Leaving Neverland.

Na het zien van de documentaire ‘Leaving Neverland’ is de wereld in twee groepen verdeeld.
In het AD van vanmorgen staat te lezen dat de reacties op de ‘pedodocu’ ook in Nederland zeer divers zijn.
Vol ongeloof het afschuwelijk onbegrijpbare toch moeten geloven, of vol ongeloof het afschuwelijk onbegrijpbare ontkennen.
Beide reacties zijn te verklaren.

De reacties van slachtoffers van sexueel misbruik zijn niet meer of minder heftig dan die van degene die het misbruik door the King of Pop ontkennen.
Tussen beide groepen zijn verschillende overeenkomsten,allereerst het roepen om aandacht.

Schuld en schaamte over ‘Het geheimpje’ heeft slachtoffers de mond gesnoerd, totdat het niet meer anders kan dan vol schroom dat wat vanbinnen kapot vreet naar buiten te brengen.
Vervolgens wordt hun de mond gesnoerd door het andere kamp, degene die zich geroepen voelen the King of Pop, Michael Jackson, (of welke andere dader ook)te verdedigen.

In één van de ontkennende reacties staat: ‘knap dat je dat allemaal nog precies weet, ik herinner me bijna niets meer van toen ik zeven was.’
Geloof me, misbruik is tot op detail te herinneren.
Het is als een tot op de komma nauwkeurig in de ziel opgetekend verhaal.

De Bijbel geeft het antwoord op de vraag waarom seksuele zonde zo diep ingrijpt, en daarom van een heel andere orde is, sexuele zonde is een zonde tegen het eigen vlees.
Het is een aantasting van het eigen ik, daarom is sexueel misbruik zo vernietigend en desastreus.
Het is een geweldsmisdaad die het eigen ik van het slachtoffer kapot maakt.

Daarmee is iets van de verwarring en heftigheid te verklaren aan beide kanten.
Voor de slachtoffers, omdat zij in hun diepste ‘zijn’ zijn aangetast, voor de ontkenners omdat iemand die dit zelf niet heeft meegemaakt nog niet een millimeter bevatten kan wat de ander voelt.

Voor beide is het net zo schokkend te geloven wat er gebeurt is.
Van slachtoffers is het daarom te begrijpen dat men het zelf ook eerst jaren lang ontkent.
Het is té erg, dat wat er gebeurt is.
Omdat het té erg is, wordt het in veruit de meeste gevallen door de omgeving met ongeloof ontvangen.
Zelfs weg gehoond en bespot.
Omdat de omgeving liever de andere kant op kijkt, blijven slachtoffers niet zelden geïsoleerd achter.
Ook daar zit dus een overeenkomst, het slachtoffer heeft zich jarenlang van zich zelf afgewend, vervolgens wendt de hoorder zich af, wanneer het slachtoffer niet anders meer kan dan voor de waarheid van zijn/haar geschiedenis aandacht vragen.

Een andere schokkende overeenkomst is: in beide groepen zitten zowel slachtoffers als daders.
Wat nog erger is, slachtoffers worden vaak zelf dader en maken op hun beurt weer nieuwe slachtoffers.
Een algemeen bekende uitspraak is:’ Hurt people, hurt people.’
( bezeerde mensen bezeren mensen’)
Ten diepste scharen de hoorders die zich afwenden zich bij de daders, omdat niemand ingrijpt om verder misbruik van de oorspronkelijke dader te voorkomen.

De eerder genoemde overeenkomsten komen beide voort uit schuld en schaamte.
Het antwoord van de omgeving is meestal: ‘ ieder heeft zijn eigen verantwoordelijkheid.’
Daarmee wassen we onze handen in onschuld, waarmee we in feite de schuld bij de ander leggen, die vervolgens ook zijn handen weer in onschuld wast, waardoor de kring rond is.

De waarheid is dat we allemaal zowel dader als slachtoffer zijn van wat we wel of juist niet hebben gedaan en daarom ieder persoonlijk gevangen zitten in een macht waartegen we niet zelf opgewassen zijn.
Beide,zowel het slachtoffer als de ontkenner of dader kunnen er niets aan doen.
Elkeen zit gevangen in een macht groter dan zichzelf waarin de confrontatie met eigen schuld en schaamte zeer pijnlijk is.
Omdat we niet in de gaten hebben dat we gevangen zitten, houdt de gevangenisbewaarder, Satan, dat wat we liever vermijden in stand.
Omdat we zelf onmachtig zijn de cirkel van schuld en schaamte te doorbreken, zal deze zich steeds meer en meer sluiten.

Het geniepige van Satans’ tactiek is ons voortdurend op onze eigen verantwoordelijkheid te wijzen, door ons iedere keer onze schuld voor te houden.
Daarna biedt hij ons een waskommetje waarin we onze schuldige handen in onschuld wassen kunnen.
Even voelen we ons weer wat beter, eventjes maar.
Daarna begint het ritueel weer overnieuw.
Een ritueel waarvan Satan nooit moe zal worden maar ons volledig uitput.

Wat is het antwoord op de vraag: ‘hoe dan wel?’
Dat is een Persoon, Jezus!
Hij keek niet weg maar ging de confrontatie aan met de macht achter onze schuld en schaamte.
Hij keek het monster achter deze vloek, die ontkenning en isolatie teweeg brengt in de bek, en werd daardoor zelf ontkend, geïsoleerd en verslonden.

Het kostte Jezus, de Zoon van God, alles om Satan zijn miezerige waskommetje uit handen te slaan, om ons in het badwater van geloof volledig rein te wassen.
Helemaal!
Niet maar voor even, maar voorgoed.
Hij was ook de enige die dit kon, omdat Zijn macht die van Satan oneindig ver overstijgt.

Op Golgotha droeg Jezus elke schuld, Hij stierf er zelfs aan.
Ogenschijnlijk ging Hij ten onder aan deze vloek, maar het omgekeerde is waar.
Het Evangelie van Jezus Christus is een geschiedenis met een nieuw begin!
In Zijn dood werd de dood zijn macht ontnomen, in Zijn opstanding begon een nieuw leven.
In Zijn Neverland wordt never en nooit meer gepraat over schuld en schaamte.
Eigen verantwoordelijkheid betekent daar nog maar één ding:
‘aanvaard je dat Jezus ook voor jou schuld en schaamte betaald heeft of draag je het liever zelf mee?’

Voor wie de verantwoordelijk aan Jezus geeft begint een nieuwe overeenkomst:
‘Jezus droeg mijn schuld’
‘Jezus droeg mijn schaamte’
Alleen Hij kan écht helen, wat voor schuld je nu ook meedraagt, welke schaamte je nu nog neerdrukt!
Er is door Zijn offer namelijk geen schuld meer, de prijs is betaald.
Alleen wanneer we ons, slachtoffer én dader, buigen aan de voeten van Jezus, kunnen we als geheelde mensen anderen helen.

Welk een vriend is onze Jezus,
The King of Freedom…



Auteur: tinyonline

Ik word blij van zelf nadenken i.p.v. napraten Toon alle berichten van tinyonline