Even langs de pomp.

In één van de digitale kranten las ik deze kop boven een artikel over de huidige oorlog in Syrië;
“Het is dringen op het Syrische slagveld: drukste ter wereld.”
Daarna schrijft de journalist: “Hoog tijd voor een overzicht van dit slagveld,” waarna hij een opsomming van de elkaar steunende en/of bestrijdende partijen geeft.

De bron van deze oorlog, zo schrijft hij, ligt in Syrië waar sinds 15 maart 2011 strijd geleverd wordt om…
Ja, om wat eigenlijk?
Om macht en stukjes grond.

In mijn blog wil ik niet zozeer dit conflict uitpluizen, daar wordt al genoeg in allerlei kanalen over gezegd en geschreven.
En toch ook weer niet genoeg, want ondertussen gaat de oorlog en het gewone leventje gewoon door.
Het volgende gesprek gaat bv over het Televisier gala, het komende Songfestival in Rotterdam, talloze sportverslagen, de boeren die optrekken naar Zwolle en nog meer van dit soort al dan niet belangrijk nieuws.

Eerlijk, ik word er onpasselijk van.
In mij groeit een heilige onrust en verontwaardiging bij al dit “nieuws.”
Door bv. in het artikel genoemd “hoog tijd voor een overzicht,” en het woordje “bron” begint er wat te borrelen in mij.
“Wat is hoog tijd?” wil ik dan schreeuwen, en “waar ligt de bron?”
Want ligt de bron bij Assad of Poetin?
Bij Trump of Erdogan?

De bron van al dit wapengekletter ligt toch gewoon in het Paradijs?
Daar waar God voor de mens een volmaakte wereld schiep zonder stikstof probleem, droogte, overstromingen, aardbevingen, orkanen, ziekte, honger en oorlog.
Al die ellende kwam er pas nadat die vuile rotslang, Satan er zich mee ging bemoeien en de mens zijn oor te luisteren legde bij de vijand van God en dus ook van de mens.

Een vraag: wanneer je gelooft dat de dood en opstanding van Jezus Christus het antwoord op al onze vragen is, wat dringt ons als kerk dan vandaag de dag?
Is het geen hoog tijd dat we als wedergeboren kinderen van God een andere boodschap op het slagveld van deze wereld brengen dan wereldleiders, politici journalisten (en kerkleiders?)dat doen?
Niet dat het allemaal onzinnig is waar we synodes en vergaderingen over beleggen, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat we het vooral erg druk hebben met naar binnen gerichte politiek en het bewaken en veroveren van grenzen zoals de wereld dat ook doet.

Jezus zegt dat we het zout der aarde zijn, de smaakmakers.
Ondertussen graaien en verdelen zichzelf tot god gekroonde mannetjes stukjes grond waarbij ze niets en niemand ontzien.

Maar… wanneer wij het zout van de aarde zijn, verdelen en bevechten ze dat wat helemaal hun eigendom niet is!
Het is van Jezus en als erfgenamen van Gods Koninkrijk dus ook van ons!
Is het dan geen hoog tijd op te staan en te roepen: ‘Hé, hallo, hoor eens even…’ en terug te pakken wat ons geroofd is?
Dringt de boodschap van het kruis ons nog wel de bazuin te blazen voor onze heerlijke Vredevorst, Hij de Koning der Koningen, de Heer van hemel en aarde?

Ik verlang er zó naar dat we stoppen met praten en dat ene nodige doen: aan de voeten van Jezus door de knieën gaan om te luisteren, enkel en alleen nog te luisteren…

Oh, ik bid dat we niet slapen maar waakzaam uitzien wanneer Jezus terug komt om ons op te halen.
Ik bid dat het verlangen naar Zijn komst ons lampje brandende houdt in deze steeds donker wordende wereld.
Ik bid dat we als een stad op de berg zichtbaar zijn om heen te wijzen naar die plek waar Jezus het Licht is dat nooit meer uit gaat.
Ik bid dat we richtingaanwijzers zijn naar het nieuwe Jeruzalem de stad waar het eeuwig vrede zal zijn.
Barmhartige God, ontferm U over ons…