Samen op de Weg

Een navolger van Jezus Christus noemt de Bijbel Christen en dat ben ik ook, Christen.
Ondanks dat ik graag naar de kerk ga ben ik daarom niet automatisch een kerkmens, tenminste niet op die manier dat ik, omdat ik bv Gereformeerd ben, een Gereformeerde Christen ben.
Alhoewel het woord Gereformeerd of Reformatorisch (daar worden alle Gereformeerd en Hervomde kerken onder geschaard) me wel erg aanspreekt; betekent Christen zijn voor mij opnieuw gevormd, opnieuw geboren, dat waar Jezus het met Nicodemus over heeft.
Hervormd door de vernieuwing van mijn denken.
Vroeger een zondig mens vol schuld en schaamte, nu de gerechtigheid Gods in Jezus Christus.
Ik geloof dat Jezus dood aan het kruis mij vrij gekocht heeft uit de macht van de zonde waardoor ik als wedergeboren mens gereformeerd ben en hervomd wordt naar het beeld van Jezus.
Van dood naar leven, van oud naar nieuw.
Maar hetzelfde zou ik kunnen zeggen wanneer ik naar een Evangelische kerk ga.
Dan betekent dat plakkertje niet dat ik een Evangelisch Christen ben, ik ben Christen en ga naar een Evangelische kerk.
Precies eender is het als ik bij de Rooms Katholieke kerk ingeschreven zou zijn.
Met andere woorden; ik ben Christen, een navolger van Christus en niet van een kerk, dominee, voorganger of pastoor.
Van nature heb ik altijd al een beetje allergie voor al die afkortingen en plakkertjes.

Toch heb ik natuurlijk wel zo’n plakkertje, omdat ik lid ben van een bepaalde kerk.
Ik hou van die kerk, niet om de naam daarvan, maar gewoon omdat ik van de kerk houd als instituut waar het Evangelie wordt verkondigd.

In mijn leven als Christen heb ik in diverse kerkgenootschappen een plekje warm gehouden.
Eerlijk, ik ben niet zo goed in koetjes en kalfjes gesprekken, ik vind het veel fijner om met Christenen van allerlei kerken het Jezus’ leven te delen.
Dan vallen mij verschillende zaken op.
Ik praat dan over ervaringen als Christen in zowel de Reformatorische, de Evangelische en Rooms-Katholieke kerk in het algemeen, niet over die of die kerk speciaal.
Het is wellicht iets gechargeerd, een manier om duidelijk proberen te maken wat ik bedoel.

Gereformeerd en als kind gedoopt en opgevoed Christen heb ik, zoals van me verwacht werd ‘Belijdenis des Geloofs’ gedaan waardoor ik vanaf toen ook deel mocht nemen aan het Heilig Avondmaal.
Op zich stuitte het mij tegen de borst dat ik daarvoor eerst dat papiertje moest halen, tenminste zo voelde het voor mij.
Ik wil niet denigrerend doen over doop en belijdenis en al evenmin over de formulieren achterin ons gereformeerd Bijbeltje.
Alleen vraag ik me bij elke religieuze of godsdienstige regel altijd af; ‘waar staat dat in de Bijbel?’
Toch, omdat ik bij de kerk hoor voegd(e) ik me naar de regels van die kerk alhoewel ik verlang naar meer van het Woord alleen.

In de Reformatorische kerk of zoals dat ook wel eens genoemd wordt, Traditionele kerk is men trots op de kinderdoop.
In de Evangelische kerk is de volwassen of grootdoop meer gebruikelijk, een gebeuren dat in de Reformatorische kerk meestal ‘overdoop’ wordt genoemd.
‘Overdoop’…daar klinkt iets van afkeuring in door.
Men zegt vaak; ‘je bent als kind al gedoopt, waarom moet je dan later nog eens gedoopt worden?’
Of nog scherper; ‘hebben wij het als ouders of als kerk dan verkeerd gedaan?’

In Evangelische kringen worden kleine kinderen dus niet gedoopt maar opgedragen en legt men geen Belijdenis des Geloofs af maar in principe zegt men bij de Volwassendoop hetzelfde als bij het Belijdenis doen;
‘Ik geloof in Jezus Christus’

Ik wilde het wel eens beleven bij de Evangelischen, dus ging ik jaren geleden op Goede Vrijdag naar één van hun diensten.
Mijn verwachting was dat het er in ieder geval wat vrolijker aan toe ging dan bij ons, meer Halleluja prijs de Heer!
Dat mistte ik wel wat in mijn eigen kerk.
Ik hoopte dat men blij zou zijn met mijn komst en we mooie gesprekken over Jezus zouden hebben.
Het werd een een grote afknapper!
De eerste de beste en ook enige vraag die me gesteld werd was; ‘ben je al volwassen gedoopt?’
Alles in mij steigerde!
Niemand vroeg me; ‘Wie is Jezus voor jou?’
Moest ik bij de Reformatorischen voldoen aan het regeltje ‘eerst belijdenis doen’ en dan telde ik pas mee, hier moest ik net zo goed eerst weer een door de kerk geplaatst hekje, wilde ik erbij horen.
Het kwam er op neer dat ik nergens aan mee kon doen en pas Heilig Avondmaal mee mocht vieren nadat ik volwassen gedoopt was.
De tussenliggende periode werd ik als het ware gedoogd en probeerde men mij te bekeren tot de volwassendoop.
Ik was zó teleurgesteld!

Wat me daarin zeer doet is dat we naar en over elkaar dat doen en zeggen waarvan we niet willen dat de ander dat over ons zegt en doet.
In de Reformatorische kerk doet men wat neerbuigend over de vrijheid en het ‘in de Heer’ zijn bij de Evangelischen, andersom gedraagt de Evangelische kerk zich wat arrogant over het net iets beter te denken begrijpen wat bekering inhoudt dan de Reformatorischen dat doen.

Ik heb families uit elkaar zien gaan omdat van huis uit Gereformeerd en/of Hervormd opgevoedde kinderen zich later in een Pinkster of Baptisten kerk door onderdompeling lieten dopen.
Kinderen laten zich stiekem dopen, al dan niet de ouders verwijtend het verkeerd te hebben gedaan, of ouders weigeren bij de ‘overhoop’ van hun kind aanwezig te zijn omdat ze de volwassen-doop van hun kind als afwijzing van hun zelf zien.
Ik hoor Evangelische Christenen vaak zeggen; ‘dat snappen ze immers toch niet in de traditionele kerk…’

Omdat ik momenteel lid ben van een Gereformeerde kerk vraag ik dan wel eens wat ondeugend; ‘gunnen jullie ons de Heilige Geest eigenlijk wel want het lijkt net alsof jullie daar het alleenrecht op hebben.
Misschien hebben wij daarom de Heilige Geest niet omdat jullie hem tussen jullie muurtjes gevangen houden.’

Dan hebben we natuurlijk nog de Rooms Katholieke kerk.
Met Christenen uit alle plaatselijke kerken hebben we afgelopen voorjaar een feestelijke dag georganiseerd vandaar dat ik me voornam die kerken ook zelf te gaan bezoeken.
Omdat mijn hart uitgaat naar Oecomene en al die naampjes me benauwen, ging ik daarom een paar keer naar de Rooms Katholieke kerk.
Wat schets mijn verbazing, ik kwam erachter dat, (zo is mijn ervaring) het overal hetzelfde is!
Ook in de Rooms Katholieke kerk moet ik eerst een hekje door eer ik aan de Eucharistie mee mag doen.
Volgens de Rooms Katholieken benoemen andere kerken de Maaltijd des Heren al verkeerd door het het Heilig Avondmaal te noemen.

Bezeerd om deze starre houding vroeg ik aan de pastoor hoe het mogelijk is dat we dezelfde Heer Jezus belijden en toch niet samen aan zijn voeten kunnen zitten.

Dat vraag ik mij namelijk dikwijls af; hoe we die eigengemaakte hekjes en zorgvuldig aangelegde dijkjes overbruggen kunnen.
Het zijn in mijn ogen muurtjes die onze angst verbergen waarlijk vrij te zijn.
Kennelijk hebben we moeite met die vrijheid en weten we er totaal niet mee om te gaan.
Nog als Reformatorische, nog als Evangelische, nog als Rooms Katholieke Christenen.
Bevrijd van de regels van die andere kerk, leggen we onszelf toch weer wetten op, wetten met net een ander naampje, maar met dezelfde betekenis.

Kijk, daarom is het zo nodig aan Jezus voeten samen te komen en te luisteren naar wat Hij ons over vrijheid te zeggen heeft.
Wat bedoelt Hij wanneer Hij zegt dat we ín Hem moeten blijven, zodat we veel vrucht dragen?

Wat ik zo verlang is dat de Evangelischen het niet meer beter weten dan de Reformatorischen, die op hun beurt hun argwaan naar de Evangelische vrijheid aan de kant zetten.
Waar ik om bid is dat de Rooms Katholieken hun patent op de Moederkerk opgeven en we daardoor als een drie-eenheid uitkomen bij Vader, Zoon en Heilige Geest.
Ik zie uit…



Auteur: tinyonline

Ik word blij van zelf nadenken i.p.v. napraten Toon alle berichten van tinyonline