Deze week zag ik gebeuren hoe makkelijk mijn eigen schuldig aanwijzend vingertje de ander ziek maakt.
Ik kan al twee maanden niet in mijn eigen huis douchen ivm lekkage.
Dat geeft af en toe veel stress omdat ik het gevoel heb dat mijn huis niet meer van mezelf is, daar het een rommel van jewelste geeft terwijl ik juist net mijn huisje helemaal opgeruimd had.
Ik was zo trots op de, in mijn ogen balzaal aan ruimte in de grote slaapkamer, terwijl die nu al weken vol staat met bouwgereedschap en de wasmeubeltjes uit mijn gesloopte douche.
En dan het stof… verschrikkelijk!Afgelopen dinsdag stond ik voor mijn deur en kon er niet in.
Het slot van de deur weigerde mijn sleutel, waardoor ik eerst ging twijfelen of het mijn deur wel was.
De overdadig bloeiende Geraniums lachten me met hun bonte kleuren bemoedigend toe, waardoor ik zeker wist; ‘dit is echt mijn eigen huis.’
Maar nee, het slot weigerde de tot dan toe altijd geaccepteerde sleutel te gehoorzamen, wat me vervolgens vertwijfeld af deed vragen of ik wel de goeie sleutel had.
Ook een gekke vraag natuurlijk, want het was dezelfde sleutel als altijd aan hetzelfde sleutelbos.
Ik bedacht me dan maar de Woningbouwvereniging te bellen, tot het wrikken toch de deur opende.
Gelukkig, ik was binnen.Maar in mijn hoofd begon tegelijk een ‘wiens schuld is dit?’ vraag te spelen, waar ik meteen het antwoord al paraat had;’ Wouter natuurlijk’
Hij had die dag in mijn huis geklust, dus hij had mijn slot vernachelt!Het eerste wat ik hem de volgende dag vroeg was:’wat heb je met mijn slot gedaan?’ waarop hij meteen van alles aanbracht om mij van zijn onschuld te overtuigen.
Toen hij al een tijdje aan het werk was, en ik kijkje nemen ging,
vroeg ik hem of het goed ging, waarop hij antwoordde van niet.
Er van uit gaande dat hij bedoelde dat het betegelen moeilijk ging, vroeg ik wat er dan tegenzat, waarop hij haast in huilen uitbarstte.
‘Ik doe zo mijn best en het eerste wat u tegen me zegt is dat ik uw slot kapot gemaakt heb’Dit was voor mij een mooie oefening in de schuldvrije ruimte.
Omdat ik zelf dacht in mijn recht te staan had ik mijn klusjesman schuld opgelegd.
Of dat terecht of onterecht was is niet belangrijk, de schuld maakte dat hij zich klein ging voelen ten opzichte van mij, waarom hij op zijn beurt mij weer beschuldigde van dat hij niet meer met plezier zijn werk kon doen.Ik zag voor mijn ogen hoe fnuikend en gemeen schuld is.
Het maakt inderdaad ziek!
Wouter deed zó zijn best, en ik reageerde mijn stress op hem af.
Terwijl ik graag wilde dat hij mijn douche zo snel en netjes mogelijk klaar maakte, werd ik met mijn schuldig wijzend vingertje zelf de belemmering daarvoor.Toen ik hem zei dat hij het goed deed, ik erg blij met hem ben, hij een toppertje is en niet meer dan zijn best hoefde te doen leefde hij weer op.
Het gevolg was dat hij meer dan zijn bedoeling die dag, alle drie de muren betegeld heeft.
Hij vond het fijn zich uit te sloven voor mij…Wat mezelf weer leerde dat de ander omhoog tillen voor beide kanten prettiger en produktiever sfeer geeft.
Tenslotte is er ook helemaal geen schuld, dus waar hebben we het over!
Zelfs voor dit soort ogenschijnlijk kleine voorvalletjes geldt:
‘Zo is er dan nu geen veroordeling voor hen, die in Christus Jezus zijn.’
Romeinen 8:1 NBG51
https://www.bible.com/328/rom.8.1.nbg51
Dit houdt niet alleen het ontvangen van vrijspraak in, het feestje in de schuldvrije ruimte wordt pas compleet wanneer we het ‘niet schuldig’ ruimschoots om ons heen uit gaan delen.
Vier je mee?
Hoenderhokje 