Bon Appetit

Het gesprek rond kinderen aan het Avondmaal blijft me bezighouden.
‘Hoe komt dat?’ vraag ik mezelf af.
Waarschijnlijk omdat dit me al boeit vanaf dat ik zelf denken kan en in de traditie waarin ik werd opgevoed zoveel discrepantie rondom allerlei godsdienstige thema’s ervoer.
Als kind begreep ik niets van de ‘grote mensen’ taal rond de tafel des Heren, en nu ik na allerlei kerkelijke wegen bewandeld ‘groot’ geworden ben, begrijp ik er nog steeds niets van.
Ik ervaar in de beweringen rond het toegang verlenen tot de tafel des Heren ook vandaag veel discrepantie.

Vroeger werd me als kind de toegang tot de Dis geweigerd door ‘grote’ mensen die voor het overgrote deel zelf ook in de bank bleven zitten.
Het was zelfs vromer om niet aan te gaan, en snikkend de dienst door te brengen, zodat ieder ander kon zien hoe je worstelde met je zonden…
Ik heb er al meerdere keren over geschreven, ik begreep er niets van.
Dat was dan weer mijn worsteling; hoe bestaat het dat de Heere God Zelf voor een zoenoffer zorgde, en de Heere Jezus gastheer was van de tafel voorin, en toch ging haast niemand naar voren, want stel je voor dat je jezelf een oordeel at…
Tenminste, zo vertelden ze het mij.

‘Maar…waar is de Heere Jezus dan voor gestorven?’ vroeg ik mij wanhopig af.
Het antwoord was als een soort automatisme altijd;’voor onze zonden’
‘Nou dan…’
Maar als kind had ik weinig in te brengen want ‘ik zou nog wel eens met een ingebeelde hemel naar de hel kunnen gaan’

Ik las eens het boek:’ in Zijn arm de lammeren’
Het zou over mij kunnen gaan.
De voortdurende vragen in het hoofd van Fransje waren ook mijn vragen, alleen durfde ik ze, in tegenstelling tot Fransje, niet hardop te stellen.

Gelukkig durf ik dat nu wel.
En ik doe het ook nog steeds op dezelfde kinderlijke manier zoals ik dat vroeger deed.
Toen leefden die vragen in een continue stroom in mijn hoofd en hart,nu spreek ik ze uit wat vaak interessante gesprekken oplevert.

Want hoe kan het bestaan, dat nu ik ‘groot’ ben, de ‘grote’ mensen nog steeds voor de kleinen beslissen wanneer zij recht op die viering hebben.
In mijn beleving is door ‘grote’ mensen een hoog hek rond de tafel geplaatst, waardoor je pas wanneer je daarover heen kunt springen, mee mag eten en drinken.

Ik was b.v. in een Avondmaalsdienst waarin de voorganger eer hij het brood brak en de wijn deelde, de kinderen toesprak en aanraadde goed te kijken, zodat ze mogen weten dat wat aan tafel gevierd werd ook aan hun beloofd is.
‘ nog voordat jullie daar enig besef van hadden, heeft de Here zijn hand op je gelegd in de doop.
Dat betekent dat Hij ons leven is geworden.
Zoals je vanmorgen je ontbijtje hebt gegeten, en daar niet buiten kunt, zo is de Here ons leven geworden, ons eten en drinken…
Wanneer je groeien mag in het geloof, dan nodigen we jullie ook uit.’

Op zo’n moment luister ik met steeds groter wordende verbazing over de discrepantie die ik als kind al ervoer en me ook nu weer in verwarring en verbijstering achter laat.
Wat ik me daarbij ook afvraag is: ‘ hoe komt het dat we in de traditionele kerk de kinderdoop verkiezen boven de volwassen of groot-doop, en vervolgens de gedoopte kinderen pas aan het Avondmaal nodigen als ze volwassen zijn?
Welke waarde heeft dan de kinderdoop voor het kind?’

Nu gaat het er mij niet om hier een dominee of een kerk af te katten,
of iets af te doen aan de belijdenis geschriften,( dat is nl. een heel andere discussie) alleen, ik wil zelf niet, zoals mij dat vroeger gebeurde, één van de ‘grote’ mensen zijn die voor de kleinen van nu beslist dat zij eerst nog moeten groeien in het geloof, om pas dan samen met mij Jezus te eten en drinken.

Wat naar mijn bescheiden mening dan gezegd wordt is:
‘wanneer je het straks beter begrijpt nodigen we jou ook uit’
Dat impliceert dat ík het begrijp, en het kind nog niet.
Terwijl we in de doop zeggen;’ je hoort erbij’ , hoor je er pas echt bij wanneer je in het ‘ ja’ zeggen op de vragen van de formulieren aangeeft dat je begrijpt waar het over gaat.

Persoonlijk raak ik steeds dieper onder de indruk van Jezus’ lijden en sterven, en ontdek ik tevens steeds minder daarvan te begrijpen.
Juist in die verwondering groeit een steeds groter ontzag voor Hem, en begrijp ik des te meer waarom Jezus zegt dat we moeten worden als de kinderen.
En ik kies daar ook voor, als een kind neem ik Zijn Genade aan, want als volwassene ga ik redeneren en blijft van Zijn Genade niets over.
Geloven is redenatie uitzetten, omdat geloven een mysterie is.
Ik geloof in iets wat ik niet zie, en het maakt me kinderlijk gelukkig.
Genade is geen religie maar een Persoon!

Ik durf daarom te beweren dat wanneer we als volwassenen, geacht gegroeid te zijn in het geloof, de kinderen aan de maaltijd van de Heer weigeren, we niet-begrijpen dat het ook niet te begrijpen is.
Hoe kan ik als niet begrijpend( Hallelujah Prijs de Heer)wat er aan de tafel gebeurt, verwachten dat een kind pas aan het Avondmaal mag als het volwassen geworden beter begrijpt wat er gebeurt.
Ik ben niet zo van het vallen in de Geest, maar ik wilde wel dat we van verbazing allemaal achterover vielen over het mysterie van wat er aan het kruis op Golgotha gebeurde, en precies daarom Avondmaal vieren!

Juist als kind begreep ik al dat terwijl het Heil me in zijn offer ruimschoots werd aangeboden, het geredeneer de weg naar Christus steeds enger en smaller maakte.
Ik wilde het zo vaak uitschreeuwen;’ wat bedoelde Hij dan toen Hij riep’ het is volbracht?’

Vandaar dat ik maar één reden zie om Avondmaal te vieren; de woorden van de Heer zelf;’ doe dit tot Mijn gedachtenis!’
Daar aan de tafel ontváng ik geen vergeving, ik vier dat ik het al voor voor mijn geboorte ontvangen héb!
Wie daar andere gedachten over heeft, prima!
Dan heb ik een volgende vraag:’ waar staat het in de Bijbel?’