Ho, stop, alleen voor heilige mensen!

Zoals elke andere zondag ben ik ook deze morgen naar de kerk gegaan, de plek waar mij geleerd is wat mijn enige troost is in leven en sterven.
” Dat ik met lichaam en ziel niet van mezelf, maar het eigendom van Jezus ben en Hij zelfs de haren op mijn hoofd geteld heeft” zegt zondag 1.

Leven en sterven…
Sinds ik gescheiden ben is er iets gestorven in mij, dus weet ik niet meer hoe ik leven moet.
Vanacht heb ik in radeloze wanhoop nog mijn haren uit mijn hoofd getrokken, bossen vol.
Zou God die haren, die nu in plukken bij elkaar geraapt in de prullenbak liggen, ook geteld hebben?
Of zou Hij het aantal van vandaag aftrekken van dat van gisteren?

Vanmorgen vieren we Heilig Avondmaal zegt de dominee bij de aankondigingen.
” We” vieren…
“Dat is helemaal niet waar, dominee, iedereen behalve ik .”
Dat is toch geen We?
Ik ben “in mijn positie”nog wel welkom in de kerk, maar mag zelfs niet eens eten van de kruimeltjes onder de tafel en wanneer de beker van het verbond rond gaat moet ik die gehoorzaam aan de tucht van de kerk aan mij voorbij laten gaan.
Iedere keer wanneer in het afgelopen jaar de Maaltijd des Heren gereed stond, moest ik de uitnodiging aan mij voorbij laten gaan en zat ik alleen in de grote kerkbank.
Daarna schoven de mensen aan beide kanten van mij, alsook voor en achter me, weer in de bank, waarna de andere banken leegliepen, om te eten en drinken van de volgende en volgende gang.
Niemand van hun legde ooit een troostende arm op mijn in elkaar gedoken schouders.

Voorheen,toen ik nog “de vrouw van” was had ik veel vrienden en vriendinnen in de kerk.
Overal was ik welkom, en mijn eigen huis was iedere maandagavond de plek waar we een bloeiende bijbelstudiegroep hadden.

Nu zie ik niemand meer, ze zeggen me niet eens gedag als ze me tegenkomen.
De koster van de kerk die me voorheen joviaal groette, draait zich om wanneer ik de hal van het Godshuis binnenkom.
Mijn beste vriendin stuurde mij een brief vol oordeel en precies weten wat ik nu moet doen:” vasten en boete doen”
Ik voel me een nutteloos prul onderin de afvalemmer waarin ik vanmorgen nog mijn uitgetrokken haren gooide.
Weggegooid door de man die een paar jaar geleden nog beloofde me lief te hebben tot de dood.
Genegeerd door de omgeving die, omdat ze niet weten hoe ze er mee om moeten gaan, maar niet meer met mij om gaan.

Vorige week was het Voorbereidingszondag, waarbij het de bedoeling is dat we bij ons zelf nagaan of we de volgende week, vandaag dus, wel voldoende waardig zijn om aan te gaan.
Waardig…wat is dat dan en hoe moet je dan doen wil je waardig geacht worden?
En door wie?
Door de dominee en de ouderlingen?
De hele kerk?
Iedereen is het er mee eens dat ík niet waardig ben aan tafel te gaan, en mezelf een oordeel eet en drink als ik het wel zou doen.
Terwijl de preek vorige week en ook nu weer, gaat over David die op de vlucht voor koning Saul allerlei ander gespuis als leger onder zich kreeg.
Iedereen die wat op zijn kerfstok had, het uitschot van Israel, vluchtte naar David…

Wacht, wat zegt dominee, even goed luisteren!
” David is hierin het voorbeeld van zijn latere zoon, Jezus de beloofde Messias.
In David, de Gezalfde des Heren, zijn ook de mannen die naar hem toegevlucht zijn geheiligd.
Zo bent u ook geheiligd wanneer u naar Jezus vlucht”

Maar dat is geweldig goed nieuws!
Balsem voor mijn moegeslagen dorstige ziel!
Ik ben ook uitschot en kan maar bij één terecht, dat is toch precies wat dominee zegt?
Dat betekent toch dat niet dominee, maar Jezus zelf aan het hoofd van de tafel staat en juist míj nodigt te komen?
Het is met recht de tafel des Heeren…
Hij acht mij waardig, dus ga ik ongeacht wat de kerk ervan vindt Heilig Avondmaal vieren!
Ik kan zijn uitnodiging niet meer afslaan, dat zegt dominee zelf!

Het is een paar dagen verder na de zondag waarop ik sinds een jaar weer voor eerst gegeten en gedronken heb van het lichaam van mijn Heiland.
Wat een feest was dat aan tafel, het brokje brood dat ik zo lang mogelijk kauwde, smaakte als amandelspijs, helend en zoet.
Gretig als het hertje uit psalm 42, opgelucht dat ik aan de jacht ontkomen was, dronk ik daarna uit de rondgedeelde beker rode wijn.
Mijn hoofd werd opgeheven en mijn schouders rechtgezet door Jezus zelf, omdat Hij heeft gezegd dat ik van waarde ben.
Geheiligd in Hem, zoals het uitschot dat was in de Gezalfde David.
Sinds zondag leef ik met mijn hoofd in de wolken, en ben voor het eerst sinds lange tijd weer een beetje blij.

De bel gaat.
” Ha, dag dominee”
” Mag ik binnenkomen Tiny” vraagt hij.
“Natuurlijk, zal ik uw jas aannemen en koffie zetten?”
Dat hoeft allemaal niet, hij wil alleen maar even iets bespreken zegt hij.
“En je weet toch wel wat dat is Tiny?”
Nee, ik weet het echt niet, we hebben geen afspraak of zo…dus wat komt hij doen?

Met zijn jas aan gaat hij er eens goed voor zitten, ” ja, afgelopen zondag ben je aan tafel gegaan en daar zijn nogal wat brieven over op de kerkenraad gekomen.”
” Oh, hoezo dominee”
” Omdat je in jouw positie niet aan mag gaan wanneer we Avondmaal vieren, dat wist je toch wel?”
Ik wordt koud en warm tegelijk.
Gelukkig niet lauw zoals die gemeente uit Openbaring, bedenk ik me nog snel, eer ik, me van mijn waardigheid bewust zeg: “maar dominee, u preekte over David als voorbeeld van Jezus, waar ik daarna als uitschot naar toe gevlucht ben. Voor mij stond niet u , maar Jezus zelf aan het hoofd van de tafel, de Gezalfde in wie ik geheiligd ben.
En wat me zeer doet is, waar waren die brievenschrijvers het afgelopen jaar dan?
Er is niemand die nog een woord met me spreekt, omdat ik niemand meer zie, of liever gezegd, niemand ziet míj nog…”
De dominee hoort niet eens wat ik zeg en verteld me dat de tafelwachten deze keer niet goed hebben opgelet anders hadden ze me van tafel gehaald.
Terwijl ik denk” hallelujah, volgens mij heeft de Heilige Geest hen verblind” hoor ik dominee zeggen:
” En wat een consternatie zou dat gegeven hebben, Tiny”
Ik kan alleen nog maar uitbrengen “en dat moeten we niet hebben in de kerk, toch dominee?”
Daarna zak ik langs de muur door mijn knieën, en zit als een klein kind op de zojuist onder mijn voeten weggeslagen grond.
De grond waarop dezelfde dominee, door zijn preken over David en zijn leger van uitschot, mijn voeten vast gezet heeft, waardoor ik met vaste tred iedere afkeurende blik negerend naar voren ging, want daar wachtte mijn Jezus met brood en wijn.

Ik kan niet meer stoppen met huilen, zo kapot ben ik.
Terwijl ik mijn verbijstering, pijn, woede en verdriet eruit jank, staat dominee op, trekt zijn jas recht, wenst me nog een gezegende dag, en vertrekt, na hooguit tien minuten binnen te zijn geweest.
Het geluid van de achter zichzelf dichtklappende deur klinkt na als een hamer, die me met één krachtige slag vastspijkert aan het harde hout van de boom van kennis goed en kwaad.

Dominee heeft zijn plicht gedaan, de gemeente is behoedt voor consternatie en ik voor de schande, me bij een volgende keer voor het oog van alle mensen, door de tafelwachten van de tafel des Heeren te laten weren.
De orde is hersteld en de rust bewaard gebleven…

---

Niet wetend heeft deze dominee me zo’n 20 jaar geleden een enorme dienst bewezen.
Hij gooide mij uit het nest, waarna ik op de rug van een reuzenadelaar werd opgevangen
Hoog in de lucht, schuilend onder Vaders’ vleugels, gedragen door de kracht van Jezus’ liefde, zweef ik daar nog steeds op de warme wind van zijn Geest…



Auteur: tinyonline

Ik word blij van zelf nadenken i.p.v. napraten Toon alle berichten van tinyonline