Help, ik heb schuld!

Ik ben schuldig en moet me voor de rechter verantwoorden.
Ik heb me namelijk niet aan de door de rechtbank opgelegde enkelband van regels en verplichting van de WSNP gehouden.
Ik heb een schuld van meer dan een ton, dus moet ik een baan zoeken want er moet geld in het laatje komen.

Alleen, het is niet mijn schuld, die schuld.
Het is de schuld van alle instanties waarbij ik jaren geleden om hulp smeekte, en waar keer op keer de deur dichtgesmeten werd.
Ik schreeuwde om bescherming tegen een zeer foute man, die alleen al om de twee pogingen me te doden achter de tralies thuis hoort.
Toen het me zelfs niet lukte om hem veroordeeld te krijgen voor het zich aan kinderen vergrijpen, ben ik ver van hem vandaan gaan wonen.
Ik wilde niet alleen weg bij deze man, ik kon ook al degenen die het me kwalijk namen zo te ‘lasteren’ over mijn eigen man, niet meer om me heen verdragen.
Door kerk en samenleving uitgekotst ben ik gaan begrijpen hoe eenzaam het bestaan van een klokkenluider is.
Terwijl ik verwachtte dat er voor mij, als slachtoffer van deze man, beschermingsplicht was, nam men de dader onder zegenende hoede.
Dat gaf hem de gelegenheid mij uit wraak ook financieel te ruïneren.
En omdat ik in gemeenschap van goederen was getrouwd, wordt de bewust gemaakte schuld van degene die me trouw beloofde tot de dood, ook mij aangerekend.
Dat heeft gemaakt dat ik onder aan de samenleving bungelend allerlei vernederingen moet ondergaan, omdat mijn status daar voor menig instantie toestemming voor lijkt te verlenen.
Mijn post gaat eerst naar de rechtbank, waarna ik het na controle zelf krijg toegestuurd.
De wet op de privacy geldt niet meer voor een rechteloos persoon als ik ben.
Het onder aan de samenleving bungelen betekent tevens dat er heel veel mensen achter ontelbare loketten een dikke boterham verdienen aan mijn ellende.
Vandaar dat het wenselijk is mijn ellende zo lang mogelijk te rekken of liever nog, te verergeren.

Om mij heen is daarom een soort industrie ontstaan van mij hard tegenwerkende arbeiders in de ellende en wanhoop fabriek.

Omdat ik door deze situatie zowel lichamelijk als psychisch ziek ben geworden, heb ik er een dik probleem bij.
Ik heb nl. geen enkel recht meer, dus mag ik ook niet ziek zijn.
Zelfs toen ik doodziek in het ziekenhuis opgenomen was, werd me de verplichting te solliciteren ongenadig onder de neus gewreven.

Dat ik daardoor niet herstellen kan, is mijn probleem, aldus de rechtbank en bewindvoerder.

Ik ben dus schuldig!
Het jarenlang opgejaagd zijn door een foute man heeft zich door toedoen van die man voortgezet in het opgejaagd worden door de rechtbank.
Deze rechtbank seponeerde mijn aangifte van een moordaanslag op mijn leven, net zoals men de bewering van pedofilie niet serieus nam, maar zit mij nu wel zelf dag in dag uit op de hielen.
Terwijl ik dus zelf steeds op dichte deuren bons lopen de gevolgen van het gehuwd zijn met het kwaad zelf mijn eigen deur plat.
Ik heb niet eens meer een deur!

Ik heb gemerkt dat wanneer ik wel eens probeer te vertellen over hoe radeloos ik soms kan zijn, haast niemand echt zit te wachten op mijn verhaal.
Het is een ver van mijn bed wereld waar men liever de ogen voor sluit, zodat dat wat je niet ziet je ook niet deert.
Bovendien komen er vaak allerlei opmerkingen van ongeloof over wat ik vertel, want dat kan toch nooit waar zijn?
Omdat het ongelooflijk lijkt is het blijkbaar ook geen waarheid en hoef je er niets aan te doen.
Of ik krijg te horen dat ik het achter me moet laten, wat nogal onmogelijk is wanneer de gevolgen van dat wat ik zelf ook zo graag achter me laat, me iedere dag achtervolgen.
Zo’n opmerking voelt als dat ik door degene die dat zegt, zelf achter gelaten word.

Waarom schrijf ik dit?
Omdat er toch nog een soort van hoopje is op een beetje begrip.
Ik ben nl. de wanhoop nabij, het opjagen heeft zijn tol geeist.
Het alleen zijn hierin valt me steeds zwaarder, en ik zit niet te wachten op allerlei adviezen van wat ik volgens die of gene doen moet.
Ik heb het namelijk allemaal al gedaan!
Daarbij kost het voortdurend moeten uitleggen van wat ikzelf ook niet begrijp me steeds meer moeite.

Wanneer uit belangstelling en meeleven geluisterd wordt is heel wat anders dan uitleggen, tenminste dat is hoe ik het zelf ervaar.

Wat ik nu vooral nodig heb is een arm om me heen, en een zegenende hand op mijn hoofd.
Want ik weet het zelf even niet meer…