Emaille Voorraadbussen en Klokjesbloemen.

Na een paar dagen Emmeloord/Urk ben ik weer onderweg naar mijn eigen bedoeningkje, mijn thuis in Oegstgeest.
Ik heb erg mooie dingen meegemaakt, al is het alleen al het herstelde contact met een deel van mijn kinderen en kleinkinderen.
En wat een heerlijk kind is mijn achterkleinzoontje Joas, zo’n prachtig jongetje.
Het is bovendien steeds weer fijn om mijn nichtje en vriendin weer te zien.
We hebben het altijd goed met elkaar.

Het allerfijnste is dat ik mijn ouders ontmoeten kan.
Als ik dan aan kom lopen zie ik Vader al in zijn hoekje bij het raam op de uitkijk zitten.
In de vensterbank staan deze keer een paar prachtig bloeiende Clocksinia’s, een volgende keer zijn het misschien weer Azalea’s.
Tevens zie ik al van ver de verlichte wereldbol staan, Vaders’ Sinterklaascadeau uit mijn kindertijd
Tussen de oranje emaille Koffie Thee en Suiker bussen steekt Moeder’s hoofd net boven het smalle keukenraam uit.
Ze zwaait naar me en verdwijnt van voor het raampje om de deur voor me open te doen.
Vaders’ zicht wordt jammergenoeg steeds slechter, maar door Moeder weet hij dat ik eraan kom.
Vroeger bedekt met een prachtig zwarte brylcreem kuif, maar nu met alleen nog wat baby-zacht dons buigt zijn hoofd zich voor het grote raam waarna ook hij me blij zwaaiend welkom heet.

‘Bin je daar oenze Trien!’
Ja ik ben er, ik ben tegelijkertijd weer even kind dat bij Vader en Moeder thuis komt en een vrouw van middelbare leeftijd die bij haar bejaarde ouders op bezoek is.
Iedere keer weer ben ik mijn hemelse Vader zo dankbaar we elkaar nog in de armen sluiten kunnen, we leven nog.
Vooral dat mijn ouders er nog nog allebei zijn is een dankzegging waard.

Moeder verteld trots dat ze zelf haar haar heeft geknipt, wat best lastig is, in spiegelbeeld te zorgen dat je ondertussen de schaar niet in je vel zet.
Vader heeft de achterkant gedaan, waarop ik zeg dat ze dat maar niet teveel rond vertellen moeten omdat straks de hele zwemclub van Moeder in de rij staat om door Vader geknipt te worden.
‘Ja’ zegt Vader met glimmende ogen ‘vroeger had ze van die prachtige krullen!
Alle jongens waren gek op haar..’
Prachtig dat gekoeter van mijn ouders, twee hoogbejaarde mensen die totaal met elkaar vergroeid zijn.
Vader wiens ogen steeds minder zien, Moeder wiens oren steeds minder horen.
Het heeft in al zijn tekenen van ouderdomsgebrekkigheden iets schattigs, iets wat me telkens weer vertederd.
Ze houden van me,ik hou van hun, en dat laten we ook blijken.

Wanneer Moeder in de keuken bezig is met koffie zetten legt Vader zijn hand op mijn arm.
Met tranen in zijn ogen zegt hij: ‘je Moeder doet geen oog meer dicht oenze Trien, ze is er overspannen van’ waarbij hij doelt op onze door blinde haat verdeelde familie.
‘We zijn er zo kapot van, Trien..’ klaagt Vader verder.
‘Als we nou maar eens wisten wat hun bezielt.
Ze staan zondags met hun handen in de lucht, en als je zegt ‘wie beweert God te kennen maar zijn naaste haat is een leugenaar’ breekt helemaal de hel los…’
Vader kan zijn tranen amper inhouden en ik ook.
Allerlei emoties strijden om voorrang; woede, verdriet, pijn en onbegrip.
Dat vooral, onbegrip.
En toch begrijp ik het ook weer wel.
Deze alles verzengende haat naar mijn ouders en naar mij komt uit de leugenaar, Satan, de vijand van ieder mens en vooral van degene die Gods naam belijdt.

Deze haat heeft afgelopen dagen ook iets met mij gedaan, meer nog dan daarvóór.
Hoopte ik eerder nog om in de komende tijd nog eens samen met mijn zussen bij mijn ouders aan tafel te zitten, nu is die hoop dood gegaan.
Er is teveel haat.
Het kerft een brandend stempel in mijn eigen hart, dus wend ik mij voor mijn eigen veiligheid af.

Ik heb er erg om gehuild, niet zozeer vanwege mezelf, maar vooral om mijn ouders.
Ik zie hoe kapot ze zijn, en dat doet me zo vreselijk zeer.
Twee oude mensen, bij wie de hoop op herstel steeds kleiner wordt.

Alhoewel ik het liefst iedere dag even om het hoekje bij mijn ouders zou willen kijken, ben ook blij ver van dit gedoe af te wonen.
Het zou me teveel in beslag gaan nemen.
Van afstand kan ik iedere dag mijn handen vouwen om mijn familie onder het verzoenend bloed van Jezus te brengen.
Dat doe ik dan ook en ben daardoor dichterbij dan wie ook.

Ik bid vooral dat mijn ouders als vruchtbare Clocksinia mogen bloeien in de tuin van Jezus.
Ik bid dat ze mogen genieten van elkaar, en zegen hen met de rust van de algoede God en Vader van onze gekruisigd en opgestane Heer, Jezus Christus.
Hem zij alle lof en glorie tot in eeuwigheid.