De hoer op de stenen van Jericho.

In mijn huis op de muur van Jericho hoor ik de wildste verhalen over een volk dat mijn land in bezit wil nemen.
Vooral het praten over de God van dat volk doet mijn hart sneller kloppen.
Sommige van de mannen, die ik bepaalde gunsten bewijs, waren pas nog bij de rivier de Jordaan.
Ze hielden zich schuil, en hebben dingen waargenomen waar mijn hart van siddert.
Zowel van angst als ontzag.
Ze vertelden me een wonderlijk verhaal over de leider van dat vijandige volk, Jozua.

De priesters van het volk Israel droegen een prachtige gouden kist met bovenop engelen die met hun vleugels een glanzend gouden deksel bedekten.
Toen de priesters bij het water aankwamen hield iedereen de adem in, behalve die Jozua.
Hij gebood hun te lopen, alsof hij zeker wist dat ze gewoon door konden lopen.
Terwijl de Jordaan erg wild was en buiten zijn oevers was getreden, viel een heel groot stuk van de Jordaan droog, waarna iedereen naar de overkant kon lopen.
De priesters moesten eerst in het midden blijven staan, en iedereen moest ruim om ze heen gaan.
Blijkbaar is die kist een soort God ofzo…

De volgende dag, moesten 12 mannen ieder een grote steen in het midden van het droge leggen.
Op elkaar gestapeld werd het een altaar, waarna het water weer ging stromen.
Het altaar is duidelijk te zien, als een banier dat wappert in de wind.
Iedereen die gaat kijken is bang dat de keien uit zich zelf gaan stenigen, zo liggen ze daar.
Ik zelf ben ook een keer wezen kijken met mijn familie, net als vele anderen.
De bevolking van Jericho en de wijde omgeving zijn allemaal aan de diaree van angst, zoveel vrees is er voor de God van dat altaar.
Terwijl het een God is die je niet kunt zien!

Maar weet je, ik ben helemaal niet bang!
Ik vind het juist erg spannend en ben een paar keer alleen gegaan.
Uren heb ik naar het altaar in het midden van de Jordaan zitten staren.
Ik kon er geen genoeg van krijgen.
Het is een raadsel, wat er met me gebeurde, iets tussen mij en dat altaar.
Het water kabbelde rustig over de de bovenste stenen, en begon me een verhaal te vertellen.
Ik, de hoer van Jericho…die stenen spraken tegen me!
Ze vertelden me van de Aartsvader van deze Israëlieten.
Hoe hij uit zijn land ging omdat de God van het altaar, daar in de Jordaan, hem een ander land beloofde.
Míjn land!
Zijn vrouw en hij waren al oud, maar toch had zijn God hem beloofd dat hij een groot volk zou worden.
Toen de vrouw al hoogbejaard was kregen ze hun beloofde zoon, en die zoon kreeg later weer een tweeling, 2 jongens die altijd ruzie hadden.
De jongste zoon vluchtte later naar zijn oom omdat hij de zegen had gestolen van zijn oudere broer.
Op zijn vlucht droomde hij van een trap naar de hemel!

Op dat punt stroomden de tranen over mijn wangen…omdat ik ook zo vaak droom van een trap naar de hemel.
Deze droom maakt dat ik mijn ruwe leven een beetje vol kan houden, snap je dat?
Ik zie mezelf dan steeds hoger en hoger de treden naar boven klimmen.
Des te hoger ik kom, des te blijer ik word.
Het lijkt ook wel alsof het steeds lichter wordt naar boven.
Maar toch kom ik nooit aan in dat licht.
Het blijft onbereikbaar.

Het altaar vertelde me verder over die jongste helft van de tweeling.
Hij kreeg maar liefst 12 zonen en 1 dochtertje.
De één na jongste zoon droomde ook, dat had hij dus van zijn vader.
Hij droomde van de zon en maan en sterren, hoe die voor hem bogen!
Zijn broers konden hem niet uitstaan, vooral omdat hij het lievelingetje was van zijn vader, en daarom een heel mooie jas had gekregen.

Ook weer zoiets, ik droom vaak dat er een God is van wie ik een mooie jas krijg.
Alsof hij mijn geliefde is, heeft Hij een prachtige witte jas voor mij gekocht met aan de binnenkant een kleurige voering.
Een heel andere man dan de mannen die nu mijn bed bevolken…
Door dat bed wordt mijn jas steeds vuiler, zo voelt het in mijn ziel…

Het verhaal van de stenen werd steeds wonderlijker, want de dromer werd door zijn grote broers in de put gegooid en daarna als slaaf verkocht naar Egypte.
Maar daar werd hij jaren later onderkoning en toen het hongersnood was kwam alles weer goed met de broers en hun vader.

En nu zwerft deze zelfde familie al 40 jaar door de woestijn, op weg naar mijn land.
40 jaar!
Het is maar een poepeindje, en toch leven ze al die jaren in het zand.
Dat heeft alles te maken met hun gemurmureer…vertellen de stenen me.
Ze vertrouwden de God van het altaar niet helemaal en dachten dat ze zelf ook nog wel een een steentje bij konden dragen!
Vandaar dat hun God hen hun zin gegeven heeft, Hij gaf hun 2 grote stenen met regels.
Daarna is het er niet beter op geworden!
De woestijn is een groot massagraf door al gemurmureer.
Terwijl hun God elke morgen broodkorrels liet regenen op het zand van de woestijn, liggen daaronder meer dan een miljoen doden…

Ondanks dat wil ik toch graag bij die God horen.
Zou dat mogen?
Zou ik mijn bed in mogen ruilen voor die witte jas?
Of moet ik me eerst aan de 2 stenen van de wet van die God houden?
Als dat zo zijn, waarom liggen er dan zoveel graven in de woestijn?
Allemaal graven zonder een steen…

Zelfs hun leider, de man die hen uit het land Egypte heeft geleid is er niet meer.
Zo zwaar wegen die 2 stenen dus!
Daar bezwijk je onder blijkt wel, terwijl de stenen van het altaar in de Jordaan me toch vooral getuigen van een God die tegelijkertijd Vader is.
Zo klinkt het tenminste in mijn hart.
Nee, ik ben niet bang voor een paar stenen.

Wat me als een steen op mijn hart ligt is meer mijn verlangen bij die onbekende God te horen.
Die God die met de Aartsvader van deze familie een verbond sloot, niet in steen maar in bloed.
Hij had tegen de aartsvader gezegd dat Hij zelf de schuld zou krijgen wanneer Hij niet deed wat Hij beloofde, namelijk zijn nageslacht in het beloofde land brengen.
Een ander land nog weer dan mijn land Kanaän.

Waar heb ik, de hoer uit Jericho, die bovenop de stenen van de muur met honderden mannen sex heb gehad, het aan verdiend dat de stenen van het altaar temidden van de Jordaan, me vertellen van een land waar niemand zich meer aan een steen zal stoten en zal struikelen?
Zelfs ik niet, een hoer…

( wordt vervolgd)