Jezus-Krukje en Jezus-pleistertjes.

Een tijdje geleden schreef ik over het Jezus krukje.
Het staat symbool voor het in de positie gaan staan die Jezus voor je bedoelt heeft.
Jezus zelf werd bij Zijn doop in de Jordaan als het ware op het krukje gezet als de Geliefde Zoon in wie God een welbehagen heeft.
Niet zomaar een Zoon, maar de Geliefde Zoon!
Dat is zijn én onze positie, geliefde kinderen van God, in Wie Hij een welbehagen heeft.

Ik heb voor mezelf een krukje gekocht, een opstapje waarop ik het Geliefd zijn oefen en uitspreek.
Te kijken zoals Jezus me ziet, zonder oordeel naar mezelf en de ander.
Staande op dat krukje zie ik alles ook een beetje meer van boven, niet om erop neer te kijken, maar als teken dat ik staand in mijn positie van Geliefd kind van God al het aardse onder mijn voeten hebt.
In Jezus overstijg ik de omstandigheden omdat ik in Hem in meer dan overwinnaar ben.

Vanmorgen onder de douche bedacht ik me ineens dat ik al een tijdje niet meer op mijn Jezus-krukje heb gestaan.
Ja, wel als opstapje om iets van de hoogste plank te kunnen pakken, maar niet als oefening in de schuldvrije zone.

Ik schrok er van en tegelijk werd ik me ervan bewust hoe sneaky en gemeen oordeel werkt, het beheerst maar weer zo mijn denken en doen.
In het normale leven heb ik de laatste jaren nogal wat te verstouwen als gevolg van teleurstellingen in het leven en in de kerk.
Emoties als verdriet, woede, angst en pijn laten me maar zo van mijn Jezus-krukje stappen waardoor ik mijn werkelijke positie uit het oog verlies.

Ik klap het krukje nog wel uit, maar dan om iets te pakken wat me (nog) niet toekomt, het ligt namelijk nog te hoog, het is nog niet voor nu.
Ik moet nog een beetje groeien omdat het hoger ligt dan ik nu aan kan.
Of het is helemaal niet voor mij maar voor iemand anders.

In mijn koppige eigenwijsheid en ongeduld om toch alvast te pakken wat voor morgen is bedoeld, moet ik me veel te ver uitrekken, waardoor ik totaal uit mijn evenwicht van mijn krukje kûkel.
Daar lig ik dan in het stof, de plek waar de slang listig en sluw mijn denken besluipt.
Ik zit maar weer zo vol zelfoordeel, en zou het liefst van de aardbodem verdwijnen.
Het gevolg van zelfoordeel is altijd oordeel naar alles en iedereen, kortom chaos.

Ik vind het bijzonder komisch van Vader en heel erg lief dat Hij me gewoon mijn gang laat gaan, Hij geeft zelfs een kusje op mijn bezeerde elleboog en knieën.
Daarna komt Hij met het blikje pleisters waaruit ik zelf mag kiezen welke ik de mooiste vind.
Drie keer raden…
Die met een foto van Jezus erop natuurlijk!
Maat weet je wat nou zo grappig is?
Wanneer ik me zielig voel en naar die pleisters kijk zie ik ineens dat het mijn eigen foto is.
Een Geliefd Kind in Wie God een welbehagen heeft.
Hij in mij en ik in Hem!

Gelukkig, de Bijbel staat vol met mensen zoals ik.
Neem nou Elia, de ene dag op de berg Karmel in vuur en vlam voor de God van Israël, de andere dag jammerend in het stof van de woestijn; ‘laat me alsjeblieft dood gaan.’
En wat te denken van Paulus?
Hij zegt; ‘het kwade dat ik niet wil doen doe ik, het goede dat ik wil doen doe ik niet.
Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen?’
Gelukkig, Paulus weet dat we al verlost zíjn!
‘The case is closed!’
Wauw, ik ben in goed gezelschap!

DankUVader voor mijn hoge positie in U.
Help me om geduldig en zonder oordeel te groeien naar dat wat U allemaal nog in petto heeft voor ons saampjes en de mensen om me heen.

Hupsakee, klop het stof van je Koningsmantel en neem je positie weer in Girl…