Geld moet rollen

Als hoofd huishouding van de welgestelde Ananias en Safira heb ik een goed betaalde baan.

Sinds een paar weken ga ik naar de samenkomsten van de apostelen die Jezus al volgden voor ik Hem kende.
Zelf ben ik erbij gekomen nadat de Heer is opgestaan.
Religie deed me niet zo veel, elke keer die offers brengen in de tempel, nee daar had ik niks mee.
Ik begreep het ook niet echt, want David zong me al voor dat de Heer geen behoefte had aan al die stieren en bokken…

Mijn werkgevers Ananias en Safira vragen me steeds hoe het toegaat in de kerk.
In het begin vond ik dat erg fijn, maar de laatste tijd voel ik me er onrustig van.
Het gaat hun helemaal niet om Jezus, dat hoopte ik natuurlijk eerst.
Maar nu steeds meer gemeenteleden hun eigendommen delen, gaat hun vraag vooral daarover.
Ik heb er buikpijn van, en weet niet meer zo goed wat ik moet doen.
Ik bid voor hun en praat er veel over met mijn Heer.
Omdat Hij me belooft heeft alles in de hand te hebben, word ik dan gelukkig weer rustig.
Hij zegt me dat Hij getrouw is en dat Zijn plannen nooit falen.
Nou dan…

Vanmorgen vroeg heb ik mijn werk goed voorbereid, zodat ik nu op weg ben naar de samenkomst.
De groep wordt steeds groter, zodat we onderweg al beginnen met zingen.
Wat een feest hè?
De oude David psalm klinkt juichend door de straten ;
“ Kom ga met ons en doe als wij”
Heerlijk, wat geniet ik hiervan.
We staan allemaal in de “ ontvangststand”

Petrus gaat preken vandaag, en wil net de voorbede voorbereiden als Ananias binnen komt.
Hè, mijn baas?
Ja, hij is het echt…
Mijn buik begint te krampen wanneer ik naar hem kijk, hier klopt iets niet…
Opgedoft in zijn mooiste gewaad, waaraan dikke pluimen van goud gedraaid koord meedansen, schrijdt hij als in processie naar voren.
Bij het zien van zoveel opgeklopte majesteit houdt iedereen de adem in.
We voelen allemaal een soort van diep medelijden opkomen met deze man, de man in zijn goud doorstikte mantel, die hier binnen komt omdat het om hém gaat in plaatst van Jezus.

Aan zijn hele houding zie ik dat hij er van uit gaat dat voorin een koninklijk kussen ligt,dik gevuld met ganzendons, doorstikt als een Chesterfield fauteuil, waaraan gouden kwasten de maat slaan op:” we are the champions, olé olé olé olé…”
Bovenop het kussen ligt een met diamant bezette gouden kroon, die als David de voorhuiden van de verslagen Filistijnen aan Saul, door Petrus aangeboden zal worden aan Ananias, waarna hij zichzelf onder luid applaus van het volk van God zal kronen tot weldoener van deze kerk.
Het is alsof we als “ gewone “ gemeenteleden vereerd moeten wezen, hier getuige van te mogen zijn.
Maar ik voel dat hier iets vreselijks gebeuren gaat, iets zo onwerkelijk heftig, iets wat de gemeente met ontzetting vervullen gaat.

Zal ik zelf weg vluchten of naar voren rennen om het allemaal te beletten?
De pronkzieke zelfvoldaanheid van mijn baas is weerzinwekkend, maar roept tevens medelijden op.
Ik wil hem het liefst bij de arm grijpen:”Ananias, gooi uw mantel uit, sta desnoods compleet in uw hemd, of ga weg, ga weg, u kunt nu nog terug.
Maak rechtsomkeert, of bekeer je, ga rechtsomkeert in je hart.”

Petrus ziet mijn strijd, en knikt vriendelijk naar me.
Nu weet ik dat het goed is, Jezus heeft de controle!
De onrust in mijn ziel maakt plaats voor rust en verwachting.
Uitzien naar wat voor grote dingen mijn Heer Jezus te midden van Zijn gemeente gaat doen.
Daar getuige en deel van te zijn, vervult me me zo’n dankbaarheid!
Mijn borst zwelt op van trots op mijn Heer.

Als door een waas aanschouw ik wat er verder gebeurt.
Ananias haalt vanonder zijn mantel een brokaat buidel te voorschijn, die hij trots als een pauw aan Petrus wil overhandigen.
Zijn ogen gaan de gemeente rond om te controleren of we het allemaal goed zien.
“Wat is dit” vraag Petrus vriendelijk?

In een visioen ben ik in de woestijn, met mijn volk op weg naar het Beloofde Land.
Wanneer ik s’morgens vroeg uit mijn tent kruip zie ik in het zand witte korrels liggen, zoet geurend me uitnodigend ervan te eten.
Ik neem een handjevol van het witte spul en laat ze in mijn open mond glijden zoals je een zoute haring naar binnen laat zwemmen.
Het is heerlijk!
Al mijn zintuigen staan strak van deze hemelse ervaring.
Ik zie Vader glimlachen om mijn kinderlijk genoegen waarna ik met beide handen de witte korrels opneem en me te buiten ga aan deze lekkernij.
“Wat is dit ?”vraag ik aan Vader.
“Dit is Mana mijn kind, voorziening uit de hemel.
Elke morgen mag je uitzien naar genoeg voor die dag.
Geloof je dat?”
“Ik geloof Pappie”

Voorin de kerk verteld Ananias dat hij een akker verkocht heeft en nu het geld aan de gemeente wil geven.
Zelfvoldaan wacht hij op het applaus.
“ Is dit de hele opbrengst Ananias?”
Er klinkt diepe ontferming in de stem van Petrus, zijn stem breekt haast van pijn.
Ananias, vol van eigen trots, ziet het niet, hoort het niet!
In zijn oren klinkt een heel ander geluid, dat zijn geweten verhard en zijn hart toesluit.
Hij komt hier voor eigen eer, eigen glorie in plaats van die voor Jezus, mijn Heer.
“Dit is de hele opbrengst” zegt hij.
De pijn verdwijnt uit de stem van Petrus.
Met koninklijk gezag zegt hij tegen de in gedachten zichzelf gekroonde koning;

“Ananias, waarom heeft de satan uw hart vervuld om de heilige Geest te bedriegen en iets achter te houden van de opbrengst van het stuk land? Als het onverkocht gebleven was, bleef het dan niet van u, en was, na de verkoop, de opbrengst niet te uwer beschikking? Hoe kondt gij aan deze daad in uw hart plaats geven? Gij hebt niet tegen mensen gelogen, maar tegen God.’
‭‭(Handelingen‬ ‭5:3-4‬ ‭NBG51‬‬)

Onmiddelijk valt Ananias dood neer.
Ik hoor een plof, en daar ligt hij.
Zijn goud doorstikte mantel, zijn val brekend verfomfaait om zich heen gedrapeerd, is het kussen geworden waarop hij net nog de gouden kroon zag liggen.
De kwasten zojuist nog aan keurig gestrikte koorden aan de capuchon bungelend, liggen verslagen op de grond als gele kaarten uitgedeeld na vals spel.
Zijn benen, die al deze weelde droegen, steken in een rare kronkel uit zijn lijf, zijn armen en handen, die zojuist de buidel nog trots omhoog hielden, liggen krachteloos aan zijn zij.
De stof scheurt in zijn val open, waarna de gouden munten rollend op hun rand “ God met ons” rinkelend een optocht door de rijen maken.
Het geluid is vermakelijk, alsof de fanfare met fluit en trompet in de hoofdrol binnen is gestormd.
Daar ligt mijn baas, de heer van mijn huis, in het huis van mijn Heer…
Dood als een pier, ligt hij levenloos ter aarde.

2 jonge mannen dragen hem naar zijn graf.
Zijn geld rolt en rinkelt nog steeds in optocht door de rijen terwijl hijzelf in de groeve der vertering wordt neergelaten.

Van niets wetend komt even later Safira binnen.
Ik wil er geen verdere woorden meer aan vuil maken, ze ondergaat hetzelfde lot.
Mijn woorden gelden voor mijn Koning en Heer.
Te midden van de gemeente hef ik mijn loflied aan.
In diep ontzag vallen we als broers en zussen op de knieën.
Want wat rest ons nog anders dan dit?
Ontzag, eerbied, aanbidding voor die grote God, die niet toe laat dat Zijn kinderen beschadigt worden door de leugen.
Een Vader die opkomt voor Zijn oogappel, Zijn kind.
Een Vader, die Zijn eigen Zoon aan de dood en het graf overgaf.
Omdat Hij niet kon verdragen dat ik in dat graf verteren zou…

Oh, ik ben zó trots op Hem.
Zo vol ontzag voor Zijn grootheid en macht.
En toch niet bang, Hij is mijn Vader.
De Vader van de uit het graf verrezen Jezus, die mijn voorziening is, elke dag opnieuw.

Petrus gaat gelukkig gewoon verder preken.

“Denkt niet aan hetgeen vroeger gebeurde en let niet op wat oudtijds is geschied; zie, Ik maak iets nieuws, nu zal het uitspruiten; zult gij er geen acht op slaan? Ja, Ik zal een weg in de woestijn maken, rivieren in de wildernis.’
‭‭Jesaja‬ ‭43:18-19‬ ‭NBG51‬‬

Als slotlied zie ik in de liturgie staan.
“De aard is van Hem,
En al wat daar in is”

Ik kan je vertellen dat het joelen wordt, wanneer ik straks met de collecte zak rond mag gaan.