Kinderen aan het Avondmaal.

Vanmorgen in de dienst sprak onze dominee over kinderen aan het avondmaal.

Ik moest denken aan mijn eigen kind zijn en hoe ik verlangde bij Jezus te horen.
In de kerk van toen ging maar een handje vol mensen aan tafel, en ik begreep daar niet zo veel van.
Hoe kon je nou blijven zitten, terwijl Jezus, de Zoon van God je nodigde om bij Hem te komen?
Over de vele tranen die ondertussen geplengd werden verwonderde ik me om eerlijk te zijn zeer, en vroeg mij af waarom je bij zoveel verdriet om je zonden dan toch bleef zitten?
Ik begreep maar niet dat het niet een ” wie het eerst bij de tafel is” gebeuren was.
Want ik hoorde in dominees woorden dat Jezus zelf de gastheer was van de heilige dis, waar genoeg gebroken brood en ruim voldoende uitgeschonken wijn klaar stond.
Toch bleef het voor het overgrote deel onaangeroerd op tafel staan, hoe Jezus ook door de woorden van dominee smeekte om te komen eten en drinken.
Ik nam het keer op keer verbijsterd in me op, en wilde zelf zó graag zo’n stukje brood en slokje wijn van Jezus ontvangen.
Per slot van rekening was er genoeg…

Ik vroeg me ondertussen ook af wat er na afloop met het overbodige brood gebeurde.
Want als het het lichaam van Christus was, dan kon het toch niet zo zijn dat het in de afvalemmer gedeponeerd werd?
In mijn hoofd klopte er niets van dat dat eventueel gebeuren kon, net zo min dat het brood na afloop dan als ” “gewoon” brood wél door iedereen gegeten kon worden omdat het zonde was weg te gooien…
Het moest het één of het ander zijn, en elk van deze opties liet mij met onbeantwoorde vragen achter.
Ergens voelde ik, zonder dat ik het als kind uit kon leggen, dat ik ook met geen enkel religieus argument te overtuigen was.
De Heilige Geest sprak nu eenmaal andere dingen in mijn hart.
Het getuigde van het reddend bloed van Jezus, de gekruisigde en opgestane Heer.

Vandaar dat ik zo blij ben met de preek van vanmorgen, en het pleidooi om kinderen, die er door de doop al bij horen niet uit te sluiten van het vervolg daarvan, het Heilig Avondmaal.
Wanneer we Genade daarin voorop laten lopen is het toch niet meer anders dan in Geloof te volgen?

Wat me zo bemoedigd is dat Jezus ons oproept te worden als een kind, en ik graag als het kind van toen wil blijven denken en doen.