Onder stroom.

Vandaag in de kerk staat voorin een tafel met een wit laken daarover heen.
In het midden ligt nog een ander kleiner laken, met daaronder iets verstopt wat we niet zien mogen.
Eerst gaan we bidden en zingen en dominee gaat preken.
Omdat ik nog klein ben begrijp ik niet zoveel van wat hij verteld, maar omdat ik af en toe de naam
‘Jezus’ hoor noemen word ik wel erg blij.

Hij heeft het ook over een zondig hartje, en dat we ons bekeren moeten, maar dat is vast grote mensen taal, want dat snap ik nog niet, wat dominee daarmee bedoelt.
Maar wanneer ik ‘Jezus’ hoor lijkt het wel alsof mijn hartje een sprongetje maakt op de klank van heel mooie muziek.
Dan willen mijn voetjes ook sprongetjes maken, maar dat mag niet, want in de kerk moet je eerbiedig zijn en stil zitten.
Dat hoort bij elkaar ‘ kerk, eerbiedig en stil zitten’ begrijp ik er van.

Het is, wanneer ik dominee ‘ Jezus’ hoor zeggen, net als wanneer dokter met een hamertje op mijn knietje tikt, en ik dan niet tegen kan houden dat mijn hele beentje omhoog schiet.
Of wanneer ik mijn elleboog stoot, dan zegt Mama dat ik mijn elektrische botje gestoten heb.
‘Dan lijkt het net of je een beetje onder stroom staat’ zegt ze.

Nou, zo voelt het ook wanneer ik ‘Jezus’ hoor, maar dan zonder dat het pijn doet, het voelt juist erg fijn!
Wanneer Papa en Mama uit de kinderbijbel voorlezen gaat het soms ook over Jezus, dan gebeurt dat ook, dat ik ‘onder stroom’ sta.
Op een heel bijzondere manier trilt alles dan vanbinnen.

De preek is afgelopen en dominee zegt dat we nu als gemeente van de Here Jezus Christus Heilig Avondmaal gaan vieren.
Dat ligt dan zeker onder dat laken verstopt, het Heilig Avondmaal!
Dominee verteld dat Jezus de rekening al betaald heeft voor het eten en drinken op de tafel, dus hoeven we geen geld mee te nemen.
Het is jammer dat ik zo ver weg zit want nu kan ik het nog niet goed zien!
Sta ik ‘onder stroom’ en willen mijn voetjes dansen, en zie ik ook niet eens wat voor lekkers er onder dat laken ligt.
Hè, wat vervelend als je nog zo klein bent!

Maar gelukkig zegt dominee dat alle kinderen bij hem mogen komen, dus voordat iemand me tegen kan houden ren ik uit de bank, om als allereerste bij die geheimzinnige tafel te kunnen zijn!
Mijn roze klik-klak schoentjes maken vrolijke muziek lijkt het wel wat niet iedereen leuk vindt, want ik hoor ‘ ssst, sssttt’
Ik vraag me af waarom ze dan zelf niet ‘ sssstt’ zijn zoveel lawaai maken ze ermee.
Het zijn net bromtollen, maar dan zonder liedje, bedenk ik me, wat ik zelf best wel grappig vind.

Gelukkig sta ik vooraan, en kijk mijn ogen uit wanneer dominee het laken optilt en opvouwt.
Dit is dus het Heilig Avondmaal!
Een zilveren schaal die net als de prachtige zilveren bekers schitteren als heldere spiegels, zó mooi.
In de schaal liggen netjes in gelijke stukjes gesneden wit brood gestapeld, waarvan één brokje op de grond gevallen is.
In de bekers fonkelt bloed lijkt het wel, maar dominee zegt dat het rode wijn is.
Vervolgens legt hij ons uit dat het brood het lichaam en de wijn het bloed van Jezus voorstelt.
Dominee verteld dat Jezus heeft gezegd dat we steeds avondmaal moeten vieren met elkaar en dat wanneer je bij Jezus hoort, je dan een lichtje bent net als Jezus!

Opeens begrijp ik het helemaal!
Jezus is een soort stopcontact, en wanneer je daar je stekker in steekt sta je onder stroom waardoor je lichtje aan gaat!
Het is dus helemaal niet zo vreemd dat wanneer ik zijn naam hoor, mijn hartje sprongetjes maakt en mijn beentjes dansen willen.
Stiekem probeer ik in de zilveren bekers te kijken of ik nu een lichtje ben…

Nu mogen we vast ook een stukje brood pakken en en een beetje wijn drinken, maar dan zegt dominee dat we dat later als we het beter begrijpen pas mogen doen.
Hè?
Dominee zei toch net nog dat Jezus betaald heeft en daarom het eten gratis is?
Waarom zegt hij nu dan dat ik er niets van eten mag?
Het is nog erger dan wanneer Mama in de snoepwinkel zegt dat ik wel overal naar kijken maar nergens aan komen mag…

Ik krijg het plotseling erg koud, en flap eruit:’ dominee, ik snap het al helemaal hoor, want ik sta helemaal onder stroom’
Vriendelijk probeert hij me uit te leggen dat we toch eerst nog wat groter moeten zijn, maar dat hoor ik allemaal niet meer omdat in mijn hoofd een plannetje groeit.
Ik ga proberen het stukje brood dat op de grond gevallen is te pakken!
Net alsof ik de veters van mijn roze schoentjes strikken moet buk ik me en gris het snel weg.
Daarna ga ik gehoorzaam weer naast Papa en Mama zitten, mijn kostbaar bezit onzichtbaar in één van mijn handjes.
Wanneer de grote mensen allemaal in een grote kring staan om Avondmaal te vieren doe ik het samengeknepen brokje in mijn tasje want ik wil het zo lang mogelijk koesteren.

Thuis gekomen ren ik tegelijk naar mijn kamertje en laat het van mijn ene hand in de andere rollen.
‘ het lichaam van Jezus’ fluister ik opgewonden en stop het in mijn mond.
Het proeft helemaal niet bijzonder, en toch weet ik dat ik iets heel speciaals eet!
Ik kauw het net zo lang tot ik het vloeibaar als romige melk doorslik.

Mijn hartje maakt duizend sprongetjes en mijn voetjes gaan als vanzelf dansen.
Ik ben nog nooit zo blij geweest, en gil het uit van plezier, want ik ben een lichtje omdat ik onder stroom sta voor Jezus…