Hoe onbarmhartig de veilige-afstand-economie is, ervaar je als alleenstaande vooral goed wanneer je iets mankeren gaat.
Vanaf het begin deze week ligt mijn lijf door een fietsongeluk in de kreukels.
Nu, 6 dagen later is de pijn soms nog steeds ondraaglijk, de reden waarom ik deze morgen naar de spoedeisende hulp ben gegaan.
Met weer een zwaardere pijnstilling op zak ben ik natuurlijk blij dat er ogenschijnlijk niets gebroken is, en vind het een wonder dat mijn hoofd vanbinnen intact is gebleven.
Maar alleen zijn is in dit soort tijden extra zwaar.
Er zijn mensen genoeg die wat voor me willen doen, dat is het niet, maar het steeds moeten vragen is niet altijd leuk.
En uiteindelijk zit je toch weer alleen, met alles wat er ook deze week weer te verwerken is.
Het is mooi weer en achter de rollator deed ik een poging tot een wandelingetje buiten.
Onderweg kwam ik een bevriend echtpaar met kind tegen.
Gearmd liepen ze me tegemoet en vroegen wat er met me is?
Ik vertelde wat er gebeurd is en merkte dat de anderen vooral druk waren mij op veilige afstand te houden.
Terwijl alles in mij schreeuwde: ‘hou me asjeblieft even vast, raak me even aan, zegen me asjeblieft met heelheid en vrijheid van de pijn,’ bleven ze alleen elkaar omarmen en deden bij iedere beweging die ik maakte een stap achteruit.
Mijn lijf is bont en blauw en doet op verschillende plekken erg zeer, maar het zeer van alleen en op afstand gehouden worden is schrijnender dan elk ander zeer.
Dat de wereld in korte tijd anders is gaan denken over nabijheid, aanraking en veiligheid komt op een moment als vanmiddag extra tot uiting.
Vooral omdat wanneer je deze pijn deelt je al heel gauw een emmer vol ‘ja maars’ over je heen krijgt, waarvan de uitkomst maar één conclusie heeft: ‘jij bent erg egoïstisch ingesteld, want weet je wel dat…?’
Op afstand gehouden worden is helemaal niet zo veilig!
Afstand is in het begin van de geschiedenis al in de hel bedacht en dit bedenksel heet tegenwoordig ‘veiligheid en rekening houden met de ander!’
Daar anders over denken heet nu denigrerend ‘complotdenken…’
Dat anders ervaren wordt vandaag egocentrisch genoemd, zelfs door eigen broers en zussen.
Delen dat je lijdt aan deze eenzaamheid houdt het risico in een paar Jobsvrienden tegen te komen die op veilige afstand vertellen of appen dat het vooral aan jezelf ligt; moet je maar niet zo rebelleren tegen de regels van de anderhalvemetereconomie.
Besluiten dan maar beter niets meer te zeggen heet; ‘slachtoffergedrag.’
Ik kan maar één iemand bedenken die hier een paar duizend jaar geleden al iets over gezegd heeft:
‘Jezus’
Zich afvragend; ‘zal ik nog geloof vinden?’ waarschuwde Hij dat de liefde zal verkillen en de mensen kittelachtig van gehoor zullen zijn.
Hoe dan ook: het doet ongelooflijk veel pijn…
Oh ja, ook zo’n goeie; ‘de Heer is altijd bij me!’
Hoenderhokje 