Angst voor de bel.

Vanmorgen rond 10 uur werd er bij mij aangebeld.
Nu moet je weten dat ik zo’n prachtige diepe Big Ben gong heb.
Wonderlijk; de gong heeft een kleine aanraking van één vinger nodig om van alles in mijn huis in gang te brengen.
De rijke diepe galm draaft als een ridder te paard door de kamers van mijn huis, weerkaatst op de muren, waarna de echo nogmaals zijn rondje galmt in een jubelend overwinnings lied, waarbij ik soms het gevoel heb dat zelfs de lucht zich verplaatst om het prachtige geluid voluit ruimte te geven.
Alsof een dik brokaat gordijn door een machtige hand opzij geschoven wordt, om de lofzang van mijn Big Ben vrije doorgang te geven.

Nu zou je denken dat ik elke keer blij word van dit geluid.
Toen ik hier pas kwam wonen was dat ook zeker het geval.
Één tipje op mijn deurbel deed mijn voeten in hoopvolle verwachting naar de deur snellen, waarna ik dikwijls het mooiste bos witte rozen in ontvangst mocht nemen.
Toen ik jarig was en nog heerlijk lag te dommelen in het zachte satijn van mijn luchtige ganzendons dekbed, ging ook mijn bel.
Ik had weinig aanmoediging nodig, me omhuld in de koestering van een zachte ochtendjas en begeleid door mijn persoonlijke Big Ben mijn voeten in prachtige roze pantoffeltjes gestoken, de trap af te rennen, om bij het openen van de deur verwelkomd te worden door de plaatselijke fanfare.

Een verjaardag om nooit te vergeten!
Memorabel omdat het de eerste verjaardag als pasgetrouwd meisje was in dit huis.
Hoe kon ik weten dat het tevens de laatste verjaardag waarin ik zo in de watten werd gelegd zou zijn?

De man die me in dit paleisje bracht, dit huis vol beloften en een Big Ben gong, bleek al snel iemand anders te zijn dan degene die mijn hart veroverde.
Hij bracht me hier niet als kroon op deze jacht, ik was een prooi die in zijn kooi gevangen werd gehouden.

Als een opgejaagd hert dat opgezet staat te pronken in de serre, zo voel ik me.
Dood, al mijn ingewanden eruit gerukt, zelfs mijn hart klopt niet meer.
Nutteloos is het in de groene container gegooid, waarna mijn holle lijf opgevuld is met watten en stro.

Wanneer mijn Big Ben nu door dit huis galmt word ik big bang, oftewel mijn keel knijpt dicht van angst.
In mijn beleving heeft de ridder te paard een zwaard in handen zoekend waar hij mij doorsteken kan.
Het is allang niet meer ” onze ” voordeur, waar op dit moment aangebeld wordt, de jager is op zoek gegaan naar nieuwe prooi.

Welke deurwaarder zou nu weer op mijn stoep staan?
Wie “verrast ” me vandaag met de volgende onheils boodschap?
Het liefst blijf ik in mijn bed liggen, me als een konijntje verstoppend in een hol onder de grond.
De gong bim bamt dwingend en aanhoudend door mijn huis.
Op mijn versleten roze pantoffeltjes slof ik angstig als een liefst onzichtbaar muisje naar beneden.
In de spiegel zie ik een schim van het stralende bruidje van enkele jaren geleden.
Hol en angstig staren mijn ogen naar iemand waarmee ik zelf totaal geen connectie meer voel.

Wanneer ik de deur open durf ik amper mijn hoofd op te richten en met afhangende schouders neem ik als vanzelf een houding aan van : “wat nu weer?”

Maar dan: Muziek!
Een band zet een prachtige melodie in.
Ken ik dit lied?
Terwijl ik in mijn geheugen zoek naar de titel komt uit het midden van de band Bruno Mars naar voren en knielt voor me neer onder het zingen van het liefdeslied ” Just the way you are”
Verbijsterd zie ik het allemaal aan.
Zouden ze verkeerd aangebeld hebben?
” Girl you’re amazing…”
Nee, dat gaat niet over mij, ik begin me een beetje te generen om deze vergissing.

Er zit niet anders op dan maar gewoon deze serenade aan te horen en straks te zeggen dat ze verkeerd zijn.
Maar ik krijg de kans niet want bij de laatste tonen komt Babra Streisand naar me toe.
Onder de prachtige klanken van haar stem in het zingen van : “I come tot bring you flowers”
biedt ze me een bos rozen aan van een schoonheid die ik nog nooit eerder zag.
De zoete geur overweldigt me en als in trance neem ik de bloemen in ontvangst.
En nog is het niet genoeg…
In de verte hoor ik een helicopter ronkend aan komen vliegen.
Dichterbij gekomen circelt hij in salto’s rond mijn huis, een kleurige slinger achter zich aan wapperend, als een vaandel dat in de handen van een turnster de mooiste figuren danst.
Nee hè, lees ik dat nou goed?
Ik wordt uitgenodigd voor het bal in het koninklijk paleis!
Ter bevestiging wordt me een goud kleurige envelop overhandigd waarna de bandleden me feliciteren met deze heugelijke dag.
Na een warme hug van Bruno, en een aai over mijn wangen van Barbra vertrekt de band.

Verbouwereerd sluit ik de deur en zak op de koude vloer trillend door mijn knieën.
Ik open het knisperende papier van de envelop en lees een speciaal voor mij handgeschreven uitnodiging.
“Vanavond word ik in het paleis verwacht!”
Het paleis van de Koning!

De sierlijke letters laten geen twijfel over,deze gouden envelop is voor mij!
Ik lees mijn naam,
Míjn naam…