MopjeDropje

Ik ben zwanger!
Best spannend na de geboorte van Marlon, het levenloze broertje van Joke.
Welk klein wezentje groeit er nu in mijn buik?
Zal het gezond zijn?
Jongetje,Meisje?
En oh God, laat het alsjeblieft leven.

7 maanden zwanger…
Ik bid dat het niet weer mis gaat.

Maar gelukkig, het is zomer geworden en mijn buik is steeds ronder geworden!
Wat nog mooier is, het kindje binnen in mij leeft, dat laat het duidelijk weten.
Zou het ter geruststelling van mij zijn, mijn buik als gymzaal te gebruiken?

De veertigste week gaat voorbij, de eenenveertigste ook.
Juni gaat over in Juli…
(Hè, dat betekent een kwartaal later kinderbijslag.)

Maar wat lekker dat het kindje alleen nog van mij is!
Nog van niet niemand anders, alleen van mij!

Het is 3 Juli, een prachtige zomerdag.
Ik ben met Gerard een eindje wezen fietsen, en zit bij Vader en Moeder een ijsje te eten.
Tegen schemer fietsen we weer op terug, verlangend naar mijn bedje.
Het is mooi geweest voor vandaag!

Pas geleden nog las ik een stripverhaal over wanneer je kindje geboren wordt zonder deskundige hulp.
Het zal je maar overkomenn zeg, zonder dokter of kraamzuster bevallen!

Nou, lekker slapen!
Maar dan begint het opeens, de baby komt eraan!
Rustig blijven…
Dokter bellen, Moeder bellen.
Die gelooft haar oren niet, ‘ze zat hier net nog een ijsje te eten’

Zelf voel ik het wel aankomen, het moet eruit.
Een enorme oermoeder kracht komt over me en ik poep mijn baby’tje naar het licht.
Een meisje, een meisje!
Mijn hemel, daar ligt ze tussen mijn benen!
Spartelend in het vruchtwater schreeuwt ze haar longetjes vol.
Oh God, ze leeft!
Ze maakt geluid!
Even nog komt de oorverdovende stilte van toen voorbij, maar ik lach haar in het gezicht.
Mijn kindje leeft!!

Maar dan zie ik opeens dat de navelstreng om haar nekje geslingerd zit.
De tekeningen van de pas gelezen strip komen weer boven en in één keer weet ik wat te doen.
Als de enig rustige persoon in dit tumult geef ik Gerard instructies over hoe hij zijn vingers onder de navelstreng moet doen om het dan snel over haar hoofdje te trekken.
Moeder komt intussen de trap oprennen, helemaal overstuur.
Als een kip zonder kop staat ze aan mijn bed, totaal van de wereld.
Intussen ligt mijn kleine meisje daar maar koud te worden, dus ik moet zelf het heft maar in handen nemen.
Is Moeder haar Rode Kruis opleiding nou helemaal vergeten dan?
‘ Pak een paar luiers Moeder, het kind wordt helemaal koud!’

Gelukkig, ze komt bij zinnen, en wikkelt mijn meisje in doeken.
Huilend van al die commotie, nog verbonden met de navelstreng, ligt ze in mijn armen.
‘Welkom in deze chaos Maaike’
fluister ik in haar oortje.
Welkom!!

Gefeliciteerd lieve Maaike met je achtendertigste verjaardag.
Ik ben trots op je!!