bent warm, het heeft wel met de zomer te maken.
Het kan in de tuin,maar ik kom het beste uit op het…”
“Niks zeggen, ik weet het. Een strandstoeltje!!”
“Juist, een strandstoeltje.
Ik ben een felgeel strandstoeltje.
Zo ééntje die je gemakkelijk als een paraplu uit kunt vouwen”

“Maar vertel eens, je ziet een beetje sip.
Ik luister”

“Nou, weet je, ik kom niet zo goed tot mijn recht.
Ik word meegenomen naar strand omdat mensen willen uitrusten en plezier maken.
Nadat ik uit mijn hoes ben gehaald en in het zand gezet, denk ik, jippie, het gaat gebeuren.
Ik mag een stoeltje zijn om in achterover te zakken.
Kom maar, laat me je dragen, en pak je moment van rust.
Maar het lukt maar niet, dat genieten.

B.v. een mama met haar kindje, ze vindt het moeilijk haar mobieltje thuis te laten.
Betoverd door mister Google, sluit ze zich af voor voor het verlangen te worden als een kind dat het liefst zandtaartjes wil bakken voor het feestje van de Koning, waarbij ze zelf een in ruisend roze tule gehuld prinsesje mag zijn.

Ik word zo verdrietig van alle meegezeulde ballast die mensen doet draaien en zuchten in mij!
Ik ben wel eens gefrustreerd een heel eind weg gesmeten.
Die meneer was zo boos over een misgelopen deal in zijn mobieltje aan het schreeuwen…
Zijn hartslag liep torenhoog op, waarna een net zoals ik gekleurde auto hysterisch gillend het strand op kwam rijden.
Blauw flikkerend trok het anderen aan, zodat een groot aantal mensen aangestoken werd door angst en paniek.
De meneer kreeg een injectie waardoor hij gelukkig weer kalm werd en iedereen zijn eigen stoeltje opzocht, het spel van de zorgen hervattend.
Als pionnen op een groot schaakbord worden ze verschoven en verplaatst, zonder op de goeie plek te komen.
Jammer hè, achterover in mij gaan hangen was beter voor de zakendeal van die meneer geweest.

Nee,op deze manier is het niet leuk om strandstoeltje te zijn.
Ik hoop zo dat iemand van me gaat genieten, echt genieten!
Dat bijvoorbeeld een professor in de theologie zijn stoeltje uitvouwt, zijn pij afgooit en in een hip zwembroekje zijn benen plakkerig met zonnebrand zalft.
De ogen sluitend zich laat aanraken door het warme fluisterende briesje van de zee, lispelend dat het goed is, het is goed, het is goed…
Genieten gaat van the Son en de zeelucht, de kabbelende golven, en het geluid van spelende kinderen die zich laten begraven in het zand, waarna ze joelend weer opstaan.
Glimlachen kan om de kleintjes met hun spaatjes en emmertjes, water dragend naar de gracht van hun zandkasteel.
Emmertje na emmertje in het eindeloze spel van zon, zee en zand.

Dan wordt het strand oefenterrein, daar gebeurt het, in het strandstoeltje.
Daar worden overwinningen behaald, medailles opgespeld, bekers met wijn gevuld, daar wordt overvloed van vreugde ervaren.

Ik wil zo graag dat de mensen in die rust komen, alles achter zich laten en zich zelf in de hand van hun Vader neerleggen.
Dat ze, wanneer ze hun kleding uit doen ook hun zorgen uit doen.
Relaxt de ogen dicht doen, de handen vouwen, en het overgeven.
Dan worden de golven, die het in de ziel laten stormen de wacht aan gezegd, zodat het stil wordt in het onstuimige hart.
Zoals een herdersjongen, zich van geen beer bewust, harpje speelt tussen de schapen.
Zoals een machtige koning, die s’nacht het paleis verlaat en zich neervlijt in een tentje.
Verlangend als een hert,drinkend uit klaterende beken en grazend in het groene gras van het heuvellandschap.
Dan wordt de hand van Vader je strandstoeltje waar je in de relax stand ontvangen mag.

Weet je wat ik ga doen…?
Ik ga met andere stoeltjes een lotgenotencontact organiseren, een strandstoeltjes conferentie.
Wellicht kunnen we van elkaar leren hoe we bezorgde mensen kunnen laten genieten van mij, en mijn andere strandstoeltjes collega’s
Plezier te hebben in rust van het zand, dat aan de zalfolie plakken blijft.
Het zand, dat zelfs na douchen in bed nog kriebelt en je herinnert aan de plek van rust.
Dromend uitziend naar morgen, waar je opnieuw in je strandstoeltje rusten mag.

Kom je in mij rusten, asjeblieft?
Mijn kleur is als the Son,
Felgeel,
Ik ben…”