De Ommelebommelestien.

Ik ben 10 jaar, en er zindert iets in mijn familie.
Het zoemt rond als bijtje, geel zwart gestreept, op en neer dansend van verwachting en vrolijkheid.
Het bijtje komt goed nieuws brengen, zoet als honing.

Niet zoals de hinderlijke steekmug in de warme zomer, die je ondanks de hitte dwingt zelfs je hoofd onder de dekens te verstoppen, en je toch nog zizzend omringt om je wakker te houden terwijl je omvalt van de slaap.
Bidden dat die mug dood neer valt helpt ook al geen zier, net wanneer je zelf weer weg soest komt dat monster weer om je hoofd zizzen, totdat je woedend alles van je afgooit en het uitschreeuwt: “prik mij maar lek”
Lebberend, alsof je een baby aan de fles hebt gelegd, doet het hongerige schepseltje zich tegoed aan je bloed, waarbij het als dank dikke rode bulten achterlaat, die je de gansche volgende dag jeukend herinneren aan je dierenliefde.
Ach, het arme beestje is ook alleen maar bezig met dat wat God hem opdraagt, zich vermenigvuldigen!

Nee, het vrolijk zoemende bijtje, rondcirkelend om onze hoofden bracht vreugde, luister maar…
Moeder had op een mooie dag in het voorjaar gewinkeld bij Geert Oost, een kledingwinkel in ons dorp.
Geert kwam iedere maandag langs al zijn klanten, daarvoor had Moeder het pof/ spaar boekje de avond daarvoor al klaargelegd.
Wat heerlijk dat dat nog kon, Geert Oost pakte zelf het boekje uit de keukenkast, de ene keer iets bijschrijvend, omdat Moeder er een briefje van bv. 5 gulden in had gedaan, de andere keer, iets afschrijvend, omdat Moeder iets “ op de pof” had gekocht.

Op die dag stond Vader vol verwachting, als een bruidegom op zijn bruid, onder aan de trap te wachten,terwijl ik nog steeds niet wist wat er aan de hand was.
Maar dat werd al spoedig duidelijk toen Moeder zich ietwat generend, de trap af kwam dalen.
Ik vergeet nooit meer wat ze zei:” ik voel me net een olifant”
Maar wat was ze mooi!
Moeder bloeide…
Haar toen nog mooie donkere krullen, haar rode wangen, en verlegen lachende mond, die zulke lelijke dingen over zich zelf zei…
Een olifant!
Moeder kwam beneden in een prachtige lila jurk, een kleur die haar bloeiend lichaam volledig recht deed.
Vader glom van trots op zijn Marrie, ze was in verwachting!
Hiep hiep hoera, we kregen een broertje of zusje…
Nou ja, liever een broertje, bad ik elke avond geknield voor mijn bedje, zusjes had ik al genoeg.

Moeder werd dus ronder en ronder, wat ik maar voor lief aannam, verder dacht ik niet na.
Vrouwen die in verwachting waren kregen een dikke buik, en droegen wijde jurken, zo was dat in die tijd waarin het Op de pof boekje nog gewoon in de keukenkast lag, achter een deur die nooit op slot ging.
Moeder had bij Geert Oost op de pof dus een prachtige lila pof jurk gekocht, die zwierend om haar vruchtdragend lichaam fladderde.
Tegen de tijd dat de jurk haar buik niet meer hoefde te verhullen was de “positiejurk” zoals men dat noemde, afbetaald, en kon Moeder weer voor iets nieuws sparen.

Hoe het kindje in Moeders buik terecht was gekomen en hoe het er in hemelsnaam weer uit moest wist ik echt niet!
Ik dacht zelfs dat het uit haar navel zou komen, want waar zat dat knopje er tenslotte anders voor?
Vader en Moeder maakten me wijs, zoals alle andere kinderen dat werd verteld, dat Vader op een goede dag in een bootje naar de Ommelebommelestien moest roeien, een grote kei in het water van het IJsselmeer, waarvan de bovenkant nog net zichtbaar is.
Daar aangekomen, en meestal stormde het dan al behoorlijk, vandaar dat het nog best een spannend onderneming was, kreeg Vader dan een baby aangereikt.

Stel je voor dat het waarheid zou zijn, hahaha, ik zie Vader, terwijl hij een baby in de armen heeft, worstelen het bootje weer aan de kant te krijgen.
Dat zal heel wat Vaders het leven gekost hebben, over de arme schreiende baby’s nog maar te zwijgen…

Maar op een prachtige zonovergoten dag, midden in de zomervakantie, was het zover!
Ik werd naar Opa en Opoe gestuurd, die gelukkig niet ver van ons af woonden, en moest daar wachten op wat komen ging.
Na enkele uren mocht ik van Opoe even kijken of ik al een broertje of zusje had gekregen van de Heere God…
( tja, waar kwam het nou vandaan hè?)
Als een volleerd hardrenster vloog ik naar huis, waar de deur nu wel op slot was!
Maar gelukkig, Vader kwam voor mij en mijn zusjes al snel open doen.

Ook dit moment staat als een kostbare herinnering in mijn herinnering gegrift: Het gezicht van Vader!
Niet eens wat hij zei, maar hóe hij het zei:” het is een jongetje.”
Zijn blijde jubel, na vier dochters een zoon voor Vader, was als een orkest dat de Cellist begeleidt in zijn ontroerend spel op dit machtig instrument.
De tranen van ontroering zijn niet zozeer voor het ondersteunend spel van de andere muzikanten, die tranen biggelen langs de wangen door het spel van de strijkstok op de snaren van de Cello.

Zo ontroerde het gezicht van Vader…
Moeder had hem een zoon gebaard!
Wij hadden een broertje!

Als een gazelle rende ik de trap naar boven, en daar lag Moeder, moe en trotst met ons broertje in de armen in bed.
Wat waren we allemaal blij, maar Vader het meest van allemaal!
Hij had zich ook gehouden aan de vreugdevolle opdracht, zich voort te planten…

Na 4 dochters had hij een zoon, vernoemd naar zijn nog maar pas geleden verdronken jongste broer en naar Opa:
Harm Hendrik Kramer