Overal WiFi

Gisteren was het prachtig weer, waarom ik besloot eens een mooi rondje te gaan fietsen.
Het display van mijn e-bike gaf nog een behoorlijk aantal te fietsen kilometers aan, vandaar ik me geen zorgen maakte over een lege accu.
De batterij van mijn smartphone zat niet meer helemaal vol, maar met minder dan een kwart verbruikt was dat ook geen reden om thuis te blijven.
Met mijn Bluetooth microfoontjes in de oren genoot ik al fietsend van een preekje op YouTube.

Omdat ik toch wat meer kilometers fietste dan van te voren gepland, was op een gegeven moment de accu van mijn fiets eerder dan voorzien bijna leeg.
Ik begon me zorgen te maken, omdat wanneer het duwtje in de rug ermee stopt, het net lijkt of je fietst met één voet op de rem.
En ja hoor, zes kilometer vóór huis gaf het display nul aan.
Mijn smartphone had al eerder gewaarschuwd nog maar vijf procent acculading te hebben, waardoor ik YouTube al had uitgedaan
Ik hoorde de pingeltjes van appjes en sms’jes, geluidjes die me gewoonlijk hartstikke nieuwsgierig maken voor wie me op dat moment waarschijnlijk heel hard nodig heeft belangrijk nieuws mee te delen.
Maar het rode streepje gaf aan dat ieder moment de verbinding kon verbreken, dus zat er niet anders op dan me, suf tegen mezelf in trappend, te onthouden van elk contact.

Ik bedacht me dat ik toch eigenlijk maar in een gekke wereld leef.
Vóór ik op pad ga, moet ik voorzorgsmaatregelen treffen om te zorgen dat de batterij van fiets, telefoon en Bluetooth oortjes vol zit, want wat geeft het onrust wanneer het sein ‘bijna leeg’ gegeven wordt.
In ieder geval is het handig altijd oplaadkabels bij me te hebben, zodat ik bij iedere stop niet eerst het toilet aandoe maar vooral koortsachtig op zoek ga naar het stopcontact, zodat ik straks met een gerust hart, de streepjes op groen, weer op weg kan.

Van elk elektrisch meewindje verstoken, en een voortdurend tringelend Whatsapp, bedacht ik me dat verbinding met de hemel precies zo werkt.
De zin in ‘het onze Vader; zoals in de hemel zo ook op de aarde’ werkt alleen wanneer ik me daadwerkelijk verbind met degene die zelf voortdurend zoekt naar verbinding; Jezus.
Ik mag mijn oplaadkabels gewoon altijd in zijn stopcontact laten zitten.
Doordat zijn Bluetooth en WiFi storingvrij is, ben ik overal automatisch en kosteloos ingelogd en hoef me daarom nooit alleen te voelen.
Altijd en overal sta ik in verbinding met de God van hemel en aarde en de Koning der koningen.
De lijn is altijd open!

Wanneer ik dat vergeet gaat de verbinding haperen, waardoor ik zijn stem steeds minder duidelijk horen kan.
Een ander geluid, de stem van ‘nooit goed genoeg’ gaat me op jagen, en trekt mijn accu leeg.
De groene streepjes die eerder aangaven dat ik onbeperkt toegang heb tot de schatkamers van de hemel, veranderen in code rood, ‘verboden toegang.’
Een andere poort zwaait open, de aanklacht van schuld en schaamte, waardoor ik verdwaal tussen alle verkeerde seintjes en belletjes.
Me rot trappend werk ik me steeds verder in het klamme zweet zonder ook maar een millimeter dichter bij de uitgang van dit doolhof te komen.
Sterker nog, het lijkt wel alsof mijn versnelling op achteruit staat, waardoor ik meer en meer verstrikt raak in de leugen van het zelf moeten voldoen.

Gelukkig, wanneer ik mijn stekkertje in het juiste stopcontact steek springt alles op groen, en via gratis WiFi leidt Maps me op de goede weg.
De weg waarop het rood van Jezus’ bloed getuigt van verlossing en vrijspraak, zodat het verkeerslicht altijd een groene golf aangeeft.
De weg waar Hij, nooit moe, mijn duwtje in de rug is, hoe de wind ook waait.
De weg waar de stem van Jezus me via de Bluetooh microfoontjes influistert hoe gek hij op me is…