Vanmorgen zag en luisterde ik een interview met de schrijfster Manon Uphof n.a.v.haar nieuwe boek; Vallen is als vliegen.
Om te vertellen waarover het boek gaat blokkeert me meteen.
Na iets verteld te hebben over het gesprek met Manon zal ik je zeggen waar mijn eigen blokkade zit.De aanleiding voor Manon om dit boek te schrijven is de zelfgekozen dood van haar zusje.
Manon Uphof zegt daarover dat dit overlijden voor haar zelf niet meer dan een mededeling was.
Daarna ging ze op zoek naar de reden waarom ze de emoties rond de dood van haar zus niet binnen liet komen.Ze verteld daarover dat ze in dat proces overvallen werd door een overweldigende hoeveelheid verdriet omdat ze niet in de gaten heeft gehad dat ze haar zus allang uit haar leven had weggedaan.
Ze had haar zus op veilige afstand gezet omdat ze niet geconfronteerd wilde worden met het verhaal van die zus.
Het was namelijk haar eigen geschiedenis.
Een verleden van seksueel misbruik en intimidatie in het gezin waarin ze opgroeide, wat ze het liefst zo ver mogelijk van zich af wilde stoten.Door deze ontdekking werd weer een andere nog pijnlijker laag bloot gelegd.
Manon zegt: ‘Wanneer je niet in staat bent je eigen geschiedenis onder ogen te zien brokkelt ook je vermogen om verbinding met de levende buitenwereld te maken af.’Ze zegt over slachtofferschap dat
slachtoffers zelf ook zo’n afkeer van het slachtoffer zijn hebben.
Er is weinig eer aan te behalen.
Je krijgt al gauw het verwijt: ‘verschans of verschuil je niet in je slachtoffer rol’
Ten tweede: De ander wil je vaak graag in de slachtofferrol houden, en geeft je geen ruimte om daarbuiten nog iets anders te zijn dan dat slachtoffer.
In beide gevallen lijkt men een excuus te hebben zich te distantiëren van het slachtoffer.Ik herkende veel in wat ze vertelde.
Het is inderdaad zo dat de woorden van je verhaal hardop uitspreken niet alleen voor jezelf een confrontatie is met een verleden dat je het liefst ontkend, het is tevens een confrontatie met de buitenwereld die vaak ook het liefst je verhaal ontkent.Wanneer dat verhaal wordt ontkend ontkend men in feite je bestaan.
Angst voor die ontkenning doet je daarom zwijgen, waarmee je je zelf ontkend.In beide situaties gaat het om ontlopen van een bepaalde verantwoordelijkheid.
Naar jezelf om je eigen angst en schaamte onder ogen te zien en daar wat mee te doen.
Voor de ander om zijn verantwoordelijkheid je broeders hoeder te zijn.Waarom ik niet meteen met de deur in huis val waarover het boek van Manon gaat is, omdat ik weet dat het overgrote deel van de lezers meteen afhaakt wanneer je de woorden ‘seksueel misbruik’ in de mond neemt.
Ondanks dat recherche, opsporingsdiensten en de media meer bevoegdheid en openheid proclameren, zwijgt men er het liefst over.
Niet alleen in de maatschappij, ook in de kerk.
Ik zeg dit omdat ik het zelf ondervind.Wanneer ik mijn eigen angst voor afwijzing voorbij ben durf ik soms iets over mijn verleden met een pedofiele echtgenoot te vertellen.
Vaak is het zo dat dan meteen de sfeer verkilt.
Haast niemand wil het weten.
Het is een te schokkende waarheid die men het liefst ontkend.
Ik ook, alleen deze wereld is ongevraagd mijn leven binnen gedenderd.Wat bijzonder pijnlijk is;
het afwijzen van een verhaal als dat van mij en duizenden anderen met mij, is een afwijzing van mij als persoon.
Net zoals Manon haar zus weg deed word je als slachtoffer van seksueel misbruik, in welke vorm dan ook, weg gedaan.
Het gevolg daarvan is, dat het probleem blijft bestaan.
Dit is niet alleen een bedreiging van míjn bestaan, maar ook van de net-doen-alsof-het-niet-bestaat dove hoorder.Laat ik een klein maar heftig voorbeeld noemen.
Ivm het voortdurend achtervolgd worden door mijn verleden, schreef ik een gebedsverzoek blog.
Ik vertel in het kort wat er speelt, en waarom ik een muur van gebed om me heen nodig heb.
Er zijn mensen die voor en met me willen bidden, maar er zijn er ook genoeg die daar geen gehoor aan geven.
Al dan niet gewoon tegen me gezegd, wat al een klap in het gezicht is, of stilzwijgend negeren.
Ik vraag me af; ‘ is de oorzaak voor het negeren van mijn vraag om gebed, negeren van eigen pijn en emoties?’
Ik vermoed het, waardoor ik daarom zelf op de knieën ga voor meer openheid tussen broers en zussen in Christus.Ik schreef laatst een blog over klagen.
Dit n.a.v. een preek van Ds.Robert Roth over Psalm 88.
Wat ik in het praten daarover tegenkom is, dat er maar weinig mensen zijn die met je mee willen klagen.
Mee gaan huilen.
‘Je moet stoppen met klagen want je moet niet zo in je slachtofferrol blijven hangen,’ is een veel gehoorde reactie.Wat Manon Uphof beschrijft komt op hetzelfde neer als wat ik zelf ervaar.
Vandaar dat het me zo raakte.
Het is mijn eigen zoektocht naar wat ik aan emoties mag en durf voelen.
Het is mijn eigen confrontatie met de hardheid van een wereld waarin veel ruimte is voor verhalen van bv oorlogsslachtoffers(en terecht)
Een zielig oorlogs of helden verhaal is veel gemakkelijker aan te horen omdat het zich meestal buiten het eigen veilige huisje-boompje-beestje leven afspeelt.
In werkelijkheid is er maar bitter weinig ruimte voor het verhaal van een meisje dat door haar vader, broer, opa, oom of leraar seksueel misbruikt is.
Terwijl deze gebeurtenissen zich misschien in je eigen huis afspelen, maar zeker in dat van één van je eigen familieleden of buren in de straat.
En, ook in de kerk…Manon deed een zeer opmerkelijke uitspraak;
‘ sexueel misbruik is een bezetting van het eigen denken en functioneren.
Het is een verdergaande intimiteit dan elke andere intimiteit’
Het is een zeer pijnlijke waarheid…Toch staat boven deze afschuwelijke waarheid de Waarheid zelf.
Deze Waarheid is niet maar zo een bewering of quote, het is een persoon; Jezus Christus en die gekruisigd.Het doet me daarom des te meer verdriet dat we als broers en zussen, de familie in Jezus, eigen pijn en elkaars pijn negeren.
In feite wordt daarmee het heilzaam offer van onze Heer en Heiland genegeerd en afgewezen.De intimiteit van het leven met Hem, de Gekruisigde en opgestane Heer, het Lam op de troon, doet elke andere intimiteit, goed of slecht, verbleken.

Hoenderhokje 