Persoonlijk ervaar ik de veiligeafstandmaatschappij als extreem onveilig.
De spontaniteit is weg uit de samenleving, men is achterdochtig en bang voor elkaar geworden.
Dat heeft zijn weerslag op me.Eerder schreef ik al eens over het beeld van de hand op zoek naar een hand die even vast wilde pakken.
Zoekend naar huidcontact met een ander levend wezen, snakkend naar aanraking.
Ik vermoed dat dat beeld zich zo op mijn netvlies brandde, omdat ik me vereenzelvig met die tastende hand.
Steeds op zoek naar de hand van een andere zoekende hand.
Iemand die je even vastpakt en laat voelen dat je er nog toe doet.
Iemand die je naam noemt, zodat je weet dat je nog bestaat.Iemand die het toelaat zelf vastgepakt te worden.
Omdat mijn hand vermeend gevaar oplevert voor de volsgezondheid is mijn zoekende hand is zo langzamerhand bang genegeerd te worden,
Gezien als een bedreiging en door de hand die zich in gehoorzaamheid aan de veilige anderhalvemeter houdt, weggeslagen en afgeweerd.
Vroeger, mijn God, dat is nog maar een paar weken geleden, trilde mijn hand van heerlijke verwachting en hoop bij een zegenende aanraking.
Nu beeft mijn hand van angst en pijn omdat de afstand haast onoverbrugbaar geworden is.De maatschappij is veranderd, en de harten van mensen zijn mee verandert.
Ik ervaar een enorme verkilling in deze anderhalvemeter maatschappij, precies waar de Bijbel ook over spreekt.
‘De liefde zal verkillen.’Omdat de vereenzaming nauwelijks een onderwerp van gesprek of zorg is, voel me eerlijk gezegd in de steek gelaten.
Niet alleen door Rutte, maar vooral door de dichte deuren van de kerk.
Het mag amper genoemd worden want er toch evengoed iedere zondag dienst?
Het is ‘net aalsof’ maar niet samen en bovendien, zo ervaar ik dat tenminste, enorm naar binnen gericht.
Het benadrukt het alleen zijn, wanneer je alleen bent.
Het maakt me boos, en het verbijsterd me dat ik om me heen niet meer boosheid zie, niet meer weerstand tegen de anderhalve meter voor de veiligheid vereenzaming.
Ik vind het haast niet te verteren dat de anderhalvemetermaatschappij zo gemakkelijk geaccepteerd is in maatschappij en kerk en algemeen aanvaard wordt als het nieuwe normaal.
Het zorgt voor onrust en onveiligheid, waardoor ik me ook afvraag: ‘waneer we elkaar niet meer aan mogen raken, wat voor zin heeft het dan nog om bij een kerk te horen?’Omdat Jezus iets anders zegt en God ons niet gemaakt heeft om alleen te zijn en Hij zelf de bedenker van aanraking, handoplegging, zalving en gemeenschap is.
Daarom geloof ik niet in de anderhalvemeterafstand veiligheid.
Het heeft de verkilling in de hand gewerkt, radeloosheid, eenzaamheid en stress.
Het maakt van sommige mensen politieagentjes van de bewaking voor deze anderhalveneterafstand.
Nog net niet met een bonnenboekje op zak, word je bij iedere centimeter overtredeing terecht gewezen en op je plek gezet.
Relaties veranderen, vrienden die je eerst nog van harte beet pakten en je broederlijk of zusterlijk begroeten met een kus, verdedigen nu hun veiligheid van hun eigen roodwit omlijnde vierkante anderhalvemeter, en vragen je dringend je verantwoordelijkheid te nemen niet over hun lijntje te gaan.Ik snak naar iemand die het aandurft buiten zijn eigen lijntje te stappen en binnen de onbegrensde mogelijkheden van het Koninkrijk van Jezus me een hug te geven.
Ik snak naar iemand die mij binnen zijn of haar lijntjes trekt zodat ik aanraken mag, zegenen mag.
Gewoon omdat huggen en handoplegging een hemelse uitvinding is…
Hoenderhokje 