Ik wil je een verhaal vertellen dat je vast al wel kent.
Een verhaal dat eeuwen geleden door drie mannen is opgetekend in het boek der boeken, de Bijbel;
de geschiedenis van de bloedvloeiende vrouw.
Maar wat wisten die mannen ervan hoe en wat die arme vrouw voelde, überhaupt of ze nog wel voelde.
Nou ja, Lucas, de arts van de drie, misschien dat die iets van haar belabberde situatie begreep, wellicht had hij zelfs nog wel geld aan haar verdiend.
Maar van Mattheüs, een tollenaar en Marcus, een geschiedschrijver kun je niet al te veel begrip of invoelingsvermogen in vrouwenzaken verwachten.Wandel je met me mee naar een paar eeuwen terug?
Je moet weten, ik ben die vrouw en wil je zo graag zelf mijn verhaal uit de doeken doen!
Want dat is ook letterlijk wat er aan de hand is, mijn bestaan is in doeken gewikkeld, ik ben een gevangene van vieze bebloede doeken, doeken die me isoleren van de rest van de samenleving.
Mijn maandelijkse periode stopte op een gegeven moment niet meer en vloeit geruisloos van het ene in het andere jaar over.
Terwijl ik als onrein me niet onder het volk vertonen mag, is mijn eigen reiniging een dagtaak, en toont het altijd stromend bloed
de oorzaak van mijn ellende.Twaalf jaar ben ik nu ziek en de vele doktersrekeningen hebben de geldkraan gestopt.
Ben ik nu ook nog aan de bedelstaf overgeleverd?Maar…afgelopen week hoorde ik goed nieuws; er trekt een wonderdoener door het land, en vandaag is hij dichtbij.
Diep vanbinnen weet ik dat dit mijn laatste kans is, daarom ben ik op pad gegaan om die Jezus te zoeken.
Ik hoor het gegons van veel volk en mijn hart bonkt me in de keel.
Angst en hoop spelen roulette met mijn emoties, maar ik ben vastberaden!
Ik weet het, ik speel met vuur want ik ben onrein, ik mag niemand aanraken en niemand mag mij aanraken, maar ik heb een plan.Oh, ik voel me als Esther die op weg ging naar koning Ahosveros om hem gunst te vragen voor haar volk nadat Haman het uitroeien wilde.
‘Kom ik om dan kom ik om’ dacht ze, precies wat ik nu ook steeds tegen mezelf zeg.
Maar ja, deze Jezus hoeft me geen hand te reiken en al helemaal geen gouden scepter, ik wil zelfs liever niet dat hij mij opmerkt.
Wanneer ik dichtbij hem ben, ga ik me bukken om de kwastjes van zijn mantel aan te raken, en dan zal ik gezond zijn!
Wat niet weet wat niet deert, niemand hoeft te weten dat Jezus door mijn aanraking ook onrein geworden is.
Stel je voor, hij zou uitgestoten worden en net als ik een outcast zijn.Man man, wat een opgewonden stemming zeg.
Er is nl. nog iemand om een wonder van Jezus komen vragen, een overste van de synagoge nog wel.
Hij klampt Jezus aan want zijn dochtertje is ziek en hij wil dat Jezus onmiddellijk met hem mee gaat om haar de handen op te leggen.Iedereen wil natuurlijk weten hoe dat afloopt, en dat komt mij wel goed uit.
Ik kan nu nog meer ongemerkt mijn eigen wonder op komen halen!
Wanneer ik achter hem ben, buk ik me heimelijk en raak snel één van de kwastjes onderaan Jezus’ mantel aan.Onmiddellijk gebeurt het, ik ben weer beter; het bloeden is gestopt.
Mijn lijf voelt als toen ik nog maar pas een ‘groot meisje’ was, zoals moeder het destijds noemde.
Snel snel, gauw naar huis, eer iemand me opmerkt.
Maar oh nee, Jezus staat stil en draait zich om…
‘Wie heeft me aangeraakt?’ vraagt hij, terwijl zijn ogen zoekend rondgaan.
Één van zijn discipelen zegt: ‘hoe kunt u dat nou vragen, het is een gedrang van jewelste, iedereen raakt elkaar aan!’
Maar ik weet dat ik gesnapt ben, ik ben erbij, mijn lichaam is gezond en toch zal ik samen met hem alsnog verworpen worden.
Bevend val ik aan Jezus’ voeten en vertel hem maar eerlijk waarom ik hem heb aangeraakt.
‘Kom ik om dan kom ik om’
Hij kijkt me aan, en ik weet plotseling dat hij zich juist daarom omgedraaid heeft; hij móest me zien, waardoor ik ook zelf kan zien!
Zijn ogen trekken me in een bron van eeuwige liefde en ontferming en alsof zich in mijn hart een geheimenis ontvouwt, is het zijn bloed wat in mij een levendmakende bron doet ontspringen.
‘Dochter’ zegt hij, ‘ga in vrede, je geloof heeft je behouden.’Ik dans mijn terugweg op lichte voeten, dartelend en opgewonden als een jonge vrouw die nog maar net ontdekt heeft dat ze zwanger is.
Glimlachend als een pas verliefd meisje, genietend van het geheim dat ze in zich mee draagt; nu nog alleen van zichzelf en toch zo heerlijk wanneer het te zien zal zijn!
‘Dochter’ zei hij, ‘dochter’
Oh, de klank in zijn stem, de blik in zijn ogen!
‘Dochter!’
Ik ben niet alleen genezen, maar hoor er weer bij, ik mag er weer zijn, de bebloede doeken die alhaast mijn dood voorzegden, ik mocht ze achtergelaten bij Jezus, mijn geneesheer!
Mijn lijf kan weer vruchtdragen, het moederschap lacht me toe!
Het gras is groener, de bloemen bloeien uitbundiger, de druiven staan op knappen, vol van hun zoetgeurend vocht.
Al die jaren hoorde ik de vogeltjes wel fluiten, maar pas nu herken ik hun lied;
‘Dochter, ga in vrede…’
‘En zie, een vrouw die al twaalf jaar bloedvloeiingen had, kwam van achteren naar Hem toe en raakte de zoom van Zijn bovenkleed aan; want zij zei bij zichzelf: Als ik alleen maar Zijn bovenkleed aanraak, zal ik gezond worden.
Jezus keerde Zich om, zag haar en zei: Heb goede moed, dochter, uw geloof heeft u behouden.
En de vrouw was vanaf dat moment gezond.’
Mattheüs 9:20-22 HSV
https://www.bible.com/1990/mat.9.20-22.hsv

Hoenderhokje 