Horen Zien en Zwijgen.

Ondanks het vele onrecht wat me als klokkenluider van een pedofiel ten deel viel, heb ik 4 jaar lang volgehouden dat ik het precies zo zou doen.
Ik zou weer naar de desbetreffende basisschool de ‘Lichtboei’ in Emmeloord gaan waarvan de directeur in alle toonaarden de verschillende sexueel overschrijdende incidenten ontkende en onder het kleed veegde, maar toch de meester met een zak geld op zak de zak gaf.
Ik zou weer naar het hoofdkantoor van de basisscholen Noordoostpolder gaan om de hoofddirecteur te spreken te krijgen om vervolgens bij de deur tegengehouden te worden; ‘er is geheimhouding getekend, dus…’
Ik zou weer vragen; ‘als er niets gebeurd is, waarvoor is dan geheimhouding getekend?’
Ik zou weer contact zoeken met de ouders van kinderen en hen
smeken asjeblieft aangifte te doen, ondanks dat ze dit weigerden om reden dat omdat ze hem zo zielig vinden een juridisch dichtgetimmerd document tot geheimhouding tekenden.
Ik zou weer naar mijn kerk Jong&Vrij gaan, ondanks dat ik bont en blauw afgeranseld door de man die me trouw beloofde tot de dood, door mijn broeders en zusters genegeerd wordt en achter mijn rug om bekletst word.
Ik zou weer naar de voorganger van J&V gaan en hem vertellen van de vreselijke dingen die ik op mijn computer ontdekt heb, om vervolgens afgescheept te worden met; ‘het is jou woord tegen het zijne.’
Ik zou weer naar het pastoraat gaan, ondanks dat het pastoraal echtpaar deze man in huis neemt omdat ook zij hem zo zielig vinden en hij beschermd moet worden tegen de hysterie van zijn eigen vrouw.
Ik zou weer met als bewijs een usb-stick vol ongerechtigheid naar de leiding van de kerk gaan, om vervolgens weg gestuurd te worden met de waarschuwing eens op te houden met lasteren over mijn eigen oh zo hulpvaardige en vriendelijke man.
Ik zou weer smeken om gehoord te worden, ondanks dat me verteld word dat ik zelf nog maar eens een lesje genade moet krijgen.
Ik zou weer in wanhoop bellen naar de mensen die zeggen dat ik hun altijd bellen kan, om er daarna achter te komen dat ze bewust niet oppakken omdat ze geen zin meer hebben te luisteren naar mijn ‘leugens.’
Ik zou naar het ziekenhuis gaan om mijn verwondingen vast te laten leggen.
Ik zou weer aangifte doen van poging tot moord, ondanks dat me dat wordt afgeraden ‘want wie weet wat hij uit woede nu gaat doen’
Ik zou weer naar de politie gaan, net zoals ik dat destijds gedaan heb.
Ondanks dat de recherche me waarschuwde met de woorden: ‘dit is een zeer geslepen man, kijk dus goed uit, want u zult waarschijnlijk alles kwijt raken.’
Ik zou weer aandringen op aanhouding, ondanks dat me inmiddels verweten wordt zo langzamerhand een rancuneus op wraak zinnende ex-vrouw te zijn.
Ik zou weer de computer vol kinderporno naar de politie brengen, om daarna afgewimpeld te worden met dat ik het er net zo goed zelf op gezet kan hebben.
Ik zou het er weer allemaal voor over hebben, net zoals zijn eerste vrouw aangifte deed van seksueel misbruik van haar kinderen, net zoals zij naar haar kerk ging met de bewijzen van allerlei viezigheid op haar computer, en net als ik vele jaren later, door kerk, school, recherche en maatschappij buiten gesloten werd.

4 jaar geleden verruilde ik de gevangenis van een huwelijk vol seksueel, lichamelijk en emotioneel geweld voor de gevangenis van de WSNP.
4 jaar lang ben ik vernederd en als een onbenul behandeld, 4 jaar lang heb ik me voor iedere cent die ik uitgeef moeten verantwoorden, 4 jaar lang heb ik mijn hand op moeten houden voor de gunst van kerk en maatschappij, 4 jaar lang werd me bij klagen over dit onrecht de mond gesnoerd met: ‘u moet niet zo in de slachtofferrol blijven hangen.’
4 jaar lang ben ik verantwoordelijk gehouden en bestraft voor een schuld die de mijne niet is.
4 jaar lang ben heb ik gehoopt op een beetje waardering voor de moed die ik heb gehad het op te nemen tegen een narcist en pedofiel.
Ondanks het verschrikkelijke idee dat deze man nog gewoon voor de klas staat en anderen vinden dat ik het achter me laten moet, kon ik niet slapen van de wetenschap dat deze man nog steeds de hand boven het hoofd wordt gehouden en ongestoord op zijn jachtterrein aan het werk is.
Ondanks dat ik nu wel weet hoe zwaar het is, dat ik alles kwijt geraakt ben, dat ik compleet alleen ben komen te staan, ik zou het allemaal precies zo doen.
Ik zou dezelfde verantwoordelijkheid voelen de maatschappij tegen een pedofiel te moeten beschermen.
Ik zou dezelfde woede voelen bij de gedachte dat hij nog weer de kans zou krijgen met zijn poten aan kinderen te zitten, en ik zou er alles voor over hebben dat te voorkomen.

Tot nu toe…
Ik ben op het punt gekomen dat ik zou zwijgen en alleen nog voor mijn eigen hachje zou gaan.
Ik zou nu mijn mond houden.
Ik zou nu eerder liegen.
Ik zou nu niet meer met mijn nood naar de kerk gaan.
Ik zou nu niet meer naar school gaan om te vragen waarom ze geen aangifte doen.
Ik zou nu niet meer naar de politie gaan om zelf aangifte te doen.
Ik zou nu niet meer aan de ouders van van zijn slachtoffertjes vragen asjeblieft alsnog aangifte te doen.
Ik zou de vaders en moeders nu niet meer smeken asjeblieft voor hun eigen dochter op te komen.
Ik zou nu al deze mensen niet meer zeggen medeverantwoordelijk te zijn voor de volgende slachtoffertjes.
Ik zou nog vandaag de computer vanaf een hoge brug in het Amsterdam Rijnkanaal gooien.

Het interesseert namelijk niemand iets van wie ik vind dat ze de plicht hebben de maatschappij te beschermen tegen een zo gewetenloos iemand.
Het interesseert geen enkele ouder, zolang hun kinderen maar niet bij hem in de klas zitten.
Het interesseert geen enkele instantie, zolang men maar geld verdiend aan mijn nood en de baas kan spelen over mijn leven en ondertussen van bovenaf kunnen roepen dat het tijd wordt mijn eigen leven te gaan leven.
Het interesseert ze niet dat ik zeg dat juist zíj de oorzaak zijn van de gevangenis waarin ik nu leef, omdat toen ik hun hulp zo nodig had zij iedere deur voor mijn neus dicht smeten.

Ik had de verhalen van ervaringsdeskundigen eerst moeten gaan lezen en geloven.
Ik had me van tevoren moeten verdiepen in Victim-blaming en niet zo naïef moeten zijn te geloven dat dat mij niet overkomen zou.
Sterker nog, ik heb niets van eigen eerdere ervaringen geleerd waarin de maatschappij meer compassie met de dader dan met het slachtoffer had.

Ik zou nu iedere vrouw in dezelfde positie aanraden te leren van mijn en andere van dit soort verhalen.
Ik zou haar aanraden niet naar de politie te gaan, en al helemaal niet naar de kerk.
Ik zou hen waarschuwen voor victim-blaming en de Just-world bias die volgens onderzoek vooral onder religieuze mensen plaats vindt.
Ik zou iedere vrouw aanraden te zwijgen en van niemand hulp te verwachten.
Ik zou haar aanraden zoveel mogelijk in het geheim haar vertrek voor te bereiden en te pakken wat ze pakken kan.
Ik zou haar aanraden net te doen alsof wat je gezien hebt, niet bestaat en je van de domme te houden.
Ik zou haar aanraden alleen aan haarzelf te denken.
Het overgrote deel van de mensen om je heen heeft nl. geen belang bij je verhaal.
Men verwijt het je zelfs dat je zo dom was met een man als deze te trouwen.
Er wordt je gevraagd of je al eens nagedacht hebt of je het niet allemaal aan jezelf te danken hebt.
Men verteld je haarfijn dat ieder immers verantwoordelijk is voor zijn eigen stomme fouten.

Hulp verwachten betekent dat je nog meer kwijt raakt.
Je raakt alles kwijt, alles!

Zo zou ik het nu ook doen.
Omdat er geen enkel belang mee gebaat is dat ik wel mijn mond open gedaan heb.
Omdat ik nog nooit een dankjewel van de maatschappij heb gehad, alleen maar van bovenaf met minachting en vernedering op vernedering behandelt wordt.
Omdat ik nog jaren en jaren zelf de rekening gepresenteerd krijg van het falen van kerk, overheid, en maatschappij.

Ik gun dat niemand, dus doe alsof je gek bent, en ga er stilletjes vandoor.
Vertrek desnoods naar de Noorderzon of een plek ver weg waar niemand je kent.
Neem een andere identiteit aan en doe vooraf wat men je eenmaal op de bodem van de put aanbeland aan raden zal: ‘Laat het achter je!’
Speel het spel gewoon mee, dat is beter voor jezelf.
Het is beter te stikken in je verhaal dan door dezelfde maatschappij waarvoor je de plicht voelt die te beschermen tegen een narcist en pedofiel, buiten gesloten te worden.