Petrus brandt zich aan het vuur.

Hier sta ik, Petrus één van de discipelen van Jezus, angstig en bang, handen wringend bij een vuurtje.
Totaal van het padje, en volkomen de kluts kwijt!

Nog niet zo lang geleden liep ik over water,
Deelde ik manden vol brood aan duizenden mensen,
Legde ik zieken en bezetenen de handen op…
Waarom?
Omdat ik het Jezus zag doen!
Alles heb ik voor hem achtergelaten,
mijn familie, mijn vissersboot en mijn netten.
Ik was vol hoop dat hij ons verlossen zou van de Romeinen om het oude koninkrijk van David te herstellen.

Toen hij zei naar Jeruzalem te gaan om daar te sterven, wist ik niet wat ik hoorde…wat hebben we aan een dode koning?
“Dat verhoede God” riep ik uit!
Wat bezielde Jezus eigenlijk?
Wist hij niet dat we al eeuwen op hem wachten om de troon van David te bestijgen?
Had hij als afstammeling van koning David totaal geen besef van roeping?
Zag hij de grote nood van ons volk dan niet?
Juist hij, die zegt de zoon van God te zijn, zou in één keer al onze vijanden kunnen verdelgen, om in Jeruzalem, de stad Davids, tot Koning gekroond te worden!

Wat een feest zou dat zijn, ik fantaseerde er dikwijls over.
Alle volken rondom ons zouden de grond voelen dreunen, zoals toen Salomo de tempel inwijdde.
Uit ontzag voor onze koning Jezus, zou niemand het nog wagen ons aan te vallen.
Eindelijk zou het worden zoals aan onze voorouders beloofd is, “een land van melk en honing.”
Ik zou één van zijn eerste raadslieden zijn, tenminste daar ging ik tot voor kort vanuit…
Mijn Heer Jezus had het steeds vaker over een rijk dat niet van deze aarde is, een hemels rijk.
Ik snap er niets meer van.
Al helemaal niet nadat, toen ik hem wilde weerhouden naar Jeruzalem te gaan hij zich omdraaide en tegen me zei:” ga weg achter mij, Satan.”

Toen we vanmiddag de Pesach maaltijd vierden was er niemand om het stof van onze voeten te wassen.
Iedereen voelde zich te goed om te buigen voor de ander.
Ik was een beetje geïrriteerd omdat er geen slaaf was, anders waren we helemaal niet in deze situatie gekomen.
Uiteindelijk stond Jezus zelf op
Dat beeld van hem, Jezus die met een handdoekje over zijn arm een kom met water vulde en neerknielde bij ieder van ons…
Het is in mijn herinnering gegrift, het beeld op mijn netvlies gebrand, omdat ik voelde dat hier iets revolutionairs gebeurde.
Zou dit de aard van een koning zijn?
Een koning die dienstknecht wordt?

Daarna gingen we naar de Olijftuin Getsemané.
Jezus ging bidden en wij vielen in slaap, totdat er plotseling veel rumoer was.
Een bende Romeinse soldaten vergezeld met enkele leden van het Sanhedrin bleek op zoek te zijn naar een misdadiger.
Eerst begreep ik niet waarom Judas, één van ons,voorop liep.

Wat er toen gebeurde is te erg voor woorden!
Judas kwam recht op ons aflopen en kustte Jezus.
Het leek net of hij ons wilde begroeten, maar het was een verraders kus!
De soldaten waren niet op zoek naar een misdadiger maar naar Jezus, en door de kus van Judas wisten ze precies wie ze arresteren moesten.
Dat kon ik toch niet over mijn kant laten gaan!
In blinde paniek begon ik met mijn zwaard te zwaaien en hakte daarmee het oor van Malchus, de dienstknecht van de hogepriester af.
Jezus zei me, mijn zwaard in de schede te doen, nam het oor van Malcus en plaatste het weer op zijn plek.
Alsof er niets gebeurd was…
Ik voelde me behoorlijk voor schut staan, ik wilde Jezus beschermen tegen deze bende, en werd zelf door hem berispt, waarna hij zich gewillig overgaf.
” Als jullie mij moeten hebben laat hun dan gaan” zei hij.
” Ik ben het, die jullie zoeken”

Wanneer hij dat zegt:” ik ben” gebeurt er altijd wat!
De bende sloeg stijl achterover, en alsof de dood mij op de hielen zat nam ik de benen…

Is hij nou de Christus of niet?
Eerder was ik er vast van overtuigd, maar nu hij zich als een lam dat stom is voor zijn scheerders overgaf aan zijn vijanden, tja, dat doet een koning toch niet?
Nieuwsgierig naar wat er verder met hem gebeurt ben ik naar het huis van de hogepriester gegaan, waar ik onzichtbaar hoop te zijn, of in ieder geval niet herkent wordt als een volgeling van Jezus.
Nieuwschierig volg ik hoe hij daar staat voor Kajafas de hogepriester, zwijgend tegenover het spottende en honende Sanhedrin.
Als een lam dat stom is…
Ik hoor de hogepriester de vraag stellen waar ik zelf mee worstel:” zijt gij de Christus?”
De vraag die Johannes de Doper ook had toen hij door Herodes in de gevangenis was gezet.
Zelf heb ik pas deze vraag nog beantwoord toen Jezus het ons vroeg:” wie zeggen jullie wie ik ben?”
” Gij zijt de Christus!” riep ik uit…

Eindelijk zegt Jezus nu iets terug:
“Gij zegt het”
Hè, zie ik dat nou goed?
Uit woede verscheurt de hogepriester zijn kleren!
Maar dat is nou juist wat God verboden heeft, de hogepriester mag nooit zijn kleren scheuren!
Lang heb ik niet om me daarover te verbazen want een slavin wijst naar me en vraagt:” U hoort toch ook bij die Jezus?”
Nee hè, straks arresteren ze mij ook nog!
” Ik weet niet waar u het over heeft”
antwoord ik met vaste stem.
Snel zoek ik een andere plek in het portaal, en kan zien hoe Jezus in het gezicht gespuugd en geslagen wordt door zijn aanklagers, de nette mannen die op alle hoeken van de straat staan te bidden…
” Hé, u bent toch ook één van zijn volgelingen” vraagt weer iemand aan me, wijzend op Jezus.
” Hoe komt u daarbij, ik ken die mens niet!”
Alhoewel mijn stem zeker klinkt doe ik het in mijn broek van angst, ik kan hier beter weg gaan, straks krijg ik er ook van langs!
Te laat, voor de derde keer word ik herkend!
Al vloekend en tierend ontken ik ten stelligste ook naar iets met die mens te maken te hebben, totdat Jezus zich omdraait…
Hij kijkt me aan, en ik wil wel door de grond zakken van schuld en schaamte!
Onderwijl hoor ik een haan drie maaal kraaien, en herinner me zijn woorden;” eer de haan kraait zal je me drie keer verloochent hebben!”
” Al de anderen zullen dat doen, maar ík niet Heer” zei ik nog…
Zijn ogen doorboren mij en branden zich in mijn ziel!
Deze blik van Jezus waarin een pijn schuilt die ik nimmer peilen kan, zo diep en intens is deze blik naar mij.
Niet zomaar voor de omstanders, nee, deze ogen kijken naar mij!
Dit omdraaien en kijken is een zíen van de zondaar Petrus, een zien vanuit een veel hogere dimensie, een blik vanaf ver boven wat ik bevatten kan, en toch zo dichtbij…
Ogen die me de waarheid over mezelf vertellen en tegelijkertijd over hem…
Omdat het ogen vol ontferming en erbarmen zijn, een blik van een niet te bevatten liefde die niets terug eist, maar enkel geeft…
Alsof vanuit zijn ogen een boog gespannen is waaruit een pijl wordt afgeschoten en recht in het diepst verborgen plekje van mijn hart mijn eigenwaan en zelfrechtvaardiging doorboort.
Trillend, zonder enig verwijt te laten klinken, blijft deze pijl naveren waardoor de loochening van hem me des te meer ook mij zelf verwondt.

Ik moet naar buiten, anders stik ik in mijn schreeuwen dat als een dikke prop mijn keel dicht knijpt.
Tranen die haast mijn hele lijf doen zwellen, persen zich als lavastromen na de uitbarsting van een vulkaan, gloeiendheet naar buiten.
Het voelt alsof ze langs mijn gezicht stromend dikke blaren op mijn wangen, en op mijn tot machteloze vuisten gebalde handen waarmee ik mijn gezicht bedek, nalaten.
Diepe kreten ontstaan in de diepst verborgen plekjes van mijn hart, zoeken een uitweg via de mond die nog maar kort geleden sterk overtuigende woorden spraken doorspekt met arrogante zelfoverschatting.
Nee, ik zou hem nooit verloochenen! De anderen achtte ik daartoe in staat, maar ikzelf zeker niet!

Hoe ben ik mezelf in zijn ogen tegen gekomen!
Hoe diep ben in in dat omkijken van hem en mij zien, gevallen en toch niet gedood…
Hoe fier stond hij daar, terwijl ik hem in mijn binnenste zag als een schaap dat te stom is zich te verzetten…
Is hij dan toch de Christus?
Is hij het die uit het geslacht van David de herdersstaf in zijn handen neemt om mij als schaapje te weiden?
De herder die mij s’avonds veilig naar de stal gebracht, op zijn harp een slaapliedje speelt?
Is hij de Gezalfde?

Wie zeg ik wie hij is?
Wie zeg jij wie hij is…?