De afgelopen week was ik op een christelijke conferentie.
Vorig jaar heb ik in een week als deze een mooie vrouw ontmoet, met wie ik een heel leuke vriendschap heb opgebouwd waarvan we beiden erg genieten.
Deze week waren we samen met haar dochters en vriendinnetje in één van de chalets op het afgehuurde terrein.
Het was een heel mooie week waarbij ik enorm genoten heb van de leerzame studies en workshops.
Maar het mooiste van zo’n week zijn voor mij vooral de ontmoetingen met andere christenen.
De fijne gesprekken in groepjes en individueel zijn de belangrijkste redenen voor het bijwonen van een conferentie als deze.
Ja, het was een heel mooie week.
Toch ben ik niet alleen met een hart vol vreugde thuisgekomen, er is ook pijn en verdriet.
Boosheid ook…
Waar ik steeds weer tegenaan loop is de starheid in sommige van de regels en voorschriften.
Voorschriften die 15 jaar geleden misschien nog belangrijk waren, maar nu in de onwrikbaarheid en weigering te heroverwegen een verborgen angst de controle te verliezen blootleggen.
Althans, dat is hoe ik het ervaar.
Hoe komt het dat het zo moeilijk is af te wijken van hoe we het vroeger deden?
Zou het dan helemaal in de soep lopen?
Ik begrijp best wel dat bij een groep van zo’n 1000 mensen regels nodig zijn om de orde te bewaren.
Maar ik zou graag willen dat we eens met ogen van een niet christen kijken naar hoe we sommige regels tot in het onmenselijke toepassen.
De regels zijn op een gegeven moment belangrijker dan de mens lijkt het wel.
Als ik een buitenstaander was, zou ik heel hard weg rennen en lachen om de zogenaamde ‘vrijheid’ van christenen.
We bewijzen als kinderen van God in het toepassen van pietluttigheden aan elkaar voor een niet christen hun vooronderstelling van een God bij wie je vooral netjes de regeltjes moet gehoorzamen en van wie je niks mag.
Ik schaam me soms plaatsvervangend voor de kinderachtigheid van sommige van die regeltjes.
Alsof je als volwassene bij aanmelding meteen een teugeltje omgedaan krijgt want stel je voor…
Zegt het iets van de altijd zeurende stem van schuld en tekort?
In ieder geval getuigt het weinig van vrijheid van de schuldvrije zone in onze Here Jezus Christus.
Al met al was het een prachtige week, dat vooral, maar wat meer soepelheid naar elkaar verhoogt de feestvreugde volgens mij.
Persoonlijk zou ik me in ieder geval wat meer welkom weten…

Hoenderhokje 