Vrije dans in de bel

(vervolg op ” saved by the Bell”)

De rit in de Limousine van Randy was tof, maar de ophaaldienst van het paleis overtreft elke verwachting.
Glimmend zwart met blinkend chroom kwam de Rolls-Royce van de koning voorrijden.
En weer ging mijn bel, de Big Ben gong…
Voor het eerst sinds jaren hoorde ik weer waarom ik deze bel destijds aangeschaft had.
Mijn hart maakte een rondedans in mijn borst en sprong zowat uit mijn lijf.

Ik weet niet of al deze opwinding nog wel gezond is.
Wat een dag zeg!
Gisteren verstopte ik mezelf nog achter mijn muur van pijn en schaamte, het liefst onzichtbaar om niet nog meer gekwetst te worden.
Vechtend voor mijn recht op genoegdoening in de hoop me dan beter te voelen, heb ik nu elk recht uit handen gegeven.
Het wonderlijke is dat ik me meer recht gedaan voel dan ooit te voren…

Begeleid door een koninklijk escorte ben ik aan gekomen in het paleis.
De atmosfeer gonst van blijde verwachting alsof ik me bevind in een wei vol met lente bloemen.
De bijen zoemen en dansen van kelk naar kelk in hun verzamelen van het gele stuifmeel, daarmee de ene bloem met de andere bevruchtende, terwijl in de bijenkorven het kostbare goud van zoete verleiding de honingraten zwaar maakt.

De liefdevolle blikken van de vele andere gasten maken me verlegen en nieuwschierig naar het waarom.
Er bekruipt me een gevoel van zelf het doel van dit feest te zijn, wat natuurlijk te belachelijk voor woorden is.
En toch lijkt het net alsof alle andere gasten uitgenodigd zijn om mij op handen te dragen, en zich ook vol overgave daaraan overgeven.
Ik ervaar totaal geen jaloezie en na-ijver in deze omgeving.
Iedereen gunt elkaar de volle aandacht, waardoor ik me veilig en omringt door liefde opgenomen voel in een bubbel van onvoorwaardelijke aanvaarding.

In mijn gedachten ben ik weer kind met een bellenblaas.
De fragiele bellen met hun weerschijn van de regenboog dansen kleurig om me heen totdat de warmte van de zon hen uit elkaar laat spatten tot elk hun eigen mini motregentje.

Dromerig van dit beeld, alsof ik de spetttertjes in mijn gezicht voel, heb ik niet in de gaten dat de koning binnen gekomen is.
Het applaus van honderden handen brengt me terug in de werkelijkheid van deze avond.
Alhoewel, is dit nog werkelijkheid?
Droom ik niet zelf deze bubbel om me heen?
Straks word ik wakker in mijn eigen bed om me huilend van eenzaamheid af te vragen waarom ik leef…

Eer ik verdrink in deze plotselinge angst zie ik een naar mij uitgestoken hand.
Alsof deze hand precies op tijd naar me reikt wil ik weten wie er vast zit aan deze hand.
Ik bemerk nu pas dat het doodstil geworden is, de band is gestopt met spelen, het bedienend personeel staat als versteend met hun dienbladen vol heerlijkheden, de andere gasten houden hun adem in.
De lucht zindert van blijde verwachting alsof men buiten op de gang wacht op het open rukken van de deur van de kraamkamer en de blijde roep van de jonge nieuw geboren papa: ” een meisje, het is een meisje!”

Vreemd…ben ik dat meisje?
De hand die naar me uitgestoken is rukt in mijn hart een deur open waardoor ik me tegelijkertijd barende vrouw en pasgeboren kind voel.
Het kraambed is tevens de wieg waarin ik me geliefd en gewild weet.
Gekoesterd op een bedje van rozenblaadjes fladderen er duizenden vlindertjes om mij heen die met hun klapwiekende vleugeltjes een zacht minnelied voor me spelen.
Boven de wieg daalt een lieflijk wit duifje koerend van plezier neer om daarna te rusten op de rand van mijn wieg.
Zijn mooie kleine kraal oogjes knipogen lieflijk naar me en moedigen me aan me geliefd te weten.

Mijn hemel, mijn fantasie neemt een loopje met me…
” Mijn duifje, ik heb deze fantasieën en dromen in je hart gelegd ”
Ik kijk op en wordt gevangen in een blik van eindeloos begrip en mededogen.
Heeft de koning al die tijd mijn gedachten gelezen?
Ook al die…schaamte maakt zich van mij meester.
” Mijn duifje, mag ik deze dans van jou?”
Wil hij met me dansen?
Ondanks al dat vuile in mijn gedachten?
Al die vervloekingen die ik in woede eruit gesmeten heb?
Hij pakt mijn hand en in een magisch moment ervaar ik dat de stroom van ongerechtigheden in mijzelf overgenomen zijn door hem.
Zijn ogen stralen van geluk bij het zien van mijn bevrijding van het juk van schuld, schaamte en zelfveroordeling.
Mijn last is op hem en hij wordt er wonderlijk genoeg mooier van.

De band zet een prachtige wals in, iedereen is vrolijk!
Het bedienend personeel gooit de dienbladen in de lucht waarna de glazen champagne elk hun eigen om elkaar heen buitelende salto’s maken.Zonder scherven belandt alles als vanzelf weer in de gedienstige handen van het vrolijke personeel.

En ik dans met mijn koning de openingsdans.
” Wat ben je mooi mijn duifje ” fluistert hij in mijn oor.
” Mijn koning, u heeft het toch zelf uitgezocht voor mij?” lispel ik verlegen.
Hij kust mijn blozende wangen, waardoor ik me nog nooit zo gelukkig heb gevoeld.
Ik voel me een jong kalfje dat samen met de volwassen os een juk draagt van liefde en geborgenheid.
Een lichte last die niet drukt maar me vreugde geeft omdat ik alleen maar hoef te volgen.

” You are amazing just the way you are” fluistert hij glimlachend, “dit is je bestemming”
Ja, nu weet ik het, dit is het hogere doel altijd al geweest.
Mijn voeten in gouden muiltjes op de glimmend geboende dansvloer van het paleis de koning volgen in een dans die me in hem doet samen smelten tot één.

Aan de kant zie ik de vader van mijn koning bellen blazen.
Één van de bellen vangt ons, waardoor we gewichtloos in een bubbel van intimiteit verder dansen, de regenboog tegemoet…