‘Leaving Neverland’ achter de voordeur.

Het openbaar maken van seksueel misbruik door vooraanstaande personen als Michael Jackson en R.Kelly is zeker toe te juichen.
De slachtoffers die jaren lang, al dan niet onder druk en uit schaamte en schuld, hun mond hebben gehouden, hebben recht op een luisterend oor.
Iedere hoorder van een geweldsdelict als seksueel misbruik is gedwongen een keus te maken tussen het slachtoffer geloven of het verhaal afdoen als onzin.
Een reactie als de dader te vuur en te paard verdedigen is een bijzonder pijnlijke geschiedenis.

Afschuw over deze feiten brengt tevens een ander fenomeen aan het licht.
Naar aanleiding van het bekend worden van seksueel misbruik door artiesten en allerlei andere beroemde figuren uit de showbusiness bestaat de mogelijkheid dat we in de kerk gaan denken of zelf geloven, dat seksueel misbruik ‘onder ons’ niet voorkomt.
Dit ontkennen of negeren is desastreus voor de hele kerk.

Omdat hiermee de leugen bedekt wordt op een plek waar die juist ontmaskerd moet worden.
Vooral in het huis van God moet de duisternis van een daad als seksueel overschrijdend gedrag of misbruik in het licht gezet worden.
Het wereldse principe ‘zand erover’ moeten we als christenen vervangen met ‘bloed erover’

Door spreekwoordelijk onze kop in het zand te steken, eten we uiteindelijk het stof waar de slang kruipt, en het zal ons verstikken.
Door het ‘horen, zien en zwijgen’ van vooral de leiding van de kerk, zal het zicht op het offer van Jezus vertroebelen, het geluid van het bevrijdend evangelie van de gekruisigde en opgestane Heer verstommen, en de roep om bekering niet meer gehoord worden.

Er zullen ongetwijfeld kerken zijn waar in dit soort situaties correct gehandeld wordt.
Maar al te vaak gebeurt dit niet!
Het slachtoffer, dat eindelijk durft spreken over het verschrikkelijke dat hem of haar overkomen is staat dikwijls in de kou.
Letterlijk en figuurlijk.
Door ongeloof over de aanklacht tegen de dikwijls oh zo charmante dader, wordt het slachtoffer vaak zelf beschuldigd van laster en kwaadsprekerij.
De onkunde op pastoraal vlak van de veelal welwillende pastoraal werkers, dwingt bovendien het slachtoffer al te gauw in de rol van ‘het moeten vergeven’
Het niet gehoord worden van de schreeuw van het slachtoffer duwt deze nog verder in de radeloze wanhoop van het verscheurde ik.
Als gevolg van het niet gehoord en gezien worden, verlaat menig slachtoffer, nog zwaarder getraumatiseerd dan daarvoor, de kerk.

Het is niet ondenkbaar dat de kerk in kwestie nog beledigt of opgelucht is ook, want het probleem, het slachtoffer, is toch zelf weg gegaan, terwijl de kerk het ‘beste met hem of haar voorhad’.
In ieder geval is het zo dat de verantwoordelijkheid in deze situaties maar al te gemakkelijk bij het slachtoffer wordt gelegd.

Is daarmee de kwestie afgedaan?
Verre van dat!
In de kerk is namelijk een groot kwaad bedekt.
Het bederf is niet bloot gelegd maar toegedekt.
De zweer die door Jezus-mensen uitgesneden en behandeld had moeten worden, is met een Jezus-pleistertje beplakt.
Daardoor zal deze zweer door etteren en de hele kerk besmetten.

Wat zou de oorzaak van dit bedekkend handelen kunnen zijn?

In de kerk wordt haast niet meer gesproken over de leugenaar van de beginne, de duivel.
Satan, de verderver.
Diábolus de door elkaar gooier.
Beëlzebub de God van de vliegen.
De verdelger en verleider.
De tegenstander van God en daardoor ook van zijn kinderen.
De vader van de leugen.
Zelfs in de catechismus, het formulier dat op catechisatie vaak uit het hoofd geleerd moet worden, wordt de duivel bijna verzwegen.

Bij oorlogvoering is het van het allergrootste belang de tactieken van de vijand te leren, zodat daarop geanticipeerd kan worden.
Met gevaar voor eigen leven zet het leger spionnen in om met deze kennis de vijand te ondermijnen.

In de kerk van Jezus Christus zien we wonderlijk genoeg een andere beweging.
De vijand is al zó geïnfiltreerd en geaccepteerd dat we zijn leugens niet meer als gevaarlijk zien, maar juist de waarschuwende stem daartegen het zwijgen opleggen.
Waarmee we vooral de Heilige Geest, die ons in alle waarheid leidt, het zwijgen hebben opgelegd.

Wat is daar het gevolg van?
Door zelfveroordeling aangestuurd horen we het geluid van een slachtoffer van ernstige vergrijpen niet meer.
Het stemmetje in onszelf fluistert ons in dat we zelf ook niet altijd even zuiver zijn.
Deze fluisterende leugen overschreeuwt het wanhopig roepen om hulp van het slachtoffer, waardoor deze de rug wordt toegedraaid.

Is voor deze leugen, deze etterende zweer een oplossing?
Jazeker!
Door Jezus te kennen, Hem te leven, Hem op de eerste plek te plaatsen, leren we ook onze vijand kennen.
Satan zal ons voortdurend aanklagen, maar door ín Jezus te blijven krijgt hij geen vat op ons.
In Jezus zijn, laat ons opstaan als verloste nieuwe mensen, vol van zijn Geest.
En die Geest geeft ons onderscheidingsvermogen wanneer het kwaad de kerk bedreigt.

Satan wordt meestal afgebeeld als een rood poppetje met horens, terwijl hij juist komt als een engel van het licht.
We zouden daarom meer voor zijn listen op onze hoede moeten zijn.
Alleen door vol te zijn van de Heilige Geest zal de kerk haar vijand ontmaskeren kunnen en daardoor zuiver blijven.

In plaats van zelf als dader van vuilsprekerij buiten gesloten te worden, kunnen slachtoffers dan in de veilige haven van de gemeente aanleggen, om geheeld en verzorgt te worden.
De gemeenschap van de kerk zal daardoor nog hechter worden, en de geheelde slachtoffers zullen een verrijking voor de kerk zijn.
Zij zullen namelijk weer anderen kunnen helen.

Maar allereerst zal het nodig zijn dat we als kerk terug gaan naar het kruis.
Wat gebeurde daar?
Wie stierf daar en waarom?
Voor wie deed hij dat?
Wat heeft dat gebeuren voor míj te betekenen?