Jubeljaar

Er was eens een man aan wie God heel grote beloftes deed:
Zijn nageslacht zou talrijk zijn als het zand aan de zee en ze zouden wonen op het mooiste plekje op aarde.
Alhoewel Abraham, zo heette die man, in tenten woonde en hij en zijn vrouw Sara jarenlang kinderloos bleven, geloofde Abraham wat God zei.
Abraham en Sara kregen op hoge leeftijd een zoon, Isaak, Isaak kreeg 2 zonen, Ezau en Jacob.
Jacob kreeg 12 zonen en 1 dochter, en zo groeide het nageslacht van Abraham uit tot een ontelbaar groot volk.
Omdat God de naam van Jacob veranderde in Israël, heetten zijn kinderen en kindskinderen voortaan Israëlieten.
God gaf hen na vele jaren asiel in verschillende gastlanden het aan aartsvader Abraham beloofde land, een land van melk en honing.

Waarom koos de Here God Abraham en zijn nageslacht uit en gebood hun alleen Hem als de ware God te dienen?
Waarom zette Hij hun daarmee apart van alle andere mensen en volken?
Was dat uit arrogantie of hoogmoed?
Was het omdat Abraham een beter mens dan alle andere was?
Bouwde God daarmee als het ware een ondoordringbare muur om Israël om zo ieder ander buiten te sluiten?
Welnee, het was omdat de Here God aan de hele wereld wilde laten zien dat Hij een goede God is!

In tegenstelling tot andere landen had Israël in het begin geen koning, omdat God hun Koning was.
God gaf hun Zijn leefregels en voorschriften door de mond van Richters en Profeten, en zolang ze zich daar aan hielden leefde het volk Israël in gezondheid en voorspoed.
Ieder ander volk werd daarmee niet buitengesloten maar uitgenodigd ook de God van Israël te dienen en zo mee te delen in de gunst van deze goede God.

Omdat de Here God wel van een feestje houdt, stelde Hij voor Zijn volk diverse feesten en gedenkdagen in zoals bv. Grote Verzoendag en het Sabbatsjaar, een heel jaar van rust voor mens, dier en land.
Na 49 jaar, dus 7 x een Sabbatsjaar was ieder 50e jaar het Jubeljaar.
(Zie Leviticus 25)

Op de site van Christipedia lezen we:
“Hoorngeschal. Op de grote Verzoendag van elk vijftigste jaar werd met een hoorn, van daar het woord Jubel, aan Israël bekend gemaakt, dat het jaar van de rust en de vrijheid gekomen was

Land in ruste. In het Jubeljaar mocht niet gezaaid of geoogst worden (Lev. 25: 11) Evenals in het sabbatjaar rustte ook dan het hele land. Het mocht niet bebouwd worden. Wat vanzelf uit de grond opschoot, had geen bepaalde eigenaar en mocht door een ieder van de akker worden gegeten. Hiermee wordt de bepaling, die voor de Sabbatsjaren gold, op het Jubeljaar overgedragen, gelijk het trouwens tot de Sabbatcyclus gebracht wordt. Maar dan moeten er ook twee braakjaren op elkaar gevolgd zijn, het 49e en 50e jaar, waarin het veld niet bearbeid, de wijnstok niet gesnoeid en de opbrengst daarvan niet afgesneden werd.

Herstel en teruggaaf. Maar niet alleen mocht de grond niet bebouwd worden, bovendien ontvingen alle Israëlieten, die in de loop van de tijd zichzelf als slaven, of hun goederen en eigendommen hadden moeten verkopen, de vrijheid en het hunne kosteloos terug.

Teruggaaf van grond. Het gehele land was namelijk oorspronkelijk zo verdeeld, dat elk Israëliet zijn eigen erfdeel daarvan bekwam. Was iemand van hen in de loop van de tijd door omstandigheden genoodzaakt, zich van zijn eigendom geheel of gedeeltelijk te ontdoen, en was hij later nog niet bij macht geweest, om het weer in te lossen, dan werd het hem in het jubeljaar, zonder dat hij de koopprijs behoefde uit te keren, weer toegewezen. Eigenlijke verkoop van vaste goederen kon er dus geen plaats vinden. Wat men verkocht, was de opbrengst van zo of zovele jaren tot het eerst komende jubeljaar. Indien land werd verkocht of afgelost, moest de prijs worden berekend volgens het aantal jaren tot aan het volgende Jubeljaar, wanneer alle bezittingen werden teruggegeven aan hun vroegere eigenaars.

Doel. Gelijkheid in grondbezit en de instandhouding der geslachten te waarborgen, was het kennelijke doel van deze instelling. De instelling bevordert een over ’t geheel gelijkmatige volkswelvaart, waarbij het ieder Israëliet mogelijk was in zijn behoeften te voorzien.”

Tot zover https://christipedia.miraheze.org/wiki/Jubeljaar

In Leviticus 26 waarschuwt God Zijn volk dat wanneer zij zich niet aan deze voorschriften houden God Zelf zal zorgen dat het land braak komt te liggen.
Hij zal Zijn ongehoorzame volk en onrechtmatig verkregen rijkdommen over moeten leveren aan de vijand om zodoende de jaren van onachtzaamheid voor het Sabbatsjaar en het Jubeljaar in te lossen.

Ondanks deze waarschuwingen en de geweldige kansen de volken rondom jaloers te maken op het goede van Gods voorschriften, liet het volk zich in met de afgoden van de heidense volken.
Niet Israël beïnvloede de wereld om hen heen, maar de wereld beïnvloede Israël waardoor ze wereldgelijkvormig werden.

Alhoewel God steeds weer genade bewees door hen te blijven oproepen zich te bekeren van hun inmenging met de heidenen, luisterden ze niet.
Ze namen het steeds minder nauw met de voorschriften voor een zuiver leven, totdat er geen verschil meer te zien was tussen Israël en de volken om hen heen.
De profeten werden uitgelachen en zelfs gedood waarna God Zijn volk hen overgaf aan de heidenen, hen in ballingschap weg liet voeren en onder dezelfde heidenen verstrooien liet.

Heeft deze waarschuwing de kerk van vandaag iets te zeggen?
Zijn er lessen te trekken tussen Israël’s heulen met de heidenen, de voorschriften van God t.b.v. een zuiver leven en een gezonde economie in de wind slaan en hoe de kerk door de eeuwen heen omgegaan is met Gods leefregels voor een gezond en jaloersmakend gemeenteleden?
Staat de kerk van nu in haar overwinnaars-positie over welke crisis dan ook?
Of is het niet mogen uitoefenen van onze christelijke vrijheid een gevolg van de allang uit het oog verdwenen noodzaak Jezus voorschriften voor de gemeente vol vreugde op te volgen?

Één ding is zeker, de eeuwigdurende jubel in het Koninkrijk van vrede en gerechtigheid laat niet meer zo erg lang op zich wachten.



Auteur: tinyonline

Ik word blij van zelf nadenken i.p.v. napraten Toon alle berichten van tinyonline