Tamar de kinderloze weduwe.

Voor de tweede keer stond ik jaren geleden aan het graf van een man, mijn man…
Eerder al was ik getrouwd met Er de zoon van Juda.
Mijn schoonvader had me zelf uitgekozen voor zijn oudste zoon, waarop een ongelukkig huwelijk volgde.
“Over de doden niets dan goeds”
zegt men toch?
Laat ik het maar gewoon zeggen; Er was een onverschillige nare man.
Nachten lang heb ik radeloos huilend buiten gezworven, bang voor mijn eigen echtgenoot.
Kinderloos werd ik weduwe waarop mijn schoonvader me, volgens Gods wil, de God van Abraham, Isaac en Jacob, zijn jongere zoon, mijn zwager Onan, als man gaf.
Hopend zwanger te worden opdat de naam van Er voortbestaan zou.

Zonder zoon die de naam van Er draagt begroef ik ook hem.
Onan lachte me uit, had de spot met mijn verlangen naar een zoon.
Een verlangen dat Jaweh zelf in iedere vrouw legt, dus ook in mij.
Onan ging wel met me naar bed, maar ging voor het zingen de kerk uit…

Hoe vernederend is het voor me geweest zo behandeld te worden door mijn eigen man.
In de meest intieme momenten alleen gelaten te worden, genegeerd in mijn vrouw zijn.
Het moederschap ontnomen door de man die geen vader van mijn zoon wilde zijn.

Nadat ook hij overleed was er nog hoop voor mij doordat Juda mij zijn andere zoon, Sela, als toekomstig echtgenoot en vader van mijn kind beloofde.
Omdat Sela nog te jong was heb ik gewacht, totdat langzaam mijn hoop in wanhoop veranderde.
De praatjes om mij zingen rond als zou ik ongeluk brengen aan mannen.
Ben ik soms een zwarte weduwe?
De waarheid is dat ik weduwe ben, en de verdachtmakingen over mij zijn zwart.
Mijn schoonvader heeft net als zijn dode zonen ook de spot met mij, en daardoor met het voortbestaan van zijn eigen geslacht.

Dikwijls heb ik het uitgeschreeuwd naar de God van Abraham.
In de eenzame nachten las ik het verhaal van die God aan de hemel, zoals Hij dat aan de overgrootvader van mijn schoonvader had verteld.
Ik probeerde de sterren te tellen en ontwaarde de geschiedenis van een maagd, een leeuw en een verlosser in de hemellichamen.
Precies zoals het in onze familie van geslacht op geslacht doorgegeven wordt.

Een maagd die een zoon baart…
Een maagd?
Een zoon?
Hoe dan, God van Abraham?
Dit mysterieuze verhaal met een rijke belofte voor mijn familie houdt me voortdurend bezig.
Die God die een verbond sloot met een toen al oude man, Abram.
In dat verbond werd door God besloten dat Abram voortaan Abraham heette.
Weet je wat dat betent?
” Vader van vele volken…!”
God zelf blies zijn adem in de naam Abraham, de Ruach, 💨, en wanneer Abraham zich dan voorstelde aan een vreemdeling zei hij ;” aangenaam kennis te maken, ik ben een vader van vele volken ”
Hahaha, wat zal dat vaak voor veel hilariteit gezorgd hebben.
Bejaard evenals zijn vrouw Sara, kinderloos, en toch zeggen dat je vader van een héél grote familie bent.
Zou deze overgrootvader me daarom zo intrigeren?
Hij bleef geloven dat God zich aan zijn verbond houden zou, ondanks de omstandigheden, en kreeg een zoon, Isaac, de grootvader van mijn schoonvader Juda.
Het verbond geschreven door de schepper van die sterren en zo gerangschikt aan het firmament dat ik het verhaal nu ook lezen kan.
De belofte van een maagd die een zoon baart…

Maar terwijl mijn eierstokken rammelen in het verlangen naar een zoon, word ik nu ook door mijn schoonvader Juda bedrogen.
Is hij het verbondsverhaal aan de hemel soms vergeten?

Ik ben ontmaagd zonder gebaard te hebben.
Het huwlijksbed werd het doodsbed van mijn 2 echtgenoten, zonder dat het ooit een kraambed is geweest.
Voor de zoveelste nacht lig ik daar als versmade vrouw wakker, zonder hoop, zonder zoon…
Zal ik naar buiten gaan?
Waarom niet?

De morgendauw doet mijn lijf huiveren en voelt plezierig en verfrissend.
De vochtige grassprietjes spreiden een bedje speciaal voor mij en nodigen me achterover te gaan liggen om nogmaals het verhaal aan de heldere hemel lezen.
Het verhaal van een maagd die een zoon baart…
Mijn zilte tranen vermengen zich met het zoete vocht van de aarde in een onuitgesproken belofte van nieuw ontspruitend zaad.
Terwijl in het oosten het ochtendgloren zingt fluistert mijn verworpen hart een vraag;

“God van het verbond, God van AbraHam…
Wilt u mijn naam ook veranderen?”
“Vertel me je verlangen mijn dochter Tamar”
” Blaas uw adem in mijn naam…”
” 💨 je wens is vervuld THamar…”