De vintage Singer en het mes in het varken.

Omdat ik een beelddenker ben, zie ik een plaatje voor me van een meisje dat geboren wordt met een set naalden in haar handjes.
Naainaald, haaknaald, en een breinaald.
Gelukkig ben ik tevens gezegend met een rijke fantasie, ik verveel me daarom dus nooit.
Zelfs in het niets doen draaien mijn hersenen op volle toeren in het bedenken van iets nieuws op welk gebied dan ook.
In mijn hoofd spelen zich allerlei verhalen af, grotendeels gestoeld op de werkelijkheid.
Aangevuld met een snufje fantasie, een kloddertje roze hier, een kloddertje roze daar…ghighi

Van kleins af aan hadden mijn handjes dus een naald in welke vorm dan ook vast.
Eerst was dat vooral een naainaaldje.
Op de hand freubelde ik poppenkleertjes in elkaar.

Moeder zat altijd, tussen het poetsen en kloppen door, te breien.
Wat een prachtige truien heeft ze in haar breileven voor me gebreid!
De mooiste ajoursteken en kabels, ze draaide er haar hand niet voor om.
De naalden tikten razendsnel het ene kunststuk na het andere in elkaar.
Zó snel als moeder breien kon, dat heb ik nooit gekund!

Op een gegeven moment kwamen de poncho’s in de mode.
Moeder leerde van iemand haken en haakte voor mij een poncho.
Ik weet nog precies de kleuren!
Mosterdgeel,
Groen,
Beige,
En oranje.

Wat was ik trots op mijn poncho, apetrots!
En moeder niet minder natuurlijk…
Grappig om nu te bedenken dat deze poncho een kleine revolutie was op handwerkgebied thuis.
Omdat moeder naast het breien nu tevens haken kon, leerde ze mij ook deze techniek..
En daar ben ik nooit meer mee gestopt.

Op een gegeven moment mocht ik op het naaimachientje van moeder naaien.
Een Singer handnaaimachine.
Er ging een nieuwe wereld open, vol vergezichten van zelfgemaakte poppengarderobes.
Mijn pop Marion had intussen een Walk-in Closet, waar menig vrouw jaloers op zou zijn.
Gehaakt, gebreid, genaaid, het werd steeds leuker om mijn creativiteit de vrije loop te laten, waarom de kleertjes steeds leuker werden.

En toen….tromgeroffel…het werd Sinterklaas.
Ik meen dat ik 12 jaar was, deze 5 december.
We hadden een voor en achterkamer gescheiden door 2 schuifdeuren met prachtig glas.
In beide kamers stond een kachel.
Van kleins af aan, zongen we op Sinterklaasavond voor één van die kachels onze serenade voor Sint en Piet.
Ze reden immers te paard over de daken van de huizen?
Brullend gilden we de liedjes, in de hoop Sint goedgunstig te zijn, zodat hij Piet door de schoorsteen naar beneden zou sturen om ons van cadeaus te voorzien.

Dat jaar, 1972, geloofde ik van de 365 dagen alleen nog op 5 december in de goedheiligman, je wist het immers maar nooit…
Na de warme poeiermelk, gemaakt van Benco en verse melk, de melk ja, met die heerlijke roomvel er bovenop…, en het knapperig warme banket, mocht ik met mijn andere zusjes het huis doorzoeken.
Er zou ergens een enorm cadeau voor me staan!

Ik rende opgewonden van de ene ruimte naar de andere, de trappen op naar zolder en de andere slaapkamers.
Op zolder stond een groot ingepakt iets.
Zou het dat zijn?
Ik pakte het beet, en ging de steile trap af, waarbij ik bijna struikelde omdat het cadeau een te groot en erg onhandig pakje was voor kinderhanden.
Wanneer ik er nu nog aan denk…als ik toch gevallen was!
Wat een drama zou dat zijn geweest.
Het was namelijk het cadeau voor vader!
Ook nu, 46 jaar later, staat het nog in de vensterbank bij vader en moeder ; een prachtige glazen wereldbol.
Als een baken ; hier wonen ze, mijn lieve ouders, zie ik al van ver het lampje in de bol schijnen.
Ik vind het elke keer weer prachtig, die wereldbol, die al vele kinderhandjes plezier hebben gegeven door het draaien om zijn schuine as.
Tegelijk huiver ik, bij het zien van dit vintage cadeau voor vader nog steeds, want wat als…

Mijn eigen cadeau moest dus nog ontdekt worden.
Met bezweet gezicht rende ik van kast naar kast.
En daar stond hij…in de diepe kast op de slaapkamer van vader en moeder, mijn cadeau!
Ik kan er nu nog tranen van in mijn ogen krijgen, in een rode skai leren hoes stond in de donkerste hoek van de kast verstopt, mijn eerste echte elektrische naaimachine!
Helemaal alleen voor míj!
Wat een kostbare schat, als 12 jarig meisje was ik de enige in mijn klas die haar eigen naaimachine had!
Er zullen natuurlijk kinderen zijn geweest die gedacht hebben :”boeien…”, maar mijn hemel, ik was de koning te rijk!
Vanaf nu begon het echte werk, ik was zo opgewonden en zo blij dat vader en moeder dit voor me gekocht hadden.

Ik weet nog goed dat een klasgenootje zei, “ dat alleen maar?”
Ze had zelf een echt gouden horloge gekregen, en begreep in haar kind denken niet wat deze schat voor mij betekende.
Gek hè, dat zulke details je zo bij blijven?

Ach Alice, fijn dat je zo goed bij de tijd was.
Ik had in mijn naaimachine een stuk vrijheid gekregen die mijn fantasie nog meer zou prikkelen op de snelweg van het leven, vol veel te snel voorbij sjezende moordwapens, want zo zie ik het soms, en de levensgevaarlijke tegen de richting in spookrijders.

Mijn creativiteit, fantasie en beelddenken…
God wat ben ik dankbaar voor het nog steeds kinderlijk plezier daarin.

Met mijn zusje,en moeder in het complot, hadden we een klapper van de avond bedacht.
Van watten en touw had ik een rollade gemaakt, die moeder overgoot met het bakvet van de tartaartjes.
Het was net echt!
Warm en geurend kwamen we er de kamer mee binnen, ons fop cadeau voor vader.

Nooit zal ik zijn blijde gezicht vergeten.
Hij rekende op een tartaartje, en daar lag op het prachtige bord van het Bavaria servies een voor die tijd best kostbaar stuk varkensvlees.
Deze traktatie stond vaak alleen met Kerst op tafel, samen met gestoofde peertjes en aardappeltjes.
Mmmmm, heerlijk.

Vader kon zijn ogen niet geloven, en glunderend begaf hij zich naar de keuken om zijn rol eer aan te doen…de man die op zondag het vlees snijdt!
De opgewonden en enigszins met schuld beladen hilariteit voel ik nu nog, wanneer ik het plaatje voor me zie.
Vader die het mes er natuurlijk niet doorheen krijgt…
Hij is gefopt!
Wat hebben we gegierd om deze mop, terwijl tegelijkertijd de verbaasde teleurstelling op vaders gezicht een gevoel van gêne gaf.
Ik vond het zo verschrikkelijk zielig voor hem…
Een gigantisch geslaagde grap, waarvan het leedvermaak ontzettend veel lol geeft, en ook een beetje schaamte…
Ghighi

Vader, wil je het me vergeven?
Om Jezus wil…

( Opgedragen aan Vader, als goedmakertje )

◦