De krullen van Moeder

Op één van zijn jaarlijkse rondgangen langs de schoorstenen van Urk had de goedheiligman, Sinterklaas een prachtig cadeau voor Moeder achtergelaten.
Hoe Piet dat door de schoorsteen had gekregen is me nog steeds een raadsel, maar dat hij er een zwarte snoet aan overhield is me wel duidelijk.
Dat Sinterklaas blij met haar was bewees het kostbare cadeau wel, Moeder had een eigen droogkap, net zo één als bij kapper Visser.
Ze was de koningin te rijk!
Ik was ook opgelucht, want we hadden gelukkig nog een moeder, ze was niet in de zak meegenomen naar Spanje om haar het volgend Sinterklaasfeest als pepernoten over ons uitgestrooid te krijgen.
De roe was mezelf ook bespaard gebleven, chocola en speelgoed was mijn deel.

Ik wilde trouwens dat Moeder een ander cadeau gekregen had omdat dat ding daarna zelf wel voor de roe zorgde…

Waarom en hoe?
Dat zal ik je vertellen.

Een droogkap is een apparaat aan een steel op een vierpoot, zo’n uitstekend driedelig opstakel waar menig gipsdokter de slachtoffers van op zijn werkbank heeft zien liggen.
Je weet met zo’n onhandig apparaat nooit hoe je hem draaien of schuiven moet, er is namelijk niet één goeie manier.
De droogkap moet daarom op de goede plek staan, zodat je niet met die poot in een ongewenste verstrengeling als een gevallen vrouw ter aarde valt.
Doordat bovenop die steel een soort van vreselijk lelijke motorhelm staat, is het apparaat ook nog eens topzwaar.
De bedoeling van die helm is om daar je hoofd in te steken, waarna het gevaarte door warme lucht te blazen verschrikkelijk veel lawaai in je oren toetert.

Maar waarom wil een verstandig mens, míjn moeder nog wel liefst, vrijwillig onder die droogkap zitten,vraag je je misschien af…
Nou, het wordt nog erger!
Luister…
Eer je je hoofd in die helm steekt moeten er namelijk nog krulspelden in je haar worden gezet!
Dat zijn stekelige buisvormige rolletjes, waaromheen je plukjes haar wikkelt, van onder naar boven.
Alsof je een paar cactussen uit het tuincentrum meegenomen hebt, en daar je pas gewassen haren zo strak mogelijk omheen rolt, waarna je met een stopnaald die cactus vastpind in het bot van je schedel.
Vooral in je nek en boven je oren, die gedeeltes op je arme hoofd waar de dunste plukjes zitten, doet het het meeste zeer.
Omdat het door de korte haartjes juist daar goed strak opgerold moet zitten, priemen de stekels van de krulspelden, en of dat nog niet erg genoeg is, ook nog die pin, als een ware marteling je dunne huid.
Het is gewoon een verkapte zelfkastijding dat krulspelden zetten, al zullen alle nette dames in de kapsalon dat natuurlijk te vuur en te paard ontkennen.
Al loopt het bloed langs hun oren, en zijn de korsten van de vorige keer nog maar net genezen, de volgende week zitten ze weer stoïcijns als gekroond met doornen, hun haren zo strak mogelijk rond de krulspelden gewikkeld, onder die kap hun doktersromannetjes te lezen.
Je zult begrijpen dat de droogkap en zijn bijbehorende krulspelden niet zouden misstaan in een martelwerktuigen museum uit de middeleeuwen.
En dat ding stond gewoon in de huiskamer bij ons…
De plek waar ik me als kind veilig hoorde te voelen had één hoekje waar moeders droogkap stond, en dat allemaal op vrijwillige basis.
Nu ik dit zo schrijf bedenk ik me opeens dat Sinterklaas misschien helemaal zo blij niet was met Moeder.
Zou hij er tegenop gezien hebben haar mee te nemen naar Spanje, en haar in plaatst daarvan strafte met een droopgkap?
Want dat kan natuurlijk, dat je een cadeau van iemand krijgt waarin een lesje verborgen zit, een soort van onderhuidse terechtwijzing, of aansporing tot ander gedrag.
Je weet het maar niet…
Of misschien was het bedoeld als lesje voor mij…

In ieder geval, Moeders’ haar moest vanwege de droogkap iedere zaterdag in de krulspelden gezet worden, en in eerste instantie moesten we lootjes trekken wie die dag de kapster was.
Moeder vond dat ik er het meest handig in was, vandaar dat het al gauw de gewoonte was, dat ik op zaterdag haar haren in de krulspelden draaide.
De andere kinderen hadden hun interesse allang verloren zodat me zonder strijd de bevoorrechte rol van volleerd krulspeldendraaister werd toegewezen.
Een paar zaterdagen later was ik daar zo trots niet meer op, en liet dat op een dag goed blijken ook.
Terwijl de andere kinderen buiten allerlei kattenkwaad uithaalden, had ik de persoonlijke plicht kapstertje te spelen voor Moeder.
Ik had er geen zin meer aan, iemand anders kon het toch ook wel eens doen?
Dat ik dat aangaf betekende al dat ik het echt spuugzat was, want normaliter was ik niet zo ‘brutaal’
De reactie van Moeder was dat ze resoluut de tweedelige keukendeur opende, mij aan de buitenkant van die deur neerzette en de deur weer sloot.
Ik was niet meer gewenst…

Woedend was ik, en ik zou het haar betaald zetten ook!
Was ze nou glad betoetert…
Ik kwam nooit, maar dan ook nooit meer terug, nee echt nooit meer!
Wie dacht ze wel dat ze was, als ze krulspelden in haar haar wilde dan ging ze maar naar de kapper!
Zonder jas zwierf ik uren over Urk, me verkneukelend over haar ( hopelijke ) ongerustheid.
Des te langer ik weg bleef, des te meer zorgen zou ze zich natuurlijk maken, waardoor mijn wraak steeds zoeter werd.
Totdat het begon te schemeren, mijn maag begon te knorren en ik het koud begon te krijgen…
Tja, wat moest ik toen doen hè?
Uit schaamte durfde ik ook nergens aankloppen, terwijl ik toch tantes genoeg had.
Maar over Moeder allerlei boze gedachten hebben, was toch wat anders dan deze bij een ander te uiten.
Noodgedwongen begon mijn woede wat te slinken, zodat ik zo langzaam mogelijk de kant van ons huis weer op liep, toch nog steeds niet helemaal overtuigd van terugkeer naar een moeder met een droogkap.
Bij mijn ouderlijk huis aangekomen gluurde ik eerst stiekem naar binnen, en zag tot mijn ontzetting dat alles gewoon doorgegaan was; zonder mij!
Althans zo leek het…
Mijn woede vlamde weer op, had ik me daarom uren lang weg gehouden, om te ontdekken dat er van paniek totaal geen sprake was in mijn familie?
Had Moeder gewoon net als andere dagen de normale dingen gedaan zoals ze dat gisteren ook deed?
Ik was zo verschrikkelijk teleurgesteld!
Al die moeite voor niks!
Voor straf bleef ik gewoon nog een tijdje in de steeg wachten…

Plotseling hoorde ik de deur open gaan en ik zag dat Moeder naar buiten kwam rennen.
Van schrik verborg ik mij achter de heg van de buren en gluurde tussen de opening naar wat er gebeurde.
De aanblik in Moeder blik zal ik nooit meer vergeten!
Het was er een van pure paniek en angst; om mij…
Haar kind was zoek en ze ging het zoeken…
Wat hield ik op dat moment weer van haar!
Alle woede en lust tot wraak vervlogen als sneeuw in het warme lentezonnetje.
De gele narcissen trompetterden als het ware weer liefde en nieuw leven.
Ik had me uit trots kunnen blijven verbergen om haar alsnog om me te laten zoeken, maar we hadden elkaar weer gevonden!
Gelukkig!
De volgende zaterdag zette ik weer gewoon krulspelden in Moeders haar, maar draaide ze stiekem wel een beetje strakker…
De droogkap verhuisde niet zo lang daarna naar een onbeduidend hoekje op zolder…