Wie betaald de tol?

Vanmorgen las ik op AD.nl dat er bij de politie honderden(!) zedenzaken op de plank blijven liggen; Onopgelost.
De afgelopen week was in het nieuws dat een aantal mannen een vermeend zedendelinquent overmeesterden.
De verdachte is gestorven waarbij het nog niet duidelijk is waaraan en waardoor.
Er werden mensen uit zijn omgeving geïnterviewd die vol lof over de verdachte praten, niemand kon geloven dat het een pedofiel was.
Ter nagedachtenis werd zelfs een stille tocht georganiseerd, want het was zo’n fijne man en zo leuk met kinderen…

Deze berichten doen me de haren te bergen rijzen!
Temeer omdat ik in mijn eigen leven de gevolgen van deze ontkenning als een dagelijkse last mee draag.
Ik heb ervaren dat haast niemand geïnteresseerd is in het verhaal van slachtoffers van pedofilie.
Dat is niet alleen mijn ervaring, maar die van de meeste slachtoffers.

Waar ik en tevens vele anderen met mij tegenaan lopen is de onwillige houding van politie en recherche.
De honderden zaken die op de plank liggen te verstoffen zijn daarvan het bewijs.
Ondertussen kunnen pedo’s ongestoord hun gang gaan, en eisen zelfs hun eigen boten op in de Pride Parade Amsterdam.
Wie ligt daar wakker van?

Dat dit allemaal gebeuren kan is niet alleen omdat politie en recherche zo happig niet zijn deze smerigheid aan te pakken, iedereen die zijn kop in het zand steekt maakt zichzelf medeverantwoordelijk.
Om deze medeverantwoordelijkheid te ontkennen worden slachtoffers van zedendelicten maar wat vaak geconfronteerd met ‘victimblaming’

Vandaag heb ik als gevolg van dit ‘victimblaming’ voor de zoveelste keer vonnis over mezelf horen uitspreken.
Terwijl de werkelijke misdaad van pedofilie nog steeds wordt bedekt, ontkend en/of niet belangrijk genoeg gevonden wordt om voor de rechter te brengen, stond ik ten gevolge van deze ontkenning vandaag voor de zoveelste keer voor de rechter om me als een niemand te laten behandelen.
Dan zijn er opeens wel allerlei instanties die zich druk maken om ‘recht’ en omdat het om kille euro’s gaat medeverantwoordelijkheid vonnissen.

Dat er ondertussen kinderlevens kapot gemaakt worden, daar maakt het overgrote deel van de samenleving zich niet druk om.

Soms bekruipt me het gevoel: ‘had ik ook maar gewoon precies zo gedaan.
Mijn kop in het zand gestoken en die man gewoon zijn gang laten gaan, net zoals iedereen dat doet.
Dan had ik vandaag niet voor de zoveelste keer voor de rechter gestaan voor een schuld die niet mijn schuld is.
Ik had dan ‘gewoon’ mijn leventje door kunnen leven.
Al die jaren onder hoogspanning leven had ik dan kunnen vermijden, want het interesseert immers toch niemand wat?’

Ik kan het niet.
Ik zou geen oog dicht doen.
Dat doe ik nu ook niet wanneer de beelden van wat ik gezien heb mijn nachtrust verstoren.
Maar iets te weten wat te afgrijselijk voor woorden is en daar mijn mond over houden zou me nog meer verteren, omdat dat tegen mijn gevoel van rechtvaardigheid in gaat.
De tol die ik nu betaal is hoog, maar wanneer ik gezwegen zou hebben, was de tol nog hoger geweest.
Nu heb ik mijn ziel beveiligd voor dat wat er in mijn huis gebeurde en raakte daardoor alles kwijt.
Als ik ook mijn mond had gehouden, had ik dat mooie huis waarschijnlijk behouden maar had mijn ziel verloren.

Is mijn verhaal zonder hoop?
Geenszins.
Vanmorgen schreef ik Psalm 91 in mijn eigen woorden.
Vader biedt me daarin niet alleen een schuilplaats onder zijn vleugels, Hij beloofd me ook dat ik de vergelding aan de goddeloze met eigen ogen zien ga…



Auteur: tinyonline

Ik word blij van zelf nadenken i.p.v. napraten Toon alle berichten van tinyonline