Meester Stolp.

Op de lagere school in de derde klas had ik de leukste meester ooit.
Waarschijnlijk kan iedereen zich een meester of juf bedenken die in het geheugen een bijzondere plek inneemt.
Dat kan zowel positief als negatief uitvallen natuurlijk.
Zo was er juf van Veentje voor klas twee, gelukkig niet mijn juf, ik heb nooit bij haar in de klas gezeten.
Ze voerde met haar misvormd figuurtje een waar schrikbewind in de school.
De verhalen over haar, die ik gelukkig niet zelf bevestigen kan, waren niet mals.
Zo had ze een lineaal waarmee ze menig kinderhand bont en blauw gemept heeft.
Het is voor deze tijd ondenkbaar natuurlijk dat dat zou gebeuren en dat zou ik ook niet willen.
Het tegendeel is eerder waar, de kinderen zijn vaak de baas in de klas.
Vaak niet omdat ze dat al vanaf hun geboorte van plan waren, nee, hun ouders hebben ze klaargemaakt voor dat plan.
Opgevoed als keizertjes en keizerinnetjes, staat papa of mama regelmatig op de stoep van de school omdat juf of meester hún kind niet als het belangrijkste kind in de klas behandelt.
Wanneer een paar andere ouders hetzelfde over hun kind denken heb je de poppen aan het dansen.

Maar goed, in de derde klas had ik meester Stolp.
Deze meester was opgegroeid in Nederlands Indië en dat had zijn weerslag op zijn hele doen en laten.
Buiten dat hij de meest lieve meester was, hij had een bijzondere hobby, hij tekende voor ons een stripboek; Jan en Ibo.
Zonder het toen te beseffen hadden we een lijntje, het schrijven van verhalen, waarbij hij dat in stripvorm deed.
In zwart/wit vertelde hij over een blanke jongen, Jan, en over een donkere jongen, Ibo.
Op internet heb ik nog gezocht naar Jan en Ibo, want oh, what is het jammer dat dat gestencild boekje verloren is gegaan.
De avonturen van Jan en Ibo hebben vast te maken gehad met de jeugd van meester Stolp, maar als kind kon ik dat nog niet bedenken.
Net zoals veel van mijn eigen verhalen een reflectie en jeugdherinneringen van mij zelf zijn, zo zal het boekje over Jan en Ibo dat ook geweest zijn voor meester Stolp.
Het was een geweldig fijn schooljaar, de derde klas.
Nog in de oude Wilhelminaschool, vlak bij de haven en het strand.

Op een dag ging meester Stolp de klas veranderen, iedereen kreeg een ander plekje.
We hadden toen nog van die houten schoolbanken die in drie rijen in het klaslokaal opgesteld waren.
Twee aan twee zaten we in die schoolbanken, die zelfs nog een inktpotje hadden.
Meester Stolp gaf ieder kind dus een andere zitplaats.
Mijn tweelingzus en ik zaten elk ook in één van die schoolbankjes.
In feite hadden we ons eigen eilandje in de klas, zoals dat vaak gaat in de wonderlijke symbiose tussen tweelingen.
We kibbelden heel wat af samen, wat ongetwijfeld voortkwam uit het feit dat je nu eenmaal anders omgaat met je zusje dan met een vriendinnetje.
We waren zusjes, en tegelijkertijd tot elkaar veroordeeld als vriendinnetjes.
Een soort van ongewild bondje, dat niet altijd goed uitpakte.
Zo ook in de klas bij meester Stolp…hij haalde ons daarom uit elkaar!
Meester Stolp heeft vast niet in de gaten gehad wat hij deed, want niet eerder hadden we elk onze eigen plek, we hadden één plek voor ons twee.
En meester Stolp haalde ons uit elkaar, hij voltrok een Tweelingscheiding!
Ongetwijfeld een bijzonder verhaal voor psychologen die de symbiose tussen meerlingen bestuderen, maar meester Stolp leerde ons de tafels en vertelde ons over Jan en Ibo, waarbij hij het effect over wat hij deed met ons als tweeling onderschatte.
Sommige kinderen uit de klas van toen herinneren het zich nog:
we hebben de hele school bij elkaar gehuild.
Misschien was deze actie goed gegaan als dat voorbereid gebeurt was, en hoogstwaarschijnlijk zou het voor onze ontwikkeling ook goed zijn geweest, maar op dat moment was het drama met tranen en tuiten.
Meester Stolp had dit natuurlijk niet voorzien, de arme man…
We moesten beloven niet meer zo te kibbelen, waarna we een plek vooraan kregen toegewezen, onze schoolbank tegen het bureau van meester Stolp.

Dat hij van kinderen hield was duidelijk, en als kind voelde ik me wel heel speciaal toen hij een keer een Tweelingtulp, twee tulpen uit één steel, voor ons meenam.
Het drama van de Tweelingscheiding staat natuurlijk in mijn herinnering gegrift, maar zeker niet als trauma.
Ik kan er hartelijk om lachen.
Dat zal vast en zeker te maken hebben met meester Stolp, een gepassioneerde man met hart voor kinderen, waardoor ik me veilig voelde in klas drie.
Samen met de witte Jan en de zwarte Ibo.