Een paar weken geleden kreeg ik een oproep om op een zitting van de rechtbank Den Haag te verschijnen.
Het onvermijdelijke was niet meer te vermijden, ik moest me me verantwoorden waarom ik zo in de schulden ben gekomen.
Emoties en herinneringen, waarvan ik dacht dat dat nu wel eens voorbij was, bevolkten mijn dromen en gedachten, in het kort op papier moeten zetten van deze oorzaak.Door de rechtbank is me nu het Wettelijk Schuldsanering Natuurlijke Personen traject toegewezen.
Een wereld waarin het lijkt alsof je leven overgenomen wordt door een instantie die ervan uitgaat dat je een misdadiger bent waarbij over 3 jaar beslist wordt dat je dat misschien niet bent.
Een wereld waarin je voortdurend gecontroleerd wordt en zelfs je post eerst naar de bewindvoerder gaat.( wanneer je me uitnodigt voor een feestje doe dat dan persoonlijk, de kans bestaat dat de uitnodiging te laat aan komt. Weet ik inmiddels uit ervaring.)WSNP
Wanprestatie
Schuld/Schaamte/Scheiding
Non Persona (grata)Dat soort negatieve gedachten en gevoelens kan ik er op loslaten.
Niet omdat ik vanuit mezelf zo negatief ben, maar omdat mijn ervaring zo langzamerhand is, wanneer je onderaan de samenleving bungelt je vaak behandeld wordt als een nul.Het werden ongemerkt ook de gedachten over mezelf.
De jaren in aanloop naar mijn gang naar de rechtbank kon ik soms nog wel eens net doen alsof het niet bestond.
Nu was het zover, de afspraak stond en als ik niet kwam dan…een waslijst aan sancties werd genoemd, alsof ik dan de oorzaak van een kernoorlog ben en daar vreselijk voor gestraft zal worden…Nou goed, uiteindelijk fietste ik naar den Haag.
Ik voelde me vreselijk in de steek gelaten omdat niemand mee ging.
Tot de Heer tegen me zei:” je hebt mij toch?”
Oh ja, ik had hem gezegd dat mijn enige optie was:” niemand anders dan U Heer”
“Precies” zei hij ” Ik wil zo graag dat je alleen nog van mij afhankelijk bent”
” Ja Vader, dat wil ik ook, alleen U…”De reacties van de mensen om me heen zijn vaak ook niet erg bemoedigend;
” Nu krijg je 3 echt héél zware jaren”
Waarbij ik dan de neiging onderdrukken moet mijn hand op te houden en te zeggen: ” dan kan ik vast bij jou aankloppen als je weet hoe zwaar dat is”
Of:” aan het eind van de tunnel is het weer licht”
” Oké, 3 jaar in het donker dolen, dan kom jij vast wel eens bijlichten toch?”
Ook zo’n leuke:
” Het wordt een sport hè, zo goedkoop mogelijk boodschappen doen”
” Nou, om eerlijk te zijn ga ik ook liever, net als jij, naar de sportschool”
Of, wanneer je naïef en dankbaar iemand verteld van iets dat je van een paar lieve mensen hebt gekregen: ” dat is mooi makkelijk dat een ander alles voor je betaald”
Er zijn dus ook nog mensen die jaloers op me zijn…Er is de laatste jaren heel wat onder mijn voeten te trappen geweest.
Het maakt soms woedend.
Radeloze boosheid met daaronder een zee van pijn en verdriet.Vorige week ging ik weer naar de Voedselbank.
Het voelde als de zoveelste vernedering.
58 jaar en dan alsnog je hand ophouden zodat een ander beslist wat je eet deze week.En dan komt Papa God met zijn Vaderlijk mededogen …
” Waarom denk je dat ik je op je vraag om inspiratie voor een verhaal Ruth heb gegeven?”
” Hoezo Pap…?”
” Zie de voedselbank als de dorsvloer waar Ruth aren ging lezen.
Wie ontmoette ze daar?”
” Oh ja, Pappie, ik snap het.
DankUwel”Zó lief van Vader!
Me te beloven dat Boaz me opwacht om uit zijn overvloed mijn opgehouden schort te vullen.
De man die niet rusten zal voor hij mijn zaak beslecht heeft!Ik ben geen niemand,
In Hem ben ik Iemand!
Mijn leven is van Hem!
Ik ben de rechtvaardigheid Gods in Jezus Christus!
Bemind en Gewild!
Goed genoeg!
Geliefd Koningskind…(Herinner mij daar alsjeblieft aan wanneer ik weer eens mopper of in de put zit)

Hoenderhokje 