Koningin Esther.(&me)

Morgen sta ik voor de rechter om me te verantwoorden voor mijn vermeende weigering te voldoen aan de eisen WSNP.
In principe is dit mijn laatste kans om gehoord te worden, het is dus erop of eronder.

Ik ben de laatste die ontkennen zal dat ik me verzet tegen de mij opgelgde eisen.
Maar in tegenstelling van wat de bewindvoering beweerd, het is geen onwil, maar onmacht.
Een onmacht die me soms radeloos, soms krachtig maakt.

Ik heb zo maar een vermoeden dat Esther een zelfde strijd in haar binnenste gevoerd heeft nadat haar verteld was dat Haman alle Joden in het land doden wilde.
Door list en bedrog had hij zelfs koning Ahosveros zo ver gekregen dat deze zijn handtekening onder dit moordmanifest zette.
Min of meer door de nood gedwongen ging Esther naar de koning om voor haar volk en zich zelf te pleiten.
Ze was immers zelf ook een Jodin!

Wat me raakt in het verhaal van Esther is dat ook zij recht tegen de stroom in, wars van alle wetten die het tegenovergestelde van haar eisten, op weg ging naar de koning.
Bij hem aangekomen zegt ze; ‘kom ik om dan kom ik om’

Moedig van Esther!
Ze zou sowieso door Haman gedood worden dat stond al vast.
Maar ze nam de regie in handen en kwam voor zichzelf en haar volk op…
Ze kwam op voor haar recht!
Ongetwijfeld trilde ze vanbinnen als een rietje, net zoals ik dat doe.
Maar ik vecht ook voor mijn recht.
Het recht dat ieder ander ook heeft in dit land; de vrijheid om je eigen leven te leiden.
Het recht om ziek te zijn en daarvan te herstellen, het recht op bijstand in welke vorm dan ook wanneer het even zelf niet lukt, het recht op bescherming wanneer je in een onveilig situatie zit.

Daar vecht ik voor.
Niet omdat ik dat zelf heb bedacht, maar omdat het in de Nederlandse Wet verankerd ligt.
Vechten is niet makkelijk, vooral wanneer je iedere ik keer je neus stoot en deuren waarvan je zou mogen verwachten dat die zich voor je openden, vlak voor je neus dichtklappen.
Het is zwaar, en vaak genoeg wil ik het opgeven.
Maar stoppen is geen optie, omdat ik dan het gevoel krijg dat toen ik me bevrijdde uit de (soms letterlijke)wurggreep van de man waarmee ik was getrouwd, ik me neer legde bij de daaruit voortvloeiende wurggreep van een (naar wat ik zelf aan ervaring daarin heb opgedaan)falend rechtssysteem.
Een systeem dat geen enkele bescherming biedt tegen de haat van een rancuneuze ex-echtgenoot waar ‘in gemeentschap van goederen’ getrouwd zijn, de vrijheid geeft de ander legaal te ruïneren.

Veruit de meeste mensen raden me aan me gewoon aan de regels van dit systeem te houden.
‘gewoon…’
Eerlijk gezegd heeft de alom geldende definitie van ‘gewoon’ voor mij allang zijn betekenis verloren.
Voor mij is het meer gewoon dat ik de ruimte krijg te herstellen, zodat, en daar verlang ik zo naar, ik weer ‘gewoon’ volwaardig mee kan draaien in de maatschappij.
Volgens mij kan ik me dan nuttiger maken dan nu me voortdurend het mes op de keel wordt gezet.

Vader, kom ik om, dan kom ik om.
U zegt dat U in het musje bent wanneer het van het dak valt.
Daarom vertrouw ik op; ‘U in mij en ik in U’