De namen van mijn kinderen.

Al heel lang neem ik me voor mijn berging eens op te ruimen maar het komt er maar niet van.
Het liefst doe ik de deur steeds zo snel mogelijk weer achter me dicht, omdat de herinneringen aan toen en voorbij soms een loopje met mijn emoties nemen.
Het is dat het niet mogelijk is op de tast dat ene blik verf of die en die bloempot te pakken anders hield ik het liefst ook mijn ogen dicht.
De opstapeling van een leven vóór het nu is af en toe te confronterend.

Je zou zeggen: ‘dan kieper je het toch weg?’
Maar zo simpel ligt het niet, want het meeste zijn waardevolle spullen, zó waardevol dat er naar kijken en aanraken zoet pijn doet.

Neem nou de wieg…
Vier keer werd in dit mandje een kostbaar kleinood gelegd, drie meisjes en één jongetje.
Vier heel verschillende baby’s; het derde kindje met een door uitdroging gebarsten roze huidje en donkerblonde haartjes, de vierde een donker donsbedekte achtponder met gitzwarte wimpertjes, de jongste en vijfde baby zó wit, blond en doorzichtig dat je haast door haar heen kon kijken.
Mijn oudste en eerste kindje dat in de wieg gelegd werd, had een roomwit velletje waarover een zacht gouden gloed van zomerworteltjes oranje haartjes lag.
Alle vier kinderen anders van kleur, niemand leek op het andere broertje of zusje.

Behalve het tweede kindje, het was een precies eendere baby als het eerste, roomblank, bedekt met een gouden gloed van zomerworteltjes oranje gekleurde haartjes.

Voor zijn geboorte lag ik in de verloskamer van het ziekenhuis waar de arts haar oor te luisteren legde door de toeter op mijn buik.
Koud en hard luidde daarna het oordeel: ‘Die vrucht is allang dood!’

Verdoofd probeerde mijn gevoel mijn kind binnen te houden, maar mijn lijf deed gewoon wat het doen moest; wilde het niet zelf dood gaan moest dat wat er niet hoorde uitgedreven worden.
Nog eer ‘de vrucht’ een eerste hap lucht had ingeademd, had het al in de veilige beschutting van mijn buik de laatste zucht geslaakt.
Het kleine rode mondje zweeg, de oogjes met de zomerworteltjes gekleurde wimpertjes bleven gesloten, de handjes grepen niet zoekend in het rond om krachtig mijn eigen vingers te omknellen, de voetjes die ik eens voorzichtig fladderend in mijn binnenste had voelen trappelen weigerden daarbuiten ook maar één stap te zetten.
Oorverdovend stil, slap als een lappenpop lag het tussen mijn benen.
Terwijl mijn binnenste krijste en schreeuwde: ‘ga huilen, ga huilen!’ klemden ook mijn lippen zich verstommend op elkaar.
Zoals mijn kind al van tevoren zijn oogjes gesloten had, zo dwong mijn verstand te kijken naar wat mijn gevoel weigerde te geloven, mijn bloedeigen dode kind.
Ondanks de ontzetting zoog ik het beeld in me op, mijn kind dat ik voor het eerst en tegelijk voor het laatst bekijken kon.
Zijn stille hartje baande zich een weg naar het diepste van mijn eigen bloedend en bonzend binnenste.
Alsof het ruimte maken moest, zo rukte de pijn een deel van mijn eigen kloppend hart uit mijn lijf, waarna ik mijn kind in de ontstane holte veilig opbergen kon.

De schreeuw in mijn binnenste was als het roepen in een echoput, hard en meedogenloos kwam het als een boemerang terug en sloeg mezelf in het gezicht

Lamgeslagen kwam ik thuis en ruimde de wieg weer op.Niemand sprak over de bevalling, niemand vroeg de naam van mijn kind.
Pas jaren later durfde ik mezelf toestaan het zwijgen te doorbreken en oorverdovend te gaan schreeuwen.
Ik leerde rouwen om mijn tweede kindje, mijn zoontje Marlon.
De tijd heeft de scherpte van het verdriet wat geschaafd en gepolijst, maar gaat nooit meer helemaal over en kan soms onverwacht hevig schrijnen.Dat is niet erg, soms alleen een beetje lastig.Het zorgt er tevens voor dat mijn berging een soort van no-go-area is.

Gelukkig ligt mijn hart en alles wat daar verborgen ligt in het veilige kommetje van Jezus doorboorde handen.
Samen met de vijf kinderen die uit me geboren zijn word ik gewiegd in een eeuwigdurend trouwverbond.

Opgedragen aan:
Joke
Marlon
Maaike
Jelle-Dirk
Ditta

---